Topbasketcoach Pascal Angillis: “Verlies topjob verzinkt in het niets bij herstel zoon”

Voor de Oostendse topbasketcoach Pascal Angillis (48) zien deze tijden er veel beter uit dan eind 2019. Zijn zoon Sidy (10) stond toen voor een zware behandeling voor een kwaadaardige tumor in het hoofd . Vandaag ziet alles er positief uit. “Ik verloor mijn topjob als coach van Spirou Charleroi, maar dat weegt in niets op tegen het herstel van mijn zoon.”

Pascal Angillis werd geboren en groeide op in Oostende, maar trok op zijn 18de naar de Verenigde Staten, waar hij studies en basket combineerde. Na zijn terugkeer vestigde hij zich in het Brusselse en vervolgens in het Limburgse Gingelom, waar hij nu woont met zijn Senegalese vrouw en vijf kinderen tussen 10 en 18 jaar. Sinds 2012 was hij assistent-coach bij Spirou Charleroi en begin 2019 werd hij er hoofdcoach.

Maar in oktober 2019 stortte de wereld in voor Pascal. Zijn jongste zoon Sidy leek eerst een ooginfectie te hebben, maar dat bleek een tumor in het hoofd te zijn, die via het oog naar buiten kwam. Sidy moest door een zware behandeling en zijn papa besloot vrij kort na de diagnose om tijdelijk een stap opzij te zetten om er volop te kunnen zijn voor Sidy. Maar in maart werd de samenwerking toch definitief beëindigd.

Genezen

“Vandaag gaat het veel beter dan een jaar geleden”, zegt Pascal opgelucht. “Begin mei kregen we het verlossende nieuws dat Sidy genezen is. Hij moet wel nog regelmatig op controle, maar de behandeling is volledig achter de rug. Het is een zware periode geweest. Twee maanden lang kreeg hij van maandag tot vrijdag bestralingen in Duitsland, waar we een appartementje hebben moeten huren. Op zaterdag was er dan nog chemo in Leuven. Dat was hevig, vooral voor hem, maar ook voor de rest van de familie.”

“Het is ongelooflijk hoeveel moed dat ventje had. Ik heb hem letterlijk geen enkele dag horen klagen. Toen hij lessen kreeg van een thuisleerkracht, gebeurde het dat hij na het ontbijt moest overgeven. Maar in plaats van te zeggen ‘het gaat niet vandaag’, keerde hij daarna gewoon terug om de les te volgen. Het is onwaarschijnlijk hoeveel courage dat mannetje heeft.”

“Sidy gaat nu weer naar school en dankzij die thuisleerkracht is zijn achterstand beperkt gebleven”, vertelt Pascal. “Hij begint stilaan weer wat te sporten, voor zover dat kan met de coronamaatregelen. De chemo heeft wel een invloed gehad op zijn motoriek. Hij is nu wat aan het skateboarden en als het weer mogelijk is, zal hij ook zijn basket weer opnemen.”

“Ik weet niet of ik de onzekerheid in eerste klasse nog wil”

“Ons gezin hing al goed aan elkaar en dat is door de ziekte van Sidy alleen maar versterkt. Je maakt zoiets samen door. Dat ik uit het basket ben gestapt om meer tijd te hebben voor Sidy en de rest van de familie, heeft een ongelooflijk goed effect gehad. Dat zou ik zeker opnieuw doen. Ik dacht toen nog dat ik mijn plaats als head coach weer zou kunnen innemen. Dat is niet gebeurd, maar zelfs als ik had geweten dat ik niet zou terugkeren als coach, zou ik toch weer hetzelfde doen.”

“Ook al was het een topjob, het verlies van mijn werk als coach in eerste klasse weegt in niets op tegen wat met je zoon gebeurt”, vindt Pascal. “Als je zoiets meemaakt, kan je dat in perspectief plaatsen. Ik ben op niemand boos. Ik kan niet zeggen dat het me niet kan schelen. Daarvoor heb ik te veel opofferingen gedaan voor het basket. Maar ik kan het wel begrijpen en voel totaal geen rancune, tegen niets of niemand.”

“Ik neem die beslissing ook niet persoonlijk. Het is een businessbeslissing, waar ik door de situatie geen deel meer van kon uitmaken. Ik ben dankbaar dat ik in eerste klasse heb kunnen meedraaien. Sinds juni werk ik bij Mr. Bricolage, een doe-het-zelfketen in Wallonië, waar ik de link verzorg tussen het hoofdkantoor en de 25 vestigingen. Het is een toffe job en ik heb nu veel meer family time dan ik vroeger ooit had.”

Geen onzekerheid meer

“Basket blijft mijn passie”, zegt Pascal Angillis. “Ik geef training aan mijn drie dochters bij Sint-Truiden, ben actief als individueel trainer en wordt trainer van een jongerenploeg in tweede landelijke in Luik, maar die ging nog niet van start door de coronaperikelen. Maar ik weet niet of ik me nog in een basketavontuur zou storten dat me elke dag opslorpt. Voorlopig is een terugkeer naar eerste klasse niet aan de orde.”

“Ik werkte de voorbije 15 jaar in eerste klasse en onzekerheid is daar de realiteit. Je wint twee keer en je bent de beste, je verliest drie matchen en je vliegt buiten. Ik weet niet of ik die onzekerheid nog wil. En we zijn in goede gezondheid, daar ben ik meer dan tevreden mee.”