Als één iemand van vreemde origine een gouden medaille verdient voor wilskracht en doorzettingsvermogen, dan is het de sympathieke Jamaicaanse Kareen Stewart, echtgenote van de Koekelaarse bouwvakker Frank Gotelaere en mama van de 11-jarige Milan. Zij liet haar thuisland achter zich en volgde haar grote liefde, leerde in een mum van tijd onze taal, werkte eerst als poetsvrouw in het AZ Damiaan in Oostende, behaalde vervolgens haar bachelordiploma verpleegkunde en werkt nu als verpleegkundige op de dementie-afdeling van het ziekenhuis.
“Ik heb mijn man leren kennen in 2007, toen hij in Jamaica als bouwvakker aan de slag was. Het klikte meteen, maar ik vertrok naar Canada om er te werken en we hielden met elkaar contact per telefoon. Na één jaar kwam ik terug naar huis en Frank was er nog altijd aan de slag”, steekt Kareen van wal. “Ondertussen had Cupido zijn werk goed gedaan, want Frank was nog steeds verliefd op mij. In december 2007 kwam ik voor een maand naar België om te zien of ik mij kon aanpassen en dat lukte wonderwel.” (lacht)
Kareen weet wat werken is. Haar ouders waren boeren. Ze kweekten varkens, geiten, groenten en deden de markten. “Mijn echte papa is gestorven toen ik 13 was en mijn mama stond er vanaf toen alleen voor. Zij moest negen kinderen grootbrengen. (Kareen heeft nog zes zussen en twee broers, nvdr). Ze is een heel sterke vrouw. Misschien heb ik mijn doorzettingsvermogen van haar mee, want ik moest algauw voor mijn broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes zorgen. Frank en ik trouwden in januari 2008 en ik trok na twee weken al naar school om Nederlands te leren. Drie maanden later kon ik aan de slag als poetsvrouw in het AZ Damiaan in Oostende. Toen zei de directie: als je hier wil blijven, dan moet je verder naar school gaan, waarop ik een logistieke opleiding volgde. Na afloop kreeg ik een vast contract. In 2011 ben ik bevallen van mijn zoon Milan. We zijn dan voor één jaar opnieuw naar Jamaica getrokken voor Frank zijn werk.”
“Mijn volgende droom is om een eigen zaak als zelfstandig verpleegster te starten”
Kareen is zeer dankbaar voor de kansen die het ziekenhuis haar heeft gegeven, maar haar einddoel heeft ze nog niet bereikt. Op aanraden van haar leerkracht trok ze opnieuw naar school voor verpleegkundige. “Daar droomde ik als kind al van. De leerkracht bleef aandringen en overtuigde me om die stap te zetten. En ik ben blij dat ik naar haar geluisterd heb”, klinkt het bij Kareen. “De combinatie studeren, werken, gezin en een kind opvoeden is niet makkelijk, maar ik heb een sterk karakter en als ik iets wil, dan ben ik echt een doorzetter. Gelukkig had ik veel steun aan mijn man. Als het eens wat moeilijker ging, wist hij alles te relativeren.”
Afdeling dementie
Kareen trok met haar A1-diploma op zak naar het AZ Damiaan en werd prompt aangenomen op de afdeling dementie. “Je moet veel geduld aan de dag leggen, maar de dankbaarheid die je van die mensen terugkrijgt, geeft je een goed gevoel”, besluit Kareen glimlachend. Ze wil haar volgende droom een eigen zaak als zelfstandig thuisverpleegster en een masterdiploma halen over enkele jaren gerealiseerd zien.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
