Tobbedansen schenkt 1.500 euro aan Centre Balou in Congo: “Het is misschien maar een druppel in de oceaan, maar beter dat dan niets doen”

De organisatie van Tobbedansen schenkt 1.500 euro aan vzw Centre Balou. De vzw ondersteunt een instelling voor mensen met een beperking in Congo en werd opgericht door Peter Verdonckt (64) en zijn vrouw Barbara Casaert (64).

Tobbedansen steunt elk jaar een goed doel met een deel van de opbrengst. Dit jaar viel de keuze op de vzw van Machelenaars Peter Verdonckt, zijn vrouw Barbara Casaert, haar broer en voorzitter Bruno Casaert, en Pieter Deloof uit Aalter. Samen zetten ze zich in voor Centre Balou, een instelling in de Congolese stad Lubumbashi waar een zestigtal kinderen en volwassenen met zowel mentale als fysieke beperkingen verblijven.

Peter en Barbara steunen de instelling al enkele jaren, maar besloten dit jaar een formele vzw op te richten. “Mijn vrouw werkte heel haar carrière met mensen met een beperking”, begint Peter. “Op haar werk kwam ze in contact met Pieter Deloof, die al actief was in andere vzw’s en op zoek was naar medisch materiaal om op te sturen naar de regio. Zo kwamen we in contact met Maman Magguy, de bezielster van Centre Balou. Zij mag zeker een pionier in de sector genoemd worden. In Congo is gehandicaptenzorg om duizend redenen geen evidentie. De infrastructuur is ondermaats, er is weinig tot geen steun van de overheid, en mensen met een beperking worden nog vaak verstoten door hun familie.”

Grootste noden

“Via Pieter kwamen we in contact met mensen die materiaal inzamelen, zoals toestellen van de kinesist, massagetafels, rolstoelen … De laatste jaren steunden we Centre Balou informeel met giften, maar sinds dit jaar doen we dat via een officiële vzw. Daar komt heel wat bij kijken, maar intussen krijgen we ook subsidies van de gemeente Zulte en de Vlaamse overheid. Met de Vrienden van Centre Balou willen we absoluut niet bepalen wat ze daar moeten doen; we hebben gevraagd naar de noden. Het belangrijkste bleek de absolute basis te zijn: drinkbaar water. De bestaande waterput was te ondiep en stond een deel van het jaar droog. Bovendien is er bij het centrum een tuin waar ze groenten kweken. Zonder water lukt dat niet, terwijl ze eigenlijk zelfs hopen op een overschot om een kleine bron van inkomsten te hebben. Dankzij alle steun bouwen ze momenteel een put van 80 meter diep.”

Ondanks hun engagement voor Centre Balou zijn Peter en Barbara er nog niet persoonlijk geweest. “Begin dit jaar was er een reis gepland, maar toen vielen de rebellen van M23 Oost-Congo binnen”, gaat Peter verder. “Alle reisadviezen voor de regio stonden op rood en ook onze lokale contacten raadden ons de reis af. De ligging van Centre Balou bij een grote stad is op veel vlakken een voordeel: er is een luchthaven en je hoeft geen uur te rijden op slechte wegen om spullen tot daar te krijgen. Op militair vlak kan zo’n stad echter wel een doelwit worden, met alle gevolgen van dien. Begin volgend jaar zijn we opnieuw van plan om Centre Balou te bezoeken.”

Cultuurshock

“Los daarvan ben ik zelf al vaak in Afrika geweest. Ik denk dat ik al zo’n vijftien Afrikaanse landen heb gezien. Voor mijn werk moest ik er regelmatig zijn, en daar zit ergens de kiem van mijn engagement. Een van onze dochters is arts en werkte tijdens haar studies een tijd in Togo. Toen we daar op bezoek gingen, en nadien ook in buurland Benin, was dat een cultuurshock. Het was onvoorstelbaar in welke omstandigheden mensen daar nog leefden. Ik ben best een rationeel persoon, maar dat raakte me toch. Dan heb je twee opties: ofwel doe je niets, want je kunt het toch niet oplossen, ofwel doe je wél iets. Ik weet dat wat we doen voor Centre Balou maar een druppel in de oceaan is, en dat op veel plaatsen de nood hoog is, maar het is beter dan niets doen.”