Serge Gobin (66) denkt nog lang niet aan stoppen: “Mijn dochter van twaalf houdt me jong”

In Roeselare is hij een Roeselarenaar, in Oostende een Oostendenaar. Maar voor hem doet het er niet toe. Hij voelt zich in beide steden thuis, al is de aantrekkingskracht van de zee groot. Serge Gobin heeft er al een gevulde carrière in de showbizz opzitten, maar stoppen? Daar denkt hij niet aan.

De kans is groot dat je al een artiest hoorde die onder het management van Serge Gobin zat, een glaasje dronk op een evenement dat hij organiseerde of naar zijn hit Arabeat uit 1989 luisterde. Serge Gobin is overal.

Serge, hoe ben jij in de showbizzwereld gestart?

“Ik ben binnenhuisarchitect van opleiding. Daarna heb ik bij Roularta gewerkt waar ik sponsoring- en eventsmanager was. In 1985 ben ik gestart met mijn eigen evenementenbureau. Die drang om creatief bezig te zijn, zat er altijd wel al in, hoor. Ik groeide op bij mijn grootouders in Oostende en op mijn zestiende was ik al overal dj. Ik had vooral geen zin om van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan een bureau te zitten tekenen. Laat mij economisch creatief zijn!”

Je bent van Roeselare afkomstig maar woont ondertussen al lang in Oostende. Waarom ben je naar hier verhuisd?

“Eens de zee je te pakken heeft, wil je niets anders meer. Ik ben geboren in Roeselare, woonde van mijn 3 tot 27 jaar in Oostende, keerde terug naar Roeselare en op mijn 48ste weer naar Oostende. Ik voel mijn echt in beide steden thuis. Ik heb trouwens de topperiode van de Langestraat meegemaakt. De jaren zeventig en tachtig, dat was een fantastische periode. Soms ga ik er nog uit. Ik heb nog altijd veel vrienden uit die periode.”

Je organiseert ook tal van evenementen. Hoe kijk jij naar de huidige crisis?

“Iedereen spreekt over de horeca. Natuurlijk is het een moeilijke periode voor de sector, maar van 8 juni tot eind augustus hebben zij fantastisch gewerkt. De evenementensector ligt al sinds 13 maart vorig jaar stil. En eerlijk? Ik vind dat de coronacrisis ook voor positieve zaken zorgt. Er is een enorme solidariteit in de sector momenteel, er wordt geleerd om samen te werken. Maar ik vrees dat er zich heel grote drama’s onder de waterlijn aan het voltrekken zijn. Het is ook erg moeilijk als je geen zicht op een datum hebt. Om deftig iets te organiseren, heb je zeker drie, vier maanden nodig.”

Waar ben je vandaag nog zoal mee bezig?

“Ik heb een stuk van mijn evenementenbureau verkocht aan Look i Like. Maar daar verzorg ik nog altijd mijn Oostendse evenementen. De Oostende Awards, Christmas Village, Boulevard de Champagne… Daarnaast heb ik ook nog mijn artiestenbureau. Of ik al aan mijn pensioen denk? Ik ben in feite al met pensioen. (lacht) Maar ik werk verder. Ik voel me geen 60-plusser.”

Voor mijn zoon had ik weinig tijd. Maar bij Nano heb ik nog niets gemist

Je bent herstellende van een open hartoperatie. Schrikken?

“Ja, toch wel. Gelukkig was men er weer op tijd bij. De aderen naar mijn hart waren bijna volledig dicht. De revalidatie is zeer zwaar. (trots) Maar ik ben ik september geopereerd en op 10 december stond ik al op het padelveld.”

Waar ben je het meest trots op uit je carrière?

“Ik kan er niet één iets uitpikken, want alles wat ik gedaan heb, heb ik graag gedaan. En van de slechte dingen heb ik veel geleerd. Ik heb soms gescoord en soms net niet. Maar pas op, ik zit nog altijd bomvol ideeën, blijf op zoek naar nieuwe invalshoeken. Ik ben ook héél trots op mijn zoon en mijn dochter. Weet je, wat ik geleerd heb in de loop der jaren is dat niet iedereen je graag heeft. Dat is een beetje mijn motto: love me or hate me .” (glimlacht)

Wat zou je graag nog verwezenlijken?

“In de zomer van 2019 heb ik een pop-upbar, de Nano’bar, uitgebaat aan het Kursaal. Dat was heel tof en is zeker voor herhaling vatbaar. En een van de artiesten in mijn bureau is Chris D. Morton, een Zuid-Afrikaanse Belg die heeft deelgenomen aan Idool. Met hem zou ik graag nog eens een internationaal album opnemen.”

Wat geeft jou het meeste voldoening?

(denkt na) “Mijn kinderen. Mijn zoon is veertig en mijn dochter is twaalf. Ik voel mij echt een hele jonge papa. Zij geven mij zoveel inspiratie. Mijn grootste droom was een dochter krijgen. Ik wíst het ook gewoon dat het een meisje zou zijn. Ik ben er ergens wel van overtuigd dat als je iets écht wil, je dat ook krijgt. Zelfs al is er maar één procent kans, je doet alles om dat ene procentje te pakken te krijgen. Op mijn leeftijd een dochter van 12! Iedere dag is genieten voor mij. Voor mijn zoon had ik weinig tijd. Maar bij Nano heb ik nog niets gemist. Ik ben bij alle belangrijke eerste momenten geweest. En mijn zoon vindt dat ook fijn voor zijn zusje.”

Waar kan je boos van worden?

“Ik ben veel rustiger geworden. Maar waar ik me in kan opwinden, is de agressie en frustratie van sommige mensen. Je vraagt iets in de rij aan de viswinkel en mensen snauwen je uit omdat je te dicht komt, zoiets. Dat is het toch allemaal niet waard. Ik ben een heel positief persoon. Alles komt goed, echt waar.”