Veronique Delbar uit Barvaux-sur-Ourthe: “We moeten vooruit kunnen met ons mooi landje”
Jürgen Maene en Veronique Delbar ruilden drie jaar geleden hun restaurant Fond & Fumet in Marke voor een ardennees avontuur. In Barvaux-sur-Ourthe, een klein dorpje op een boogscheut van Durbuy, baat het koppel nu de gezellige Gastropub Gaspard uit. “Dit is de tuin van Vlaanderen hé”, glimlacht Veronique als ik vraag waarom ze net voor die streek koos. “Het is hier prachtig, rustig ook. De Ardennezen zijn altijd enorm op hun gemak. Je merkt wel een verschil met Vlaanderen. Stress? Kennen ze hier amper. Er heerst hier eigenlijk een constant vakantiegevoel, zowel bij bezoekers als bij inwoners. Men is ook een stuk toleranter, wij werden bijvoorbeeld meteen opgenomen in de maatschappij. Iedereen praat met iedereen, meestal over koetjes en kalfjes, maar er is veel contact. Maar veel mensen hier zeggen dat ze aan ons nog altijd kunnen zien dat we Vlamingen zijn. Maar vraag me niet waarom. (lacht)”
Over de politieke impasse wordt volgens Veronique niet al te veel gebabbeld. “Ik volg het persoonlijk wel, vooral via de Vlaamse media. Zoals geweten staat het socialisme een stuk sterker dan in Vlaanderen. Het is voor ons niet altijd even gemakkelijk om er met Ardennezen over te praten. Wij hebben eerder een andere politieke voorkeur”, glimlacht Veronique. Dat er geen oplossing zit aan te komen, zit haar toch dwars. “Het is toch jammer? Zeker voor jonge mensen, die hun toekomst hier willen opbouwen. We hebben zo’n mooi landje. Ik hoop dat er toch snel een doorbraak komt zodat we weer vooruit kunnen.”
Veronique Lannoo uit Alle sur Semois: “De mensen zijn het beu. Het is kinderachtig”
In het pittoreske Alle sur Semois baat Veronique Lannoo (52) samen met haar echtgenoot hotel-restaurant Le Fief de Liboichant uit. 54 jaar geleden ruilden haar ouders Pittem in voor het dorpje in Namen. En hoewel ze nooit in West-Vlaanderen heeft gewoond, praat Veronique met die typische tongval. “Mijn ouders zijn hier gestart in 1966. Mijn vader had gestudeerd in Namen en is blijven plakken. Hij was van Pittem, mijn moeder van Klerken”, vertelt ze. “Het mooie aan onze streeks? Ongetwijfeld de rust. Mensen leven hier niet zo druk als in de Vlaanders. Er wordt hard gewerkt, dat wel, maar er men is hier veel minder opgejaagd. Bovendien heb je hier ook nog wijdse natuur, iets wat je in Vlaanderen jammer genoeg veel te weinig ziet. Allemaal huizen, allemaal beton. Geef mij maar het groene van hier.”
Over de politieke situatie is Veronique duidelijk: “De mensen zijn het beu. Er zijn geen problemen tussen Vlamingen en Walen, toch zeker niet zoals de politici willen laten uitschijnen. Er wordt wel over gebabbeld, en meestal komen we op dezelfde conclusie: zij die de stilstand veroorzaken, moeten het oplossen. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje kinderachtig, en met mij veel mensen uit mijn omgeving. Mochten wij onze zaak runnen zoals de politici in Brussel het doen… We waren al lang failliet.”
Ze wonen, werken en leven aan de andere kant van de taalgrens, maar hun roots liggen in West-Vlaanderen. Drie West-Vlamingen getuigen over hun keuze voor Wallonië, de impasse in de federale regeringsvorming en de toekomst van ons land. “De winnaars zijn toch de winnaars? Zij moeten tot een oplossing komen.”
Dirk Mathys uit Vesqueville: “Ook onze klanten begrijpen het niet meer”
Dirk Mathys (56) en zijn echtgenote Ann Vermeulen ruilden iets meer dan 23 jaar geleden hun drukke leven in Tielt en aan de kust in voor Au Bon Vivant, hun eigen motorherberg in Vesqueville, vlak bij Saint-Hubert in Luxemburg. “We zaten midden jaren 90 allebei vast in wat we toen deden. We wilden iets anders, dat voelden we”, vertelt Dirk. “Op reis naar Portugal in 1996 is het idee van een herberg in de Ardennen gegroeid. In februari 1997 zijn we dan effectief gestart met de herberg.”
