Respectievelijk 37 en 44 jaar werkten Tine Dierynck (65) en haar echtgenoot Marc Devreese (65) bij De Vleugels, de voorziening voor mensen met een beperking in Klerken. Nu ze met pensioen gaan kijken ze terug op de voorbije jaren, de vele mooie momenten die ze er mochten meemaken.
“Ik ben hier gestart in 1977, eerst als opvoeder bij zuster Anaïs in een leefgroep met 15 jongens, acht maanden later werd ik er leidinggevende. Toen woonde ik nog in Westkapelle-Knokke, een uur rijden om tot in Klerken te raken”, vertelt Marc.
“Ik heb er een jaar gewerkt en moest toen mijn legerdienst vervullen. Tine, toen mijn vriendin en later mijn echtgenote, heeft toen mijn interim gedaan. Na mijn legerdienst keerde ik terug en kon ik bij zuster Rosa in Kleuterland terecht. Veel van de gasten die daar waren zijn hier nog altijd in D’Hofstee en in de Tandem. Daar was ik groepschef en daarna afdeling coördinator, nog later werd ik directeur Zorg.”
Streng, maar rechtvaardig
Marc kent vrijwel iedereen zowel van de bewoners als van het personeel. “ Doordat ik bij de cliënten de kennismakingsbezoeken deed ken ik alle bewoners en veel van hun familieleden, maar doordat ik ook de sollicitaties, ook voor de jobstudenten deed, ken ik vrijwel ieder personeelslid . Ik onderhield ook contact met de scholen, jobstudenten en interims. Op 30 maart is mijn laatste dag en ik ga hier weg met heel wat mooie herinneringen” lacht Marc.
“De kampen, de instituutsfeesten, speelweken, de trucktocht die ik gelanceerd heb, de meeste goede herinneringen bewaar ik aan de dingen waarbij de gasten straalden, hen zien glunderen… daar doe je het voor. We kunnen hier rekenen op enorm goede en gedreven medewerkers waardoor we dan ook heel wat kunnen realiseren. Die medewerkers hebben de afgelopen periode heel hard gewerkt. We werkten soms dagen van 14 uur en werkten ook in de weekends. Iedere beslissing die we met de directie namen werd genomen vanuit het standpunt van de cliënt. Werden onze bewoners er beter van, dan werd het fiat gegeven. Als directeur zorg ben ik altijd heel toegankelijk geweest en was ik vooral ook streng, maar tegelijk ook heel rechtvaardig. Mijn drijfveer was dingen veranderen en verbeteren.”
Marc zal de bewoners heel erg missen maar ook de vele medewerkers met wie hij een goed contact had, de vriendschap onder de mensen. “Terugkomen? Ik denk het niet. Ik wil niet de schoonvader van de voorziening spelen en heb er het grootste vertrouwen in dat De Vleugels een voorziening in beweging, met vaart zal blijven, dat ze het goed zullen blijven doen. Ik ben hier geen dag tegen mijn goesting komen werken, ook niet bij moeilijke beslissingen of in moeilijke periodes.”
Veel veranderd
Echtgenote Tine Dierynck werkte op haar beurt 34 jaar bij De Vleugels. “In die 34 jaar heb ik nooit op dezelfde afdeling als Marc gewerkt. In 1984 startte ik als opvoedster in Zonnelied, dat nu een deel van Wilgenerf is. Tot 2003 ben ik daar gebleven en daarna ben ik naar De Smisse gegaan, een project waar een aantal cliënten begeleid wonen”, vertelt Tine. “Er is heel wat veranderd in de tijd dat ik daar werkte, de voorziening ging voortdurend mee met de tijd, zocht mee naar oplossingen om het voor de bewoners aangenamer en beter te maken.”
Ook Tine heeft heel wat mooie herinneringen. “Met Zonnelied gingen we op kamp, leuk dat dat was. Bij De Smisse gingen we één keer per jaar voor een paar dagen samen op uitstap en maakten we ook verschillende daguitstappen, dat was altijd heel gezellig. We genieten ook van heel wat leuke dingen in eigen huis, zoals samen met de gasten eens op het terras zitten, samen soep maken… We gaven hen de kans om eens op een andere manier met elkaar om te gaan. We hebben heel veel samen meegemaakt. Veel mooie momenten, maar ook vaak heel droevige en moeilijke momenten, zowel bij de bewoners als onder de medewerkers. In De Smisse waren we met een kleine groep begeleiders die heel erg op elkaar was aangewezen.”
Niet vervelen
Tine zal het allemaal heel erg missen, het nauwe contact met de bewoners, de fijne tijd met de collega’s . “Ik ben nooit met mijn pensioen bezig geweest. De tijd hier is voorbij gevlogen en ineens is het pensioen daar. Ik heb ook nog niet het gevoel dat ik met pensioen ga, maar dat komt nog wel. De vrijgekomen tijd zal ik best wel kunnen invullen met naaien, tuinieren, bloemstukken maken, reizen, wandelen, fietsen en met de kleinkinderen, het zijn er acht ondertussen met nog eentje op komst. Ik zal me zeker niet vervelen. Naar De Vleugels kom ik zeker nog eens terug, later misschien zelfs om nog vrijwilligerswerk te doen zoals een dagje komen koken met de gasten of iets in die aard. Nu Marc en ik samen thuis zijn zullen we best wel onze dagen kunnen vullen.”
(AC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
