21, het is een magische leeftijd, en al zeker als je die verjaardag mag vieren in het jaar 2021. Wij vragen wekelijks een van hen naar hun plannen, dromen en verwachtingen.
Kan je jezelf eens kort voorstellen?
“Graag! Ik ben Tibo Yserbyt en ik word 21 in juli. Samen met mijn broer Senne(19) en mijn ouders Heidi Vandewynckele en Dirk Yserbyt woon ik in de Bunderstraat in Geluwe. Op dit moment zit ik in het tweede jaar ergotherapie in Howest Kortrijk. Mijn vriendin is Mayte Doom (20) uit Rumbeke (20) die ook paramedische studies gekozen heeft, namelijk podologie.”
Jij koos voor de opleiding ergotherapie, waarom?
“Mijn inspiratiebron hiervoor was mijn mama die sinds 30 jaar werkt als opvoedster in ’t Susterhuis, een oud-klooster dat deel uitmaakt van de Lovie Poperinge waar volwassenen met een verstandelijke beperking wonen. Aan een leefgroep van 13 mensen met het Syndroom van Down biedt zij mee ondersteuning. Sinds jongs af aan ben ik er mee opgegroeid”, herinnert Tibo zich. “Als job wil ik ook iets doen in de zorg omdat ik graag bezig ben met mensen. Als ergotherapeut faciliteer je op een actieve manier een bepaalde doelstelling bij een persoon. Hierbij komt mijn creatieve geest goed van pas. En je krijgt er veel dankbaarheid voor terug.”
Wat doe je in je vrije tijd?
“Ik ben blijven hangen op een stageplaats waar er G-voetbal georganiseerd werd. G-voetbal is een niveau in het voetbal voor mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking waarbij er meestal geen leeftijdsgrens wordt gesteld. Tweewekelijks geef ik normaal op zondagvoormiddag training aan de G-Cracks op de terreinen van KVK Westhoek. Tweemaandelijks organiseert de voetbalbond een wedstrijd. Voorlopig zitten er geen meisjes in de ploeg en is de jongste ongeveer 7 jaar en de oudste voetballer 40 jaar. Het is ook een vorm van ontspanning voor mezelf.”
Speelde je zelf voetbal als kind?
“Ja, ik heb altijd gevoetbald in Dadizele. Toen het daar te competitief werd, ben ik overgeschakeld naar de minivoetbalploeg FC Ceros waar ik nog steeds deel van uitmaak. Een aantal voetballers van de G-Cracks kunnen even goed of beter voetballen dan mij en dat doet me deugd. Doordat plezier en fun het uitgangspunt is en dus niet de druk om te winnen, vormen we een hele hechte groep. G-voetbal zou nog meer haar plaats moeten vinden in de maatschappij, maar er hangt nog steeds een taboesfeer rond de doelgroep. Ook aan mijn ‘normale’ vrienden zie ik dat het contact leggen soms moeizaam verloopt doordat ze meer bezig zijn met de beperking dan met de persoon zelf.”
Droom je van iets bepaald?
“Ik verlang heel erg naar het opnieuw zorgeloos manillen met mijn vrienden tot ’s morgens vroeg. Naast de hoop op een gezond en gelukkig leven, droom ik ervan om volgend jaar op buitenlandse stage te kunnen vertrekken naar Oeganda en op die manier veel bij te leren over de Afrikaanse cultuur en de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking daar. Na mijn bachelor ga ik misschien nog een jaar buitengewoon onderwijs bijstuderen en op kot in Gent om de vrijheid te ervaren van het studentenleven”, besluit Tibo enthousiast. (Gerda Verbeke)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
