Thuisverpleegkundige Annelies Devriendt uit Lendelede houdt de moed erin

We hebben met zijn allen – op een aantal uitzonderingen na in deze coronaperiode allemaal heel veel respect voor mensen in de ‘zorg’. En toch beseffen we niet altijd wat zo een harde covid-19-periode betekent voor bijvoorbeeld zelfstandig thuisverpleegkundigen en hun gezin. “Corona is voor mij en mijn collega’s al bijna een jaar lang een zware strijd die nog niet gestreden is”, zegt Annelies Devriendt.

Annelies Devriendt (41) runt met collega’s Nele Deceuninck en Zoë Geryl een zelfstandige praktijk ‘Verpleging met het hart’. “Al 17 jaar”, zegt Annelies, echtgenote van Stoffel Dedeurwaerder die de firma Renostraal runt en moeder van Marie (17), Julia (15) en Jerome (10).

“Tijdens mijn middelbare studies twijfelde ik nog of ik een opleiding kok of verpleegkundige zou volgen. Mijn mama raadde me verpleging aan. Ik dacht: ‘Als je leert voor verpleegkundige kan je nog iedere dag koken maar als je leert voor kok kan je niet meer elke dag verpleging doen!’ En die redenering trok me over de streep. Ik ben nu verpleegkundige in hart en nieren en lekker koken is een hobby van mij.”

Luxeland

Annelies behaalde haar diploma ziekenhuisverpleegkundige in ‘Ic Dien’ in Roeselare en volgde bijscholingen voor referentieverpleegkundige geriatrie, wondzorg en hopelijk binnenkort ook palliatieve zorgen.

“Iemand helpen geeft voldoening”

“Na mijn studies werkte ik in 2000 eerst zes weken in een ziekenhuis in Lusaka (Zambia) waar verpleegkundigen dagelijks moesten kiezen wie ze pijnstillers zouden geven, omdat er te weinig waren. Ik zag ginder een jongetje sterven in de goot… Een grote cultuurshock en het besef dat we hier in een luxeland wonen. Dan leer je het leven relativeren. Na die Afrikaanse ervaring werkte ik in het UZ Gent als ‘instrumentiste’ op het operatiekwartier, vervolgens een korte periode als thuisverpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis om dan 17 jaar terug als zelfstandig thuisverpleegkundige te starten.”

Nooit met tegenzin

“Geen gemakkelijke job. De zorg stopt nooit. Zeven dagen op zeven moet je paraat staan. Vroeg opstaan na een avondje uitgaan kan soms lastig zijn, maar je weet dat er iemand op jouw hulp wacht. Nog nooit ging ik met tegenzin werken. Het geeft ook veel voldoening als je weet dat je iemand kunt helpen. Het leven zit hem in die kleine dingen… Van een weekendje met mijn gezin kan ik enorm genieten, als is dat momenteel maar 1 op 4 weekends.

Annelies had net als zovele anderen in de zorg bij de uitbraak van covid schrik om zelf besmet te geraken of anderen te besmetten. “Ondanks alle mogelijke voorzorgsmaatregelen testte één iemand in ons gezin positief op covid. Met beperkte symptomen maar we gingen wel twee weken in verplichte quarantaine. Mijn gezin mocht bijna niet buiten komen en ik was de enige die boodschappen deed.”

Nu bijna een jaar later werken Annelies en haar collega’s nog altijd met mondmasker en handschoenen aan. “Positief geteste patiënten bezoeken we als laatste op onze verzorgingsronde en dragen dan een extra schort, een FFP2-masker, dubbele handschoenen en een shield. Na de zorg gaan we direct naar huis, wassen de kleren in de wasmachine en nemen een douche.”

Dankbaar

“Vooral met nieuwjaar ondervonden we hoe dankbaar de zorgvragers zijn. We hebben heel veel attenties gekregen: kaartjes, bloemen, flessen cava, wijn, zeep, een berichtje een dankwoordje… Dat hoeft natuurlijk niet, maar het doet wel enorm veel deugd te weten dat ons werk gerespecteerd wordt. Tijdens de eerste golf hielden de mensen zich beter aan de voorzorgsmaatregelen. Ze hadden meer schrik en trokken zich op aan de boodschap ‘samen sterk’. Maar nu het lang duurt, is de motivatie soms weg. En achter iedere voordeur schuilt ook een ander verhaal en iedereen gaat anders om met corona. De ene is heel bang, de andere is een non-believer, sommigen raken gefrustreerd, anderen worden zwaarmoedig, maar iedereen verdient toch de beste zorgen en respect.”

“Corona is een zware strijd… en hij is nog niet gestreden”

“Voor ons als thuisverpleegkundigen brengt corona ook extra werk mee. We zijn naast verpleegkundige ook een beetje psycholoog, motivator, adviseur, kapper, boodschapper, klusjesman, telefonist… En we maken spijtig genoeg veel schrijnende situaties mee. Stervende familieleden die men in het ziekenhuis niet mag bezoeken, mensen die thuis zitten terwijl hun partner in quarantaine in een woonzorgcentrum zit… Ik begrijp dat het voor veel mensen die er niet rechtstreeks mee in contact komen een ver-van-mijn-bedshow is en ze de maatregelen aan hun laars lappen, maar voor diegene die in de vuurlinie staan is het een zware strijd en die is nog niet gestreden.” (IB)