Vier maanden training met… autobanden op het strand van Koksijde gingen vooraf aan expeditie ‘Chase Your Light’, met als ultieme doel de Koksijdse vlag te planten op de top van de Kebnekaise, de hoogste berg in Noord-Lapland.
Na haar terugkeer van de Kilimanjaro-expeditie eind vorig jaar blikte Sabine De Leeuw (51), coach en kinesitherapeute van Fysiolab Koksijde, vooruit naar een volgende uitdaging: groepsexpeditie ‘Chase Your Light’ (het noorderlicht en/of ons innerlijke licht, red.) naar Noord-Lapland. Onder haar leiding vertrok het achtkoppige Fysiolab-team eind maart naar Kiruna, de meest noordelijke vlieghaven van Europa. Daar bracht een busje hen tot een punt waar auto’s niet meer verder kunnen.
“Voor mij is niets zo mooi als met de kracht van je eigen lichaam door een overweldigend stuk natuur trekken”, vertelt Sabine. “Dat gevoel dat je ergens geraakt bent waar je anders nooit zou komen… die puurheid, die stilte, het bewust zijn van de kracht van je lichaam. Als ik anderen kan inspireren, coachen en motiveren om hetzelfde te ervaren — om te merken hoe sterk ze eigenlijk zijn, en hoe ze puur en authentiek in hun kracht komen te staan — dan word ik diep gelukkig.”
Moment dat blijft hangen
Vier maanden bereidde het team zich voor door… te wandelen met autobanden in de duinen en op het strand. “Maar tijdens de expeditie wisten we nooit waar we na elke dag zouden eindigen”, aldus Sabine. “Ons doel was op dag vier aan de voet van de Kebnekaise te geraken, zodat we op dag vijf de top konden proberen te bereiken. Maar Lapland liet zich meteen voelen.”
“We kregen onverwachte weersomstandigheden, met één moment dat ons hele team altijd zal bijblijven: een gevaarlijke afdaling waar we zo snel mogelijk naar beneden móesten (lawinegevaar, red.), maar met een zware slede achter je is dat aartsmoeilijk. Eerder waren we op een schuine ijsvlakte beland waarop we met onze ski’s geen enkele grip hadden. Dat was even zoeken naar veiligheid. We hebben toen de sledes een voor een verplaatst, elkaar gestut, materiaal gedragen… Dat waren intense minuten, maar ook heel verbindende.”
Het kamp
“Elke avond de tenten opzetten was een ervaring op zich. Met onze ski’s nog aan moesten we eerst de sneeuw aanstampen, anders zak je weg en slaap je letterlijk op putten. Terwijl een paar mensen de tent rechtzetten, groef iemand anders een toiletput, nog iemand schepte sneeuw om later water van te maken… Eens in de tent moesten we minstens twee uur sneeuw smelten op drie kleine vuurtjes. Dat water ging eerst naar warmtekruiken voor onze nachtelijke chauffage (in onze slaapzakken, red.), en dan naar soep en warme maaltijden.”
“Het was teamwork opdat iedereen het zo comfortabel mogelijk had. Ook de enorme bereidheid om elkaar te helpen heeft me geraakt. Als bijvoorbeeld een slede voor sommigen te zwaar was, namen anderen zonder nadenken extra gewicht over. Daarnaast kon ik zo genieten van de afwezigheid van prikkels. Zo’n stilte, zo’n uitzicht. Geen lichtvervuiling, geen lawaai. Alleen wij en die eindeloze natuur.”
De storm
“Op dag vier sloeg het weer helemaal om. Windstoten tot 130 km/u maakten het onmogelijk om de top nog veilig te bereiken. De groep besliste om samen te blijven en de top niet te proberen. Ik vond dat moeilijk, want ik ben iemand die graag doorzet. In het begin voelde het als ‘niet afmaken’. Maar ergens wist ik dat het verstandig was. Ik was bang dat de groep teleurgesteld zou zijn, maar eigenlijk hebben zíj mij die dag een belangrijke les gegeven.”
“Enkele uren later bleek dat niemand nog van de berg kon — het was levensgevaarlijk geworden. We werden uiteindelijk als laatsten van de berg geëvacueerd. Daarna beleefden we nog twee prachtige dagen aan een bevroren meer. Het voelde als een onverwacht geschenk van Lapland, alsof de natuur zei: jullie hebben goed geluisterd, hier is nog wat schoonheid voor jullie.”
“Dit was een van mijn allermooiste expedities ooit. De stilte, de grootsheid van de natuur, maar vooral die gelukkige gezichten, mensen die hun grenzen verlegden en voelden wat de natuur met hen deed. En zelf werd ik heel stil vanbinnen. Alle prikkels vielen weg. Ik was oprecht op mijn gelukkigst daar, op die berg, midden die immensiteit.”
Sabines partner, Jean-Louis Hanssens, vat zijn impressies samen: “De ‘grandeur’ van de bergen en hun omgeving, de unieke kleuren van lucht en sneeuw in het noorden, de liefde van en voor het team en je in een nieuwe wereld bevinden.”
Teamlid Miranda Provoost besluit: “De overweldigende natuur en de eindeloze stilte maakten diepe indruk. Fysiek was het absoluut geen walk in the park. De kou viel uiteindelijk best mee, maar het oneindige landschap vroeg doorzettingsvermogen. Alleen het gevriesdroogde eten… dat bleek niet helemaal mijn ding.”
