Tien jaar na de dood van Kelly blijft het een donkere kerst voor de familie

Fonkelende lichtjes in de kerstboom ten huize van Frank Mortier, maar duisternis in het diepste van zijn hart. Op 14 november 2009, intussen al tien jaar geleden, kwam zijn oudste dochter Kelly om het leven, toen ze bij het oversteken van de Rijselstraat door een auto werd aangereden. De 28-jarige chauffeur, die te veel gedronken had, pleegde vluchtmisdrijf en de drie andere inzittenden sloegen evenmin alarm. “De dader, die op dat moment in Veldegem woonde, kon ‘s anderendaags opgepakt worden”, aldus Frank. “Hij werd later door de rechtbank veroordeeld, maar is er veel te licht vanaf gekomen. Wij als familie daarentegen zijn gestraft voor de rest van ons leven.”

Kelly, die op 21 maart 1991 geboren werd, was bij haar dood amper 18 jaar. Haar jongere zus Shirley is nu 27 en heeft een dochtertje Jamie van 2 jaar. Ze woont met haar gezin in Oostkamp. De ouders van de twee zussen, Frank Mortier en Sabine Anseeuw, zijn in 2008 gescheiden, een jaar vóór het vreselijke ongeval. Beiden hebben een nieuw leven opgebouwd. Sabine (54) woont met Ronny Denolf (63) in Varsenare, Frank (56) met Nancy Callewaert (54) in de Pieter de Coninckstraat in Torhout. Nancy heeft uit haar vorige relatie twee kinderen, Meggie en Bjarne Monstrey, met als kleinkinderen Idres, Tieke, Nina en Maves.

“Nancy en ik zijn getrouwd en vormen een hecht stel”, zegt Frank, die al ruim zes jaar bij het bedrijf Daikin in Oostende werkt. “Maar een vrolijke kerst wordt het niet. Daarvoor is de wonde in mijn hart te groot. Het verlies van een kind kom je nooit te boven. Nochtans denken velen dat ik er vlot overheen stap, omdat het in mijn aard ligt om de komiek uit te hangen. Ook zwarte en bittere humor is mij niet vreemd. Ik lach heel graag en veel. Maar dat is vaak schijn. Ik lach niet altijd vanbinnen.”

Lichte straf voor de dader

De fatale klap op die noodlottige zaterdag in november 2009 had omstreeks 23.30 uur in de Rijselstraat plaats, niet ver van de rotonde met de Roeselaarseweg. Frank, Kelly en een vriendin van haar staken te voet de weg over op weg naar een verjaardagsfeestje in café Breskens. “Ik heb de aanrijding niet gezien, maar uiteraard wel gehoord”, zegt Frank. “Pas kort daarna zag ik Kelly liggen. Ze was weggeslingerd tot onder een geparkeerde jeep. (stilte) Ze werd nog wel naar het ziekenhuis gebracht, maar er mocht geen hulp meer baten. De dader reed gewoon door. Gelukkig kon de politie hem ‘s anderendaags inrekenen. Onder invloed van alcohol aan het stuur zitten, iemand doodrijden en op de vlucht slaan: zó laf. De man is intussen naar Oost-Vlaanderen verhuisd. Zijn veroordeling door de politierechter was voor ons een nieuwe mokerslag. Hij kreeg een veel te lichte straf: drie maanden voorwaardelijk in de cel, 250 uur werkstraf, vijf en een half jaar rijverbod en een boete van 6.000 euro. Dat onbegrijpelijk lichte vonnis werd in beroep bevestigd. Ik word nog altijd kwaad als ik eraan terugdenk. Ik voelde me machteloos.”

Zich een been laten afzetten

Veel vrienden en kennissen leven met Frank en zijn familie mee, maar sommige mensen helaas niet. “Ze zeggen openlijk en gevoelloos dat we wel veel geld getrokken zullen hebben na de dood van Kelly. Zo grof. Ten eerste klopt dat niet en ten tweede doet het totaal niet ter zake. Alsof je een kind in geld kunt uitdrukken! (fel) Mocht ik Kelly kunnen terugkrijgen door me een been te laten afzetten, dan liet ik dat meteen doen. Ik wens het niemand toe om een zoon of een dochter te verliezen, maar zij die ons dergelijke harde dingen naar het hoofd slingeren, zouden het gemis toch eens moeten voelen, al was het maar voor één dag.”

“Op de momenten dat het me te veel wordt, zet ik mijn koptelefoon op en vlucht in muziek. Nogal eens hardrock, maar net zo goed het genre waar Kelly fan van was. De nummers van de Zweedse groep Roxette bijvoorbeeld. Toen ik een paar weken geleden de dood vernam van Marie Fredriksson, de zangeres van die band, was ik er even niet goed van. Automatisch gingen mijn gedachten naar onze Kelly.”

Wat as in een ring verwerkt

Frank gaat maar sporadisch naar de Torhoutse begraafplaats, waar zich de gedenkplaat van Kelly bevindt. “Ik heb daar niets te zoeken. Ik bewaar wat as van onze dochter in een kleine urne in de living. En er zit een beetje as van haar verwerkt in een ring die ik altijd draag.”

“Af en toe rijd ik ook even tot bij het Save-bord dat in maart 2012 door de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen nabij de plaats van het ongeval in de Rijselstraat onthuld werd. Er hangt een fotootje van Kelly bij. Maar daarheen gaan, brengt haar uiteraard niet terug. Aan haar jonge leven zal nooit meer een vervolg gebreid worden. Die dronken en laffe autobestuurder heeft dood en vernieling gezaaid.”

Nog drie overlijdens intussen

Nog meer dan de voorbije jaren wordt het een donkere kerst voor Frank en zijn huidige vrouw Nancy maar uiteraard ook voor Kelly’s mama Sabine en haar verwanten.

“In niet veel meer dan een jaar tijd zijn er nog drie van onze familieleden gestorven”, klinkt Frank aangeslagen. “Nancy’s mama Ivette Decloedt op 3 juni 2018, haar papa Roland Callewaert op 27 mei van dit jaar en mijn eigen moeder Cecile Tailly eveneens dit jaar, op 17 februari. Gelukkig kunnen we ons wat optrekken aan de kleinkinderen. Jamie, het 2-jarige dochtertje van mijn jongste dochter Shirley, werd op 1 november geboren en dat heeft die trieste dag een andere dimensie gegeven. Een lach en een traan liggen in het leven dicht bij elkaar.”

“Waar en met wie we kerst- en oudejaarsavond zullen doorbrengen, ligt nog niet vast. Misschien worden het voor Nancy en mij twee avonden in ons eentje. Of misschien komen de kinderen en kleinkinderen. Ik heb er eerlijk gezegd nog niet bij stilgestaan. Ik ben altijd een optimist en een levensgenieter geweest, maar met je leven doorgaan na de dood van een kind is niet simpel. Ik kan er weliswaar gemakkelijk over babbelen, maar ik maskeer het verdriet dat zich diep in mijn hart geworteld heeft. Kelly zou nu 28 zijn. Maar dat zal ze nooit worden. Nooit.”