Serge loopt 230 km als eerbetoon voor overleden zoontje: “Een onwerkelijke strijd”

Serge Enckels liep het voorbije weekend van Sint-Truiden naar Middelkerke, een afstand van 230 km, als eerbetoon voor zijn overleden zoontje Kenric. Na 33,5 uur lopen stond Serge, boven alle verwachtingen, aan de flat van zijn schoonouders op de Zeedijk…

Kenric, het jongste zoontje van Livia Raskin en Serge Enckels, kreeg in 2016 kanker. Het jongetje was toen amper 2,5 jaar en drie jaar later op 21 februari 2019 is het kindje op vijfjarige leeftijd overleden. Het gezin komt regelmatig in Middelkerke waar de ouders van Livia een flat op de Zeedijk hebben.

Elke keer als ze in Middelkerke zijn, worden ze geconfronteerd met het gemis van hun zoontje. “Ik kreeg in juni op Facebook een herinnering van een filmpje vanop het strand van Middelkerke waarin Kenric aan het spelen was in de zee”, zegt Serge. “Dat raakte mij zo diep dat ik iets moest doen met die pijn. Het is nu al meer dan drie jaar geleden maar het omgaan hiermee is zo moeilijk. Het was al 1.200 dagen zonder hem en elke dag is een onwerkelijke strijd. Ik ben beginnen lopen, dat helpt mij om de zaken wat te verwerken en een beetje tot rust te komen.”

230 km

Serge is het gewoon om lange afstanden te lopen, maar 230 km is een afstand die er wel een beetje over is, zegt hij zelf. “Ik kreeg het in mijn hoofd om naar Middelkerke te lopen als eerbetoon aan Kenric en als ik iets in mijn hoofd heb, dan doe ik dat gewoon.”

“Lopen helpt me om de zaken wat te verwerken”

Onderweg is Serge zichzelf een paar keer tegengekomen. Hij had last van zijn maag, had weinig energie en daardoor kreeg hij het snel koud. Op vrijdag 5 augustus vertrok hij om 9 uur vanuit Sint-Truiden richting Middelkerke om er na een looptijd van 33,5 uur op zaterdag 6 augustus aan te komen. Serge plande een route via Garmin en vertrok. “Voor mij was het een mooi equivalent en ik redeneerde, als ik die tocht doe dan zal het bij mij hetzelfde teweeg brengen als het gevoel dat ik krijg bij het filmpje van mijn zoontje.”

Vilomah

Elke 10 km was er een controlepunt waar zijn vrouw hem stond op te wachten met eten, drinken en nieuwe kledij. “Ik ben gewoon vertrokken met de gedachte: ‘we zullen wel zien hoever we geraken’. Er kan zoveel misgaan en er is ook veel mis gegaan”, zegt Serge. “Ik kreeg al snel problemen met mijn maag. Ik kon niet meer eten en ik had niet genoeg energie, waardoor ik ’s nachts, in de problemen geraakte en moest wandelen. Dan heb ik geprobeerd elke 10 km binnen anderhalf uur af te leggen, om toch een klein doel te hebben.”

“Tegen de ochtend ben ik wat beter geworden en heb ik opnieuw iets kunnen eten. Eens de zon er was ben ik opnieuw beginnen lopen.” Na 180 km begon zijn maag weer parten te spelen, maar na 194 km had hij het geluk dat Steve Willaert hem stond op te wachten om mee te lopen en had hij eindelijk wat gezelschap. “Steve heeft me er nog 20 km doorgetrokken tot bij mijn tante en oom, die me stonden op te wachten. De laatste 10 km heeft Stefanie Monteyne mij over de zeedijk op sleeptouw genomen tot in Middelkerke.”

Om te proberen hun verdriet om te zetten in iets positiefs hebben Serge en Livia zes maanden nadat Kenric overleden is de vzw Vilomah opgericht. Dat is een vzw die ouders, waarvan de kinderen palliatief zijn, bijstaat.

(Peter Germonprez)