“Bart kennende zal hij slachtoffers aan het helpen zijn. Daarom neemt hij zijn telefoon niet op.” De medestudenten van Bart Migom (21) uit Esen (Diksmuide) probeerden zichzelf moed in te spreken toen vijf jaar geleden het nieuws over de aanslagen op de luchthaven in Zaventem binnen sijpelde. “Maar na dagen zonder nieuws, veranderde hoop in wanhoop. Niet antwoorden, dat zou Bart nooit doen”, vertellen goede vrienden Lotte (24) en Ward-Jan (26) over het verschrikkelijke verlies van toen. “Het gemis blijft, maar gelukkig ook Barts mentale steun. Van hem hebben we zo veel levenslessen gekregen.”
Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat Bart Migom (21) uit Esen het leven liet tijdens de aanslagen in de luchthaven van Zaventem. De erg geliefde Esenaar was nog maar net aangekomen in de vertrekhal, onderweg naar zijn Amerikaanse verloofde Emily (21).
“Bart was ons grote voorbeeld. Hij bewees dat dromen verwezenlijken niet moeilijk was, zo lang je maar gedreven bent. Hij wou een leven opbouwen in de VS en er samen met zijn vriendin – die hij ook in Amerika had leren kennen – een bedrijf uit de grond stampen. Wij stonden daar allemaal van te kijken. Wij maar dromen, hij gewoon doen. Van die jongen hebben we zo veel levenslessen gekregen”, getuigt goede vriendin Lotte Rosseel uit Ruddervoorde.
(Lees verder onder de foto)
Omgekeerde van een macho
Lotte leerde Bart kennen in de richting Bedrijfsmanagement, Entertainment Marketing aan HoWest in Brugge, net zoals Ward-Jan Vertriest (26) uit Oostkamp. Ze zaten pas in het tweede jaar. “We waren een kleine klas van amper acht studenten. In geen tijd waren we één hechte vriendengroep en Bart was het bindmiddel: een ingetogen kerel met diepe gronden die praatte tegen iedereen.”
“Hij had lak aan kliekjes, stelde zich altijd empathisch op en was het omgekeerde van een macho. Hij stond ook niet graag in de belangstelling maar door zijn uitstekende resultaten en ondernemingszin keken we erg naar hem op. Als er één iemand was die het ver zou schoppen in het leven, dan was het Bart”, vertelt Ward-Jan. Ze werden beste vrienden sinds ze toevallig naast elkaar plaatsnamen in de les.
Maak je geen zorgen, ik ben goed aangekomen
Op dinsdag 22 maart 2016 was voor Bart Migom een grote dag aangebroken. Hij zou opnieuw zijn Amerikaanse vriendin, met wie hij zich al had verloofd, gaan bezoeken. ‘s Morgens op de luchthaven belde hij zijn vader Philip nog. “Maak je geen zorgen. Ik ben goed aangekomen, pa.” Maar plots kwamen verontrustende berichten binnen, over twee ontploffingen.
“Ik weet nog goed dat ik wakker werd met twintig gemiste oproepen. Het illustreert hoe erg iedereen bekommerd was om het lot van Bart. Ik wist niet wat er gaande was, tot ik op het internet keek. ‘Juist, ja. Bart zou vertrekken naar Amerika. Het zal toch geen waar zijn?’, dacht ik”, aldus Ward-Jan, die als een bezetene naar school vertrok in de hoop dat iemand van de medestudenten goed nieuws had vernomen.
(Lees verder onder de foto)
Voicemail, steeds opnieuw
“’Bart kennende, zal hij slachtoffers aan het helpen zijn. Daarom neemt hij zijn telefoon niet op’, spraken we elkaar moed in. Maar ook uren na de aanslagen bleef zijn gsm op voicemail overschakelen”, gaat Lotte verder. De directie van HoWest besloot de lessen op te schorten, in afwachting van nieuws over Bart. Toch bleven de leerlingen elke dag naar school komen, samen hopend op goed nieuws.
“Niets laten weten, dat zou Bart nooit doen. Hoop begon zich om te zetten in wanhoop. ‘Misschien ligt Bart ergens zwaargewond in het ziekenhuis en hebben ze hem nog niet geïdentificeerd?’, bleven we onszelf voorspiegelen. We belden naar ziekenhuizen en waren van plan onze vriend in Brussel te gaan zoeken, maar werden dat afgeraden.”
“Dagenlang wachtten we in de klas, halsstarrig uitkijkend naar goed nieuws. Ik kan me niet voorstellen wat voor een hel dit moet geweest zijn voor Barts familie. Wij waren maar ‘slechts’ goede vrienden”, pikt Ward-Jan in.
In elkaars armen huilen
Pas drie dagen later – op vrijdag dus – werd bevestigd dat ook Bart Migom slachtoffer was geworden van de zelfmoordaanslagen op de luchthaven. “De schok die door ons heen ging, was enorm. Het was enigszins positief dat we allemaal samen zaten en in elkaars armen konden huilen.”
“De school heeft ons toen ook enorm goed opgevangen en daarvoor zijn we nog steeds dankbaar”, vertellen Ward-Jan en Lotte. Na vijf jaar hebben ze het overlijden van hun goede vriend enigszins een plaatsje kunnen geven.
Ook na zijn dood biedt Bart steun
“Wonden helen, maar littekens blijven. Of ik nog vaak aan Bart denk? Heel geregeld, ja. Bart was een echte doorzetter die niet van ophouden wou weten. Zó wil ik ook in het leven staan. Bijvoorbeeld toen ik trainde voor een marathon, stond Bart me mentaal bij, ook al is hij er niet meer”, getuigt Ward-Jan. “Soms wil ik hem nog eens om zijn mening vragen, want zijn ideeën en concepten waren zo verfrissend.”
En Lotte, die kreeg naar eigen zeggen veel meer doorzettingsvermogen dankzij Bart Migom. “Hij was een fervent muziekliefhebber en speelde gitaar, terwijl ik graag zong. Bart vond mijn stem geweldig en gaf me moed. Hij vond me een echte entertainer. Zijn doorzettingsvermogen werkte aanstekelijk. Ik begon me ook een entertainer te voelen. Hij deed me inzien dat je je dromen nooit mag opgeven, ondanks enkele tegenslagen.”
Samenkomen zullen de voormalige klasgenoten van Bart niet doen deze 22ste maart. “We werken nagenoeg allemaal, zijn wat uit elkaar gegroeid en door corona is samenzitten geen zo’n goed idee. Maar jaarlijks sturen we veel berichtjes naar elkaar op die verschrikkelijke verjaardag van de aanslagen. Dat zal nu niet anders zijn”, besluiten Ward-Jan en Lotte. (BB)
Lees ook het verhaal van Nic Reynaert en Cédric Vanderswalm .
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
