Shaun Crombé: “Als je kanker hebt, ben je voor sommigen plots iemand anders”

Vanaf zondag kan je op Eén kijken naar ‘Gevoel voor Tumor’. Een fictiereeks, maar het verhaal is wel gebaseerd op een aantal getuigenissen van (ex-)kankerpatiënten. Shaun Crombé is een van hen. “Ik heb iets heel intens meegemaakt en wilde daarover vertellen”, stelt hij.

Voor Shaun Crombé (28) stond in 2013 de wereld op zijn kop toen hij te horen kreeg dat hij acute leukemie had. “Als voorbereiding op het rugbyseizoen bij mijn club Curtrycke was ik keihard aan het trainen”, vertelt hij. “Vooral boksen. Maar op een bepaald moment recupereerde ik niet meer, was de fut verdwenen. Ik vermagerde ook. Enkele bloedonderzoeken leverden niets op en daarom opteerden de artsen voor een beenmergpunctie.”

“Ik zat in mijn kamer toen de dokter me het nieuws vertelde. (korte stilte) Ik kon het niet vatten. Bloedkanker… ‘Kanker is toch een ziekte die enkel oudere mensen treft?’ spookte er door mijn hoofd. Ik ben toen echt beginnen te flippen. Nadien heb ik mijn ouders gebeld. Tien minuten later stonden ze in het ziekenhuis en ook zij begrepen het niet. Tot kort daarvoor was ik nooit zo gezond geweest.”

Shaun Crombé was tot een aantal weken voor de diagnose een blok graniet van 95 kilo die topfit was. “In vergelijking met toen ben ik 35 kilo spieren kwijt… Ik sportte tot twee uur per dag en voelde me op dat moment supergezond. Achteraf zei de dokter me dat dit eigenlijk in mijn nadeel had gespeeld: mijn lichaam was zelf tegen de leukemie beginnen te vechten en heeft het veel langer uitgehouden dan normaal. Als ik minder fit was geweest, dan hadden ze wellicht sneller een diagnose kunnen stellen.”

“Als ik minder fit was geweest, dan hadden ze wellicht sneller een diagnose kunnen stellen”

Ook al was de diagnose voor de Kortrijkzaan, die nu in Zwevegem woont, een mokerslag – “Precies of je krijgt een mep van King Kong” – hij wou de moed niet laten zakken. “Ik was mentaal klaar om de strijd aan te gaan. Die vechtersmentaliteit kweek je door vechtsporten en aan rugby te doen. Die over-mijn-lijkmentaliteit, weet je wel. Ik kreeg chemo en bestralingen, ik onderging een beenmergtransplantatie… Het was de zwaarste behandeling die ze me konden geven en ik heb dus enorm afgezien. Maar ik hield steeds voor ogen dat ik zou genezen en beet door.”

Mentaal gekraakt

“Ik ben nadien eigenlijk snel hersteld: na drie maanden zat ik alweer in de fitness. Ik wou opnieuw helemaal gezond en fit worden. En rugby spelen natuurlijk. Maar dat heeft slechts een jaar geduurd. Ik ben hervallen. Dat heeft me mentaal gekraakt. Omdat ik de eerste keer die zware behandeling goed had doorstaan en mijn lichaam al redelijk hersteld was, koos de dokter opnieuw voor een zware behandeling. Maar dat heeft veel kapot gemaakt: mijn rug doet pijn, ik heb last van mijn maag, lever en nieren, ik heb al een nieuwe linkerheup en krijg later dit jaar ook een nieuwe rechterheup…”

Die tweede behandeling is intussen een drietal jaar achter de rug, maar Shaun voert nog elke dag een strijd. “Mentaal ben ik opnieuw in orde, maar fysiek nog lang niet. Ik kan wel goede dagen hebben, maar ik draag daar altijd de gevolgen van. Mijn eigen schuld eigenlijk, want als ik me goed voel, wil ik te veel doen. Daarna moet ik noodgedwongen enkele dagen rust nemen.”

“Kanker heeft me anders naar het leven leren kijken. Ik sta nu meer stil bij de belangrijke dingen. Bij de waarde die familie en vrienden hebben. Zonder hen was het nog veel moeilijker geweest. Aan mijn vrienden van de mobyletteclub Deuh Biertuttn, bijvoorbeeld, heb ik enorm veel te danken. Tijdens de behandelingen kwamen ze regelmatig langs. Dan lachten en zeverden we. Dat was een belangrijk aspect in het verwerkingsproces.”

Zijn passie rugby heeft Shaun achter zich moeten laten. “Mijn hart bloedde toen ik me realiseerde dat ik nooit nog zou rugbyen. Ik had op dat moment het gevoel dat ik mijn top nog niet had bereikt, anders was het misschien makkelijker geweest om de realiteit te aanvaarden. (korte stilte) Rugby is een sport waar je 100 procent voor moet leven. Je kan geen training op halve kracht afwerken of ‘zomaar’ een match spelen. Neen, je moet je volledig inzetten. Om mezelf wat te sparen heb ik de knop helemaal omgedraaid en ga ik nog amper kijken.”

“Mijn hart bloedde toen ik besefte dat ik nooit meer op het rugbyveld zou staan”

Wel is hij blij dat het hoofdpersonage van ‘Gevoel voor Tumor’ rugby speelt. “Toen ik hervallen was, kreeg ik bezoek van Leander Verdievel, die de reeks maakte. Het ging een interview van een half uurtje worden, maar we hebben twee, drie uur gebabbeld. Ik heb toen veel over mezelf verteld, over rugby onder meer, en ik ben blij dat ik hem geïnspireerd heb (lachje). Ik heb iets heel intens meegemaakt en ben blij dat ik daarover heb mogen vertellen.”

Druiven plukken

Shaun kijkt dan ook uit naar de serie. “Ik heb de eerste aflevering al gezien en ik sta erachter. De strijd die jonge mensen tegen kanker leveren, mag ook in beeld worden gebracht. Als je kanker hebt, ben je voor sommigen plots een ander persoon. ‘Mag ik vragen hoe het met je gaat?’ krijg je soms te horen. Natuurlijk mag dat. Graag zelfs”, besluit Shaun Crombé die in de toekomst opnieuw met wijn bezig wil zijn.

“Van mijn 20 tot 24 jaar trok ik jaarlijks vier, vijf maanden naar Zuid-Afrika. Ik werkte gratis bij wijnhuizen, op voorwaarde dat ik er wel mijn eigen wijn mocht maken. Van de pluk tot de botteling, ik deed alles zelf. Ik was regelmatig 20 uur per dag aan het werk. Superlastig, maar leuk en leerrijk. Mocht ik niet ziek zijn geworden, ik woonde wellicht in Zuid-Afrika. In de toekomst wil ik teruggaan. Druiven plukken en dergelijke zal niet lukken, maar ik kan dan wel bezig zijn met de vinificatie.”