Zijn klanten komen van overal in het land, zegt Dirk. Veel Vlamingen, maar ook mensen uit het dorp zelf. “Je merkt wel een groot verschil qua mentaliteit, qua ideeën. De socialisten staan hier sterk, maar er komt ook een groepje vaste klanten die zich pro-N-VA uiten. ‘Mocht ik kunnen, ik stemde op Bart De Wever’, hoor je dan. De politieke situatie leeft wel, maar het is niet zo dat het er voortdurend over gaat. Er zijn wel soms felle discussies, een Waal is meestal sterk met woorden, hé. (lacht) Wat mij vooral opvalt – en dat is ook hoe ik erover denk: de mensen begrijpen het niet meer. Winnaars zijn winnaars en zij moeten samenwerken. Verliezers die allemaal samenspannen, is ook niet de juiste oplossing. Of we nieuwe verkiezingen moeten krijgen? Waarom? Om opnieuw in dezelfde situatie te belanden? De oplossing moet komen van de mensen die het moeten doen.”
Veronique Delbar uit Barvaux-sur-Ourthe: “We moeten vooruit kunnen met ons mooi landje”
Jürgen Maene en Veronique Delbar ruilden drie jaar geleden hun restaurant Fond & Fumet in Marke voor een ardennees avontuur. In Barvaux-sur-Ourthe, een klein dorpje op een boogscheut van Durbuy, baat het koppel nu de gezellige Gastropub Gaspard uit. “Dit is de tuin van Vlaanderen hé”, glimlacht Veronique als ik vraag waarom ze net voor die streek koos. “Het is hier prachtig, rustig ook. De Ardennezen zijn altijd enorm op hun gemak. Je merkt wel een verschil met Vlaanderen. Stress? Kennen ze hier amper. Er heerst hier eigenlijk een constant vakantiegevoel, zowel bij bezoekers als bij inwoners. Men is ook een stuk toleranter, wij werden bijvoorbeeld meteen opgenomen in de maatschappij. Iedereen praat met iedereen, meestal over koetjes en kalfjes, maar er is veel contact. Maar veel mensen hier zeggen dat ze aan ons nog altijd kunnen zien dat we Vlamingen zijn. Maar vraag me niet waarom. (lacht)”
Over de politieke impasse wordt volgens Veronique niet al te veel gebabbeld. “Ik volg het persoonlijk wel, vooral via de Vlaamse media. Zoals geweten staat het socialisme een stuk sterker dan in Vlaanderen. Het is voor ons niet altijd even gemakkelijk om er met Ardennezen over te praten. Wij hebben eerder een andere politieke voorkeur”, glimlacht Veronique. Dat er geen oplossing zit aan te komen, zit haar toch dwars. “Het is toch jammer? Zeker voor jonge mensen, die hun toekomst hier willen opbouwen. We hebben zo’n mooi landje. Ik hoop dat er toch snel een doorbraak komt zodat we weer vooruit kunnen.”
Veronique Lannoo uit Alle sur Semois: “De mensen zijn het beu. Het is kinderachtig”
In het pittoreske Alle sur Semois baat Veronique Lannoo (52) samen met haar echtgenoot hotel-restaurant Le Fief de Liboichant uit. 54 jaar geleden ruilden haar ouders Pittem in voor het dorpje in Namen. En hoewel ze nooit in West-Vlaanderen heeft gewoond, praat Veronique met die typische tongval. “Mijn ouders zijn hier gestart in 1966. Mijn vader had gestudeerd in Namen en is blijven plakken. Hij was van Pittem, mijn moeder van Klerken”, vertelt ze. “Het mooie aan onze streeks? Ongetwijfeld de rust. Mensen leven hier niet zo druk als in de Vlaanders. Er wordt hard gewerkt, dat wel, maar er men is hier veel minder opgejaagd. Bovendien heb je hier ook nog wijdse natuur, iets wat je in Vlaanderen jammer genoeg veel te weinig ziet. Allemaal huizen, allemaal beton. Geef mij maar het groene van hier.”
Over de politieke situatie is Veronique duidelijk: “De mensen zijn het beu. Er zijn geen problemen tussen Vlamingen en Walen, toch zeker niet zoals de politici willen laten uitschijnen. Er wordt wel over gebabbeld, en meestal komen we op dezelfde conclusie: zij die de stilstand veroorzaken, moeten het oplossen. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje kinderachtig, en met mij veel mensen uit mijn omgeving. Mochten wij onze zaak runnen zoals de politici in Brussel het doen… We waren al lang failliet.”
