Tien Knokke-Heistenaars op bijzondere inleefreis naar India

Een duizelingwekkende trip met een rollercoaster aan emoties. Zo kunnen we de inleefreis van tien Knokke-Heistenaars naar India omschrijven. Samen met vertegenwoordigers van de Damiaanactie zagen ze wat lepra met mensen doet.

“Wat we gezien hebben in India heeft een diepe indruk gemaakt”, vertelt Jan De Groote, gewezen directeur Sint Jozefslyceum en spreekbuis van de groep. “In samenwerking met het gemeentebestuur organiseerde onze school op regelmatige basis benefietavonden voor India. Daarbij mocht onder andere de St Mary’s School in Zuid-India op de gulheid van de Knokke-Heistenaars rekenen. Een aantal jaar terug kreeg de school al een nieuw sanitair blok. Dat complex draagt de naam van wijlen eerste schepen Maxim Willems. Als schepen voor Ontwikkelingssamenwerking was hij een van de bezielers van het project. Ondertussen werd er ook geld ingezameld om vijf nieuwe Maxim Willems-klaslokalen te bouwen.”

Er vloeiden tranen

Logisch dat Jan Degroote en zijn gezelschap positief regeerden toen Jean Pierre Wellens, het gezicht van de Damiaanactie in Knokke-Heist, hen uitnodigde om ter plaatse de sfeer te snuiven. ” Beroepshalve ben ik enorm geïnteresseerd in onderwijs. Het bezoek aan de St. Mary’s School in Mamallapuram kreeg nog een extra dimensie want het is de school waaraan de naam van wijlen Maxim Willems voor altijd gelinkt is. Mieke Quataert, de echtgenote van Maxim, is een zeer gevoelige vrouw. Logisch dat ze bijzonder emotioneel reageerde. Je reist 8.000 km ver. Je bezoekt een school en dan zie je het sanitair blok met een gedenkplaat met daarop de naam van Maxim Willems… Dat snijdt heel diep. Vooral omdat Mieke een dag voordien zestig werd. Bij het bezoek was er eerst een korte gebedsstonde. Daarna zongen alle leerlingen, van klein tot groot, een ‘happy birthday’ voor Mieke. Impressionant! Het was een moment overgoten met tranen.”

Het schoolbezoek pakte niet alleen Mieke Quataert. “Het heeft ook mij aangegrepen”, bekent Jan De Groote. “De St. Mary’s School telt 1.600 leerlingen en die staken allemaal piekfijn in uniform. Typisch voor derde wereldlanden waar een uniform de persoon een meerwaarde geeft. Opvallend was de enorme discipline. Jongeren zijn enorm dankbaar voor de kans die ze krijgen om onderwijs te genieten. Nochtans zijn de noden enorm. De school gebruikt nog oude krijtborden. Heel wat klaslokalen hebben geen deuren, geen ramen, geen banken… Leerlingen zitten op de grond. En de infrastructuur, daar zijn geen woorden voor. Het labo voor chemie, voor fysica,… allemaal hopeloos gedateerd. De leerboeken zijn allemaal minstens twintig jaar verouderd.”

Diep onder de indruk

Voor het gezelschap volgden nog andere momenten van diepe ontroering. “Wat ze gezien hebben en wat Damiaanactie doet voor lepralijders, heeft een diepe indruk gemaakt”, zegt Jan Degroote. “Meer dan de helft van alle leprapatiënten wereldwijd woont in India. De ziekte houdt er lelijk huis. Volgens vertegenwoordigers van de Damiaanactie is het een armoedeziekte. Ze treft de meest kwetsbare mensen. Ik zou bijna zeggen: logisch want ik zag er erbarmelijke hygiënische omstandigheden terwijl iedereen blootvoets loopt. India is het meest verontreinigde land op onze aardbol. Voeg daarbij nog de overbevolking: India telt 1,4 miljard inwoners. De verwondingen van de lepralijders zijn soms niet om aan te zien. Vooral in de lepracentra van de regering is de situatie mensonwaardig. Je ziet er de meest onmenselijke diepe wonden en wegrottende ledematen. Lepra is een ziekte die mensen tot op de bot raakt! Mensen sterven er op de grond tussen de urine. Patiënten moeten het doen met tot op de draad versleten apparatuur. Hun wonden wassen ze in verroeste kommen of emmers. Dat anno 2019 zoiets nog bestaat, is onbegrijpelijk! Zelfs Jean Pierre Wellens, die toch al zeven keer in India was en heel wat diepe ellende zag, liep weg met de tranen in de ogen. In de tijd van pater Damiaan werden lepralijders verbannen. Vandaag worden ze nog altijd uit de maatschappij gestoten. Nu wonen ze in kolonies. Nochtans blijkt lepra, eens men medicatie neemt, niet overdraagbaar. Lepra is niet besmettelijk door handcontact. Wij mochten ervaren dat mensen opfleuren als je hen even aanraakt. Als je hen heel even opnieuw mens laat voelen. Ik heb enorm veel respect voor de dokters die daar dag in dag uit het beste van zichzelf geven. Jonge dokters die hoge studies deden en amper bezoldigd worden maar zich ten dienste stellen van de medemens.”

De hulp vanuit Knokke-Heist komt er goed terecht en wordt zeer goed besteed

“Het is duidelijk dat Damiaanactie in India geweldig werk verricht doort de levenskwaliteit van de mensen daar naar een hoger niveau te tillen. De medewerkers schrijven er een positief verhaal. Ook andere organisaties bieden hulp. De Antwerpse dokter Claire Vellut reist met haar ‘Hospital under the trees’ van dorp tot dorp om de lepra- en tbc-lijders te helpen”, aldus Jan De Groote die met zijn gezelschap nog andere hulpbehoevende groepen bezocht. “In Polambakkam bezochten we een ‘Home for children in Need.’ Er wonen zestig wezen die zonder financiële tussenkomst niet kunnen studeren. In Fatimanagar vonden we een medisch centrum waar twintig besmette weesmeisjes verzorgd worden.”

400 gebreide mutsen

“De lijst met hulpbehoevenden lijkt eindeloos. Vanuit België namen we 2.000 stiften, 400 mutsen die Knokse vrouwen gebreid hebben, ballonnen voor de kinderen en vooral veel verband mee. Dat laatste omdat het verband op de wonden van de lepralijders iedere dag moet vernieuwd worden. Toch is het niet dweilen met de kraan open. Dankzij de inleefreis veranderde ons idee over de Damiaanactie. Met 500 euro kan je in de scholen, hospitalen en leprakolonies in India wonderen verrichten. Bovendien komt al het geld er in betrouwbare handen terecht. We leerden India van binnenuit kennen en mochten ervaren dat de bevolking ondanks alle ellende bijzonder vriendelijk is. En dat de hulp vanuit Knokke-Heist er goed terecht komt en zeer goed besteed wordt.”

(Dirk Meulders)