De tweelingzussen Ingrid en Ria Verbeke (67) uit Oostende verloren allebei op hetzelfde moment hun man nadat hun vissersschip 38 jaar geleden in de problemen kwam en zonk in Engelse wateren. Drie van de vier bemanningsleden én het schip werden nooit teruggevonden. “Soms hopen we dat ze toch gevonden werden, maar dat ze niet meer weten wie ze zijn. Dat ze toch nog leven en op een dag toch aan onze deur zullen staan.”
Allebei stonden ze op het strand in de hoop dat ze het schip waarmee hun mannen achttien dagen eerder waren vertrokken, zou binnenvaren. “Het bleek ijdele hoop te zijn.” Aan het woord zijn Ingrid en Ria. De tweelingzussen zagen hun mannen René Calcoen (38) en Roland Hillebrant (32) begin augustus 1986 vertrekken voor een drie weken durende zeereis. Ze trokken samen met Peter Verbeke (57), hun broer, en matroos Jean-Pierre ’t Jaeckx (32), richting het Kanaal van Bristol aan de Engelse Westkust. De vangst was goed en het viertal was op de terugweg. Dat had René zijn vrouw op woensdag 20 augustus 1986 nog laten weten via Oostende Radio. So far, so good dus.
Broer overleefde wel
René en Ingrid waren de reders van de N.512 ‘Ingrid’. Het schip werd genoemd naar Renés vrouw. Een teken dat zijn liefde voor Ingrid groot was. “Die vrijdag zou hij me terugbellen”, zegt Ingrid. “Dat telefoontje dat ze op de terugweg waren, maakte me altijd blij. Ik keek al uit naar het telefoontje op vrijdag, maar er kwam niets. Men zei ons dat het kon dat de radio uitgevallen was. Dat gebeurde nog wel eens. Uiteindelijk trokken Ria en ik naar het strand, in de hoop het schip te zien binnen lopen. Maar ze kwamen niet. Geen schip, geen teken van leven. Niets.”
Uiteindelijk bleven Ingrid en Ria nog tot de zondag op hoop leven dat hun mannen zouden opdagen. En toen kwam het nieuws dat geen enkele vrouw wil krijgen. “Het schip was gezonken en zowel René, Roland als Jean-Pierre waren vermist. Het was Peter die ons belde”, blikt Ria terug. “Onze broer werd uiteindelijk wel teruggevonden nadat hij 72 uur met een vlot op zee ronddobberde. Hij werd opgepikt door een Panamees vrachtschip en belde ons van aan boord van dat schip. Toen hij ons belde, wisten we meteen dat die van ons niet naar huis zouden komen.”
Voorgevoel
Roland, René en Jean-Pierre werden uiteindelijk nooit teruggevonden. Ook het schip werd nooit gelokaliseerd. Het drietal kreeg een zeemansgraf. “Ik had al een voorgevoel”, herinnert Ingrid zich nog. “René gaf mij een kruisje voor hij vertrok en dat had hij nog nooit gedaan. Als vrouw voel je dat er iets mis is en mijn gevoel bleek uiteindelijk juist te zijn. Ik hoorde René een drietal keer per dag, maar zowel donderdag als vrijdag bleef het stil. Tot die zondag.”
Tot op vandaag is de oorzaak van het ongeval nog onbekend. “We weten alleen van Peter dat het schip water begon te maken en dat het daardoor kapseisde. Het duurde amper enkele minuten voor het schip zonk. Het ongeval heeft onze band als tweelingzussen nog sterker gemaakt. We hebben heel veel steun gehad aan elkaar, maar ook aan heel wat mensen rondom ons. De toenmalige burgemeester en de pastoor van de lokale parochie waren voor ons een hele grote steun. De eerste dagen en weken zaten onze huizen vol mensen, maar dat vermindert na verloop van tijd. Het moment dat we onze broer gingen ophalen in Koksijde – hij werd met de Sea King naar Koksijde overgebracht vanuit Engeland – vergeten we nooit. Je ziet hem daar toekomen, helemaal alleen. En dat terwijl je weet dat ze met vier vertrokken zijn. Dat is verschrikkelijk”, aldus Ria.
Monument omgekomen vissers
Zowel René als Roland werden officieel doodverklaard, maar kregen geen graf. “Aan de kaai in Nieuwpoort staan hun namen gegraveerd in het monument ter ere van op zee omgekomen vissers. Los daarvan hebben wij niets om naartoe te gaan. Geen graf op de begraafplaats, niets. Onze mannen zullen we nooit meer terugzien, al hebben we soms nog wel hoop. Maar daarna beseffen we weer dat het ijdele hoop is. Soms denken we dat ze hun geheugen kwijtgeraakt zijn en ergens opgevangen werden. Dat ze nog aan onze deur zullen staan. Maar diep vanbinnen weten we best wel dat dat niet kan. Elke keer dat er iets gebeurt met een vissersschip ga je automatisch terugdenken aan toen. Dan komt die pijn terug. Het ongeval heeft sowieso zijn sporen nagelaten. Het is iets wat we nooit zullen vergeten”, besluit Ingrid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
