Theater zit in de lift in onze provincie. Bijna 6.000 West-Vlamingen schitteren dezer dagen weer op tientallen podia. Onder hen heel wat echte theaterfamilies, zoals ook die van Maaike Cafmeyer er één is. Ook Silke Thorrez, bekend van ‘Nonkels’, komt uit een volbloed theaternest. Ze zette haar eerste stapjes bij Vreugde na Arbeid in Beselare bij Zonnebeke, waar ook haar ouders en broers een nauwe band mee hebben.
Dit artikel maakt deel uit van De Krant van Maaike. West-Vlaams Ambassadeur Maaike Cafmeyer was een hele week hoofdredactrice van De Krant van West-Vlaanderen. Deze unieke stuntkrant ligt vanaf vrijdag 27 oktober in de krantenwinkel.
“Gekke bekken trekken voor de foto? Ik heb al eentje gekregen van mijn vader”, grijnst Silke als het gezin zich klaarmaakt voor de foto. We moeten er niet op letten, klinkt het droog bij haar broer. Zo vaak zijn ze naar eigen zeggen niet samen, dus hebben ze de avond ervoor voor de gelegenheid in ’t sop gezeten. Hun moeder zegt het iets omfloerster: “We waren naar een voorstelling gaan kijken en het vijfde bedrijf is minstens even belangrijk.” Om maar te zeggen: aan sfeer geen gebrek bij de Thorreztjes.
Myriam Bouckaert mag zich overigens ook de mater familias noemen van de Beselaarse toneelvereniging Vreugde Na Arbeid. Twintig jaar lang was ze voorzitster en sinds begin jaren 90 kan ze het aantal gemiste voorstellingen op één hand tellen. Steevast geruggensteund door manlief Stefaan Thorrez, actief in het bankwezen. “Mijn ouders speelden hier indertijd al”, aldus Myriam. “Het eerste stuk werd gespeeld in 1947. Toen werden vrouwenrollen zelfs nog door mannen vertolkt. Toen mijn man en ik net samen waren, woonden we in Zonnebeke, waar we vijf jaar toneel hebben gespeeld. Maar dan ben ik teruggekeerd naar hier. Een heks verplant je niet.” (lacht)
“Eén keer heb ik mee op de planken gestaan van Vreugde Na Arbeid”, weet Stefaan. “Maar ik deed wel mee aan wagenspelen of theaterwandelingen. Volgend jaar ga ik met pensioen en wil ik wel weer meespelen. Geen grote rol evenwel. Ik heb eerlijk gezegd schrik voor lange stukken tekst.”
Kistdrager
Toen Myriam meespeelde in Zonnebeke, was ze zwanger van Wouter, de oudste van de drie kinderen. “Het jaar erna legden we hem te slapen bij de vrouw van de regisseur, die babysit van dienst was tijdens de repetities.” Ook Maarten, die twee jaar later werd geboren, en Silke – van het jaar 1990 – hebben nooit iets anders geweten dan theater. Zo hielp Wouter zelfs lang mee aan het bouwen van de decors. “Handig? Ik kan het vooral goed uitleggen”, aldus een lachende Wouter. “Tegenwoordig help ik de bar bedienen in het weekend. Ik stond één keer op de planken waarbij ik een kist moest dragen in een funerarium.” En Silke deed als kind dan weer niets liever dan de teksten opvragen. “Maar eigenlijk vond ik alles geweldig aan die wereld. Of het nu blaadjes op de stoelen leggen was of de frigo aanvullen.”
Maaike Cafmeyer: “Theater was niet weg te denken in onze familie. Onder mijn opa is de toneelkring Sint Rembert mee groot geworden. Hij was er regisseur en onder zijn vleugels hebben ze twee keer het Landjuweel gewonnen. Het heeft mijn nonkel Bart geïnspireerd om ook regisseur te worden en bij mij is de liefde voor het spelen daar ontstaan. Als kind moest je veel stilzitten en keek je uit naar die coca en zak chips achteraf, maar gaandeweg zag ik die ambiance en wat je allemaal kon bereiken op de planken. Blij om te zien dat het nog zoveel mensen en families inspireert!”
“Meer nog: als wij na de voorstelling nog iets dronken, dan speelden de kindjes het stuk na op scène”, aldus Myriam. Toch duurde het tot haar 17de voor Silke ook officieel meedeed. “Daarvoor had ik enkele kleine rolletjes. Ik was die eerste keer echt zenuwachtig en schrok ook hoe moeilijk het was, maar ik vond het wel fantastisch. We speelden ook al eens moeder en dochter op het podium.”
