Goed 34 jaar na datum kwamen de Tourmaletklimmers nog eens samen om herinneringen op te halen. De laatste monsteronderneming om met de fiets van Harelbeke naar Molveno in Italië te rijden, dateert immers al van juli 1989.
De jonge gasten van weleer bleken jonge senioren te zijn geworden. De oudste onder hen haalde immers al de kaap van de 75. “Een paar onder hen zitten nog steeds op hun stalen ros, maar de meesten hebben teruggeschakeld naar iets minder intensieve sporten. Er moet namelijk geluisterd worden naar het lichaam en de ene carrosserie is de andere niet”, lacht initiatiefnemer Martin Laporte.
“Het was een leuk weerzien waar oude souvenirs nog eens werden uitgestald en ter beschikking gesteld. Wat gaat de tijd vlug als je ziet dat 34 jaar als het ware als een vingerknip voorbij is gegaan. Ongeacht het overweldigend succes van toen geraakte een nieuwe organisatie daarna niet meer van de grond. Het voornaamste te onthouden is dat er opnieuw banden werden gesmeed. Er zijn persoonlijke gegevens uitgewisseld en wie weet worden de oude fietsen nog eens van stal gehaald.”
In 1989 wisten de Tourmaletklimmers verscheidene Franse Alpencols te bedwingen, waaronder de Col du Lautaret, de Galibier, de Col du Télégraphe en de Col du Mont Cenis. Eens in Italië bedwongen ze ook de heel pittige Dolomieten om aan te komen in Molveno in de provincie Trentino, de thuishaven van Francesco Moser.
Telefooncel
Bijna 1.600 kilometer werd er gefietst over acht ritten. “Dagelijks werd er rechtstreeks verslag uitgebracht via de Harelbeekse vrije radio, zodat het thuisfront het wel en wee van de onderneming op de voet kon volgen. In die tijd was er immers nog geen sprake van alle moderne communicatiemiddelen die we nu kennen. Routes werden nog uitgestippeld met de Michelingids, hotels werden geboekt per brief en er werd gebeld vanuit de telefooncel”, mijmert Martin.
“In Italië hadden we een ontmoeting met wielerlegende Francesco Moser waardoor we ook daar de krant haalden. De Cronaca di Trento blokletterde ‘Il saluto della città di Harelbeke a Francesco e Mamma Cecilija’. We ontmoetten er inderdaad ook zijn moeder, een klein vrouwtje dat opmerkelijk genoeg, drie beroepsrenners baarde. We herinneren ons zeker ook het familiedomein met de wijngaarden en de lekkere flesjes wijn die we proefden en kochten, voorzien van het etiket met de werelduurrecordhouder. Bij terugkeer naar het vertrouwde Belgenland werden we ontvangen door de Harelbeekse burgemeester en een paar andere notabelen voor een gepaste trofee en erkenning. Het was een bekroning op een complexe onderneming die we tot een goed einde hadden gebracht.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
