Tom De Geeter presenteert zijn tweede boek: “Ik doe het voor de ervaring, niet voor de verkoopcijfers”

“Accolades” heet zijn tweede boek. “Tens” was het eerste. Tom mag zich stilaan auteur en illustrator noemen. Het diploma van grafisch ontwerper had hij al. Er zijn tijden geweest dat hij zich als muzikant zou hebben voorgesteld. Nu bestempelt hij zichzelf misschien meer als winkeluitbater. Of ook een beetje documentairemaker. En vader. Echtgenoot ook. Mensen zoals hij worden wel vaker bezige bijen genoemd. Hij zoemt alleszins. Of liever, hij zoomt. En hij tekent, filmt en praat honderduit.

Enkele jaren geleden ging Tom meer en meer muziek van anderen te verkopen. De drang om zelf te musiceren verminderde. Hij begon meer en meer te tekenen. Dat resulteerde in een driedelige stripreeks, “CG Buffalo”. Vervolgens ging hij ook een podcastreeks van een Amerikaanse vriend animeren en illustreren. “Ik maakte daar onder meer schetsen van de muzikanten die in de reeks aan bod kwamen. Een stijl die ik ook hanteerde in mijn eerste boek ‘Tens’, waarin ik mensen met wie ik voeling had lijstjes liet maken over onderwerpen die hen interesseerden. Een van die lijstjes bestond uit 10 mensen die meer respect verdienden, zoals bijvoorbeeld Marie Curie, omdat Pierre Curie als de man in de relatie met veel van de eer van haar werk ging lopen. Die insteek vond ik leuk: welke mensen die doorgaans te weinig aandacht krijgen, zou jij eens in de kijker willen zetten?”

180 verhalen

Accolades. Letterlijk: lofbetuigingen. Hij stuurde de vraag voornamelijk naar mensen uit de muziekwereld, maar ook naar andere personen met wie hij een zekere voeling had. “Mijn mails gingen alle richtingen uit. Zelfs de manager van Bruce Springsteen heb ik aangeschreven. Die heeft niet gereageerd, maar er kwamen wel reacties van flink wat grote namen. En daaruit heb ik er nu 180 gekozen, de meeste uit de rock en de alternatieve wereld. En de jazz. En ik heb intussen ook reacties genoeg om een volgend boek te maken met artiesten uit de hiphop, de elektronica en de comedy.”

Die eerste 180 verhalen, heeft hij, geheel in zijn stijl, voorzien van zeer knappe schetsen van de mensen die volgens de ondervraagden bewondering verdienen. Steve Albini, Joan as Police Woman, Brian Eno, leden van Fleet Floxes, Grizzly Bear, Orchestral Manoeuvres in the Dark, bekende Belgen als Mauro Pawlowski, Tamino en Meskerem Mees en ook streekgenoten als Jelle Denturck van dirk., Dave Martijn van Goose, Colin H. van Eeckhout van Amenra en Hans Verbeke van Liar, allemaal doen ze hun verhaal. Niet alleen op papier. Een selectie van die ondervraagden heeft hij ook geïnterviewd via zoom. En die heel leuke en creatieve filmpjes komen nu stelselmatig op zijn site: www.craterecords.be/accolades

Sonic City

Het boek, dat hij zelf uitgeeft en dat op 25 oktober onder meer in zijn eigen winkel ligt, wordt op 12 november voorgesteld op Sonic City in het Wilde Westen: “Zalig, dat ik op een festival waar veel van de artiesten die in het boek staan effectief een band mee hebben, even een podium krijg. Dat laat het plaatje nog meer kloppen.” Op 2 december is er een vertoning van de documentaire of de video-interviews in Budascoop in Kortrijk. En zo is zijn boek eigenlijk al verfilmd voor het uit is. Of hoe alles in zijn leven organisch gaat.

Die insteek vond ik leuk: welke onder- gewaardeerde mensen zou jij eens in de kijker willen zetten?

In een vorig leven schuimde Tom De Geeter jaren heel Europa af met zijn band Zucchini Drive, “met een maat uit Zweden die in Londen woonde”, voegt hij eraan toe om aan te geven dat zijn leven en dromen zich destijds grotendeels buiten de grenzen situeerden. “Maar de laatste vier, vijf jaar heb ik het gevoel dat ik op dezelfde vierkante kilometer leef,” zegt hij. Zonder enige spijt. 39 is hij intussen en sinds vijf jaar heeft hij een dochtertje. “Ze brengt rust in mijn leven. Organisatie in de chaos.”

“Vroeger stond ik vaak voor zalen van 80 tot 150 man. En sporadisch waren het er ook wel eens 1000. Maar ik denk dat er van die 1000 misschien nog 5 weten dat ze ons ooit gezien hebben. Nee, daarvoor moet je het niet doen. Ik wil meer en meer doen voor de ervaring, voor de interesse gewoon, niet voor de cijfers. Ik ben met ouder worden gaan inzien dat het hele gegeven van veelheid en iets te laten slagen op basis van geld en nummers, meestal niet blijft duren.” Hij gaat tegenwoordig voor kleinere ondernemingen, zoals zijn ‘Crate Records’.

100 BV’s

‘Crate Records’ is een klein winkeltje annex drankslijterij in een hoekje op een plein dat al jaren tracht een plein te zijn. Gezien sinds mensenheugenis de echt commerciële zaken de neus ophalen voor de centrale vergeetput van Kortrijk die het Overbekeplein lang was, strijken er de laatste jaren meer en meer alternatieve zaken neer. En lijkt er warempel leven te komen. De aanwezigheid van ‘Crate Records’ zal daar niet vreemd aan zijn. “Hier komt alles samen waar ik voor sta,” zegt hij. “De muziek, het deejayen, het grafisch ontwerpen, de platen en de boeken. Ik ben een doe-het-zelver. Toen ik hier een vinylwinkel begon, bracht ik al snel een eigen magazine uit, Diggers, dat je alleen hier kon krijgen. Dat kleine, dat specifieke, vind ik interessant. Tegen de muren vind je werk van mensen die net als ik met ontwerp of illustratie bezig zijn. Maar het zijn wel werken over ‘Crate Records’. Je vindt hier ook boeken over muziek. En ik speel met het idee om geregeld muziekfilms te projecteren. We zien wel. Het kan me niet schelen of er veel geld mee te verdienen valt of niet. Ik doe het niet voor het aantal views of likes. Anders zou ik beter een boek kunnen maken met 100 BV’s die hun verhaal vertellen. Dat zou veel meer verkopen. Maar zelf zou ik er niet gelukkiger van worden. Van ‘Accolades’ daarentegen…”

Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.