Pandemie
Bij broer Maarten blijft het dan weer opvallend stil als het over theater gaat. “Met Vreugde Na Arbeid deden we steevast mee aan de optocht Veurne Anno 1900”, pikt Myriam meteen in. “Wij vertolkten daarbij bedelaars die overal moesten schooien. Dat was niet bepaald zijn meest favoriete ding.” (lacht) Niettemin heeft Maarten wél een nauwe band met het theater. Meer nog: hij heeft er zelfs zijn beroep van gemaakt. “Ik heb film gestudeerd en kwam via Silke terecht bij Theater Antigone. Ik heb daarna een technische opleiding gevolgd en freelance gewerkt bij onder meer het KIP en Compagnie Cecilia. Daarna kon ik vast aan de slag bij Theater Antigone, om onder meer het lichtontwerp te doen. Ik deed dat ook voor enkele voorstellingen van Silke. We hebben in de sector geen makkelijke jaren achter de rug, zeker met de coronapandemie. Ik heb al heel veel theaterstukken gezien, maar zelf theater spelen? Nee, ik ben buiten mijn uren het liefst bezig met muziek op een podium.”
Hoewel alle drie de kinderen muziekschool volgden, koos Wouter voor een job als sportverzorger. Vandaag doet hij dat voor de vrouwenwielerploeg Human Powered Health Cycling. Voor Silke stond het acteren dan weer in de sterren geschreven, al was de grote trigger niet zozeer het theater. “In 2006 waren we op weekend in Koksijde, waar er toevallig de filmpremière was van Windkracht 10: Koksijde Rescue. Ik was daar zo van onder de indruk, dat ik in het zwembad van het hotel Veerle Baetens wilde naspelen. Toen leerde ik van mijn moeder dat er ook filmscholen bestonden. Dan is dat beginnen malen in mijn hoofd.”
Theaterateliers
Opmerkelijk: Silke stond ooit op de planken met haar vader. Als bachelorproef moest ze een solovoorstelling maken, maar ze gooide die regels overboord door een stuk uit te werken met haar vader. “Als ze dat op school op voorhand hadden geweten, hadden ze waarschijnlijk nee gezegd. (lacht) Maar dat eerste halfuur dat we eerder moesten voorstellen zat goed ineen. Dat zagen ook mijn coaches Wannes Cappelle en Peter Seynaeve. Dat was heel fijn om te doen, zeker om dat later ook op het podium van OC De Leege Platse te doen.”
“Ah, en ook grappig: mijn moeder verkondigt dan doodleuk op familiefeesten dat ze op Theater Aan Zee staat, in het koor van Sukr (voorstelling van Het Eenzame Westen, red.), terwijl ik daar zelf nog niet gestaan heb”, lacht Silke. “Door Silke zien we wel meer stukken dan vroeger”, weet Myriam.
Ook iets om naar uit te kijken: Muren en Maskers komend weekend in Brugge, waarbij Silke theater maakte met gedetineerden in de gevangenis van Brugge. “Het is geen voorstelling, maar een inkijk in een toonmoment. Ik ben wekelijks langs geweest om theaterateliers te organiseren, waarbij zij vooral schreven. Dat was heel verrijkend, ook als mens”, besluit Silke.
Gezocht: jongeren die willen spelen
De organisatie OPENDOEK ondersteunt al sinds jaar en dag de theaterwerking in Vlaanderen. Uit cijfers blijkt dat het aantal theatergezelschappen en aantal leden het goed doen in West-Vlaanderen. Tien jaar geleden waren er zo’n 198 groepen in West-Vlaanderen, in 2022 waren dat er 187. Een lichte daling, maar het aantal leden is wel gestegen: van 5.792 naar 5.848 leden.
“Het theater in West-Vlaanderen zit wel in de lift, ja. We zagen tijdens de coronapandemie logischerwijze een daling, maar daarna schoot dat aantal weer de lucht in”, weet Midas Lemenu van OPENDOEK. “Mensen blijven een warm hart hebben voor theater en podiumkunsten, ook om het zelf te spelen. Al moet ook aangestipt worden dat het niet makkelijk is om jongeren te laten instromen. Via onze jongerenwerking JongDOEK proberen we hen warm te maken om hun creatief ei kwijt te kunnen op een podium.”
Dit weekend, van vrijdag 27 oktober tot woensdag 1 november, organiseert OPENDOEK het Landjuweelfestival in Brugge. “Dat kan alvast een hele goeie kennismaking met theater betekenen”, klinkt het.
De Krant van Maaike
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
