Trucker Tom Velghe kan geen afscheid nemen van zijn vrachtwagens: “Het zijn mijn kindjes”

Tom Velghe met zoon Mathijs en vader Luc, met achter hen zijn andere kindjes.©Wouter Meeus
Tom Velghe met zoon Mathijs en vader Luc, met achter hen zijn andere kindjes.©Wouter Meeus
Kjenta Vangampelaere
Kjenta Vangampelaere Medewerker KW

Tom Velghe (44) uit Pittem is al 24 jaar vrachtwagenchauffeur en kan geen afscheid nemen van de trucks die hij ooit kocht. “Ik weet niet waarom, maar die vrachtwagens zijn me zo dierbaar dat ik ze niet kan verkopen”, glimlacht Tom.

In 1997 slaagde Tom Velghe voor alle examens om truckchauffeur te worden. “Ik was geen goede student, maar voor deze examens slaagde ik in eerste zit”, aldus Tom, die opgroeide in het aardappelbedrijf van zijn vader Luc en de zaak recent overnam. “Toen ik jong was, had ik niet de ambitie om in de aardappelindustrie te werken. Maar ik was wel graag buiten en werkte het liefst van al met mijn handen.”

Het was in die periode dat Toms voorliefde voor trucks groeide. “Er passeerden dagelijks vrachtwagens langs het bedrijf om onze aardappelen te vervoeren. Ik werd erdoor gepassioneerd en wilde zelf vrachtwagenchauffeur worden. Daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Ik zou me zelfs geen enkel ander beroep zien uitoefenen”, zegt Tom.

Eerste kindje

Met zijn eerste vrachtwagen reed Tom vier jaar rond. “Zo’n vrachtwagen is een grote investering, zeker als jonge knaap. Maar ik had het ervoor over.” Tom heeft nu een dochter Michelle en een zoon Mathijs. “Ik heb wel twee kinderen, maar eigenlijk was mijn eerste vrachtwagen mijn allereerste kindje”, zegt hij trots.

In 2001 kocht hij een Torpedo, een Braziliaanse blauwe langneus, die hij 12 jaar bestuurde. Een Torpedo is het soort vrachtwagen dat je vooral in Amerika ziet rijden. “Die truck is heel zeldzaam in België. Een paar jaar na mijn aankoop kon je zo’n truck niet meer inschrijven. Dus rijden er nog maar een paar rond in ons land. Die van mij heeft ongeveer anderhalf miljoen kilometer op de teller staan.” Tom kocht onlangs een nieuw exemplaar, dus blijven de andere twee op hun plaats staan. Maar stof vangen, doen ze niet. Integendeel: “Ik maak mijn vrachtwagens geregeld schoon, zodat ze startklaar zijn. Als het mooi weer is, maak ik graag tijd vrij om er een ritje mee te doen.”

Big Brother

Tom staat elke werkdag om 2 uur ’s nachts op om te beginnen aan zijn rit naar Frankrijk. “Meestal ben ik weer thuis rond 17 uur, maar soms blijf ik ook een week weg. Dat is een beetje afhankelijk van de afstanden die ik moet doen.” Slapen doet hij dus vooral in zijn vrachtwagen. “Ik heb mijn truck volledig in het leer ingericht, zodat die niet alleen aan de buitenkant aantrekkelijk is, maar ik me er ook goed bij voel als ik in de vrachtwagen zit. Na tien uur rijden is het verplicht om een rustpauze in te lassen. De dag van vandaag kan er niet meer gesjoemeld worden zoals vroeger, want via de gps wordt alles automatisch geregistreerd. Soms voel ik me wel bekeken door Big Brother.”

“Het respect voor ons was van korte duur. Nu zijn we weer het vuil van de straat”

Ook het respect naar vrachtwagenchauffeurs is volgens Tom ver te zoeken. “Wij zijn de melkkoe van de maatschappij. Zonder ons ligt er geen eten in de winkels en hebben de fabrieken geen grondstoffen. Dat hebben we nu enorm gemerkt tijdens de eerste lockdown. Toen werden we nog als held gezien, omdat we bleven werken. Dat respect was van korte duur. Nu worden we weer behandeld als het vuil van de straat.”

Angst

“De stiel van vrachtwagenchauffeur wordt ferm onderschat”, zegt Tom. “Ooit werd ik eens wakker in mijn vrachtwagen met zware hoofdpijn. Toen ik terug wilde vertrekken, zag ik dat mijn tank leeg was. Dat was bizar, want die was zeker nog halfvol. Ik keek buiten en zag dat er wit poeder aan mijn slot hing. Hoogstwaarschijnlijk had een Roemeense bende mij vergiftigd in mijn slaap en mijn benzine gestolen. Dat was een dure grap.” De gebeurtenis heeft Tom enige angst ingeboezemd. “Ik ben me wel bewust van de gevaren. Zo probeer ik nu altijd stil te staan op een bewaakte parking. Al hoop ik dat ik dit nooit meer moet meemaken, want ik heb me nadien zeker een maand heel suf gevoeld.”

Ondanks de strenge reglementering voor truckers en het tekort aan respect, blijft Tom positief: “Ik blijf mijn job graag doen. Heel graag zelfs. Ik denk dat iedereen trucker kan worden, maar dat je er toch voor moet dienen. Ik ben zeker nog niet van plan om te stoppen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier