Heulenaar Carlo Herpoel is sinds vorige zondag weer thuis. Met zijn kleinschalige hulporganisatie Belgium Aid heeft hij er in Warschau zes weken ononderbroken voor gezorgd dat duizenden Oekraïense vluchtelingen dagelijks een stevige ‘Belgische’ warme maaltijd kregen, zo’n 42.000 in totaal of gemiddeld duizend per dag. “En die vielen verrassend goed in de smaak! Velen stonden ons bij ons vertrek op te wachten om ons nog eens speciaal te danken”, zegt Carlo, die met veel lof spreekt over de perfecte samenwerking met de plaatselijke organisatie én de Poolse overheid. “België kan er een voorbeeld aan nemen!”
“Ik ga waar machteloosheid toeslaat”: het is zowat het levensmotto van Carlo Herpoel. Een eerste keer ging de 58-jarige Heulenaar hulp bieden in Haïti na de verwoestende aardbeving van 2010. Daarna was hij aan de slag op de Filipijnen na een tsunami, in vluchtelingenkampen in Duinkerke, Griekenland en Bosnië en in de jongste kerstperiode rukte hij met een tot keuken omgebouwde bus naar Wallonië om er twee maanden met vrijwilligers te koken voor de slachtoffers van de overstromingen in juli.
Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak en hij vernam dat er massa’s Oekraïense vluchtelingen in Warschau toestroomden, was het voor Carlo snel beslist. Eind maart vertrok hij met een medische vrachtwagen, uitgerust met een keuken – met materiaal bijna volledig afkomstig van het opgedoekte Kortrijkse Sint-Maartensziekenhuis – naar de Poolse hoofdstad.
“Niets kon ons tegenhouden”
De Oekraïense vluchtelingen worden in Warschau opgevangen in de Global Expohallen. “Je kunt het vergelijken met Kortrijk Expo”, zegt Carlo. “En of we er welkom waren! We waren de eerste organisatie die hulp kwam bieden. Het was koud en er lag sneeuw toen we ons moesten installeren. Er waren allerlei technische problemen – geen stromend water, een te zwakke elektriciteitskabel en enkele van onze mensen die ziek werden… – maar niets kon ons tegenhouden!”
In zes weken tijd hebben we 42.000 maaltijden bereid in Warschau
Carlo is bijzonder te spreken over de technische en logistieke hulp die de directie van de Hallen de hele tijd geboden heeft: “Naarmate er meer mensen toekwamen, heeft men extra douches en wasmachine geplaatst. Wij kregen koelcellen ter beschikking die telkens vol zaten. Ook alle lof voor de Poolse overheid die voor alle vluchtelingen per dag 1 euro ter beschikking stelt. De mensen krijgen ook gratis telefoonkaarten en er is een computerlokaal, kinderopvang en ontspanning voor jongeren. Met daarbij ook medische hulp. Ook het busvervoer vanuit Oekraïne naar Warschau en van Warschau naar diverse bestemmingen betaalt de overheid.”
Eigenlijk hebben we vooral gewoon Belgische maaltijden aangeboden. Heel in het begin was het wat aarzelend… ‘Een beetje’, klonk het, maar algauw was het van ‘doe maar vol’! Wat ze bijzonder lustten – en ze niet kenden – was onze rijst- en havermoutpap
In de hallen verbleven doorgaans 3.000 tot 3.500 vluchtelingen. Carlo: “We zagen natuurlijk schrijnende toestanden. De mensen slapen er in verscheidene hallen letterlijk als sardienen in een blik. Zonder de minste privacy. Dan hebben sommigen nog huisdieren mee, met alle ziektetoestanden tot gevolg.”
Rijstpap en chocoladepudding
En wat met de maaltijden die Carlo en de zijnen klaarstoomden? “Eigenlijk hebben we vooral gewoon Belgische maaltijden aangeboden en die vielen in de smaak. Iedere dag was er verse soep en het enige typisch Oekraïense dat we klaarmaakten, was hun borsjtsj of rodebietensoep. Verder van alles: wortel-, spinazie- en preistamppot, pasta’s, rijstschotels, enzovoort. Heel in het begin was het wat aarzelend… ‘Een beetje’, klonk het, maar algauw was het van ‘doe maar vol’! Wat ze bijzonder lustten – en ze niet kenden – was onze rijst- en havermoutpap.”
“We zorgden ook altijd voor een dessertje en daar was het de chocoladepudding die erg in de smaak viel. Elke dag was alles op. Voor dit alles één grote pluim voor onze kok Chris Jans, een Waalse gepensioneerde militair die ik in Wallonië leerde kennen en die bereid was om mee te komen naar Polen. Ongelooflijk welke gevarieerde maaltijden hij uit zijn potten wist te toveren! Heeft hij geen Michelinster, hij verdient meer dan een ‘humanitaire ster’!”
“Wat mij in die periode het meest getroffen heeft, is de grote dankbaarheid van de Oekraïners en ook één dagelijks momentje ’s morgens om 8 uur toen ze het nationaal volkslied lieten horen. Het is dan muisstil. Kippenvel!”
Dankzij donaties
Hoe konden Heulenaar Carlo Herpoel en zijn vzw dit allemaal doen en bekostigen? “Met donaties, voedsel in het begin en financiële giften. Zo konden wij in een plaatselijk Makrowarenhuis – waarvan de directie ons ook gesteund heeft – al het nodige aankopen. Daarnaast kwamen er in die zes weken een wisselend aantal vrijwilligers uit België en zelfs Nederland, 16 mensen in totaal die ik niet genoeg kan danken.”
“En dan was er de gepensioneerde Limburgse mijnwerker Hubert Vandeweyer die met zijn Poolse vrouw Bozena nabij Warschau woont. Hij hielp ons bij de voorbereiding maar ook ter plaatse. Hij stelde ons een huis ter beschikking waar we konden overnachten én ook een wagen om elke dag naar Warschau te rijden, goed 30 kilometer ver.”
We zagen natuurlijk schrijnende toestanden. De mensen slapen er in verscheidene hallen letterlijk als sardienen in een blik. Zonder de minste privacy
Net zoals bij vorige missies kon Carlo, dankzij zijn werkgever Fluvius, waar hij al 38 jaar werkt, de nodige vakantie opnemen. Intussen denkt hij weer verder. Waar het voor hem meer dan tien jaar geleden begonnen is, in Haïti. Hij heeft er met steun van een plaatselijke organisatie plannen gemaakt om een weeshuis te bouwen voor kinderen met een beperking. “De bouwwerken zijn er begonnen en mijn volgende doel is om ter plaatse te kunnen gaan maar dat is door de huidige chaotische toestand in het land onmogelijk…”
Warm West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
