Waar je Sammy Moore uit Rotselaar ook tegen komt, overal zie je een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Overal komt hij je met een stralende smile een handdruk geven en vertelt hij enthousiast over zijn muziekcarrière. En toch, innerlijk is Sammy Moore ook verdrietig.
Soms deelt hij dat met zijn naasten, soms ook met anderen. Al vijf jaar ziet hij zijn jongste dochter niet meer. Hij blijft hopen dat ze ooit terugkeert naar papa én dat de plooien glad gestreken kunnen worden. Sammy zingt met de glimlach op een podium, maar zijn hart krimpt weleens in elkaar wegens dàt verdriet, het verlies van zijn dochter.
We waren fier en vertelden dat we in de namiddag een interview hadden met Sammy Moore. Met Sammy wie, vroeg ons gezelschap? Euh, dé enige echte Sammy Moore. Ons gezelschap haalde even de schouders op en terecht. In onze provincie West-Vlaanderen is Sammy Moore nog niet zo’n bekend artiest. Op nationaal vlak is het zelfs een laatbloeier. Een zanger die eerder toevallig in het circuit rolde en nu wel op weg is om lang aan de top te blijven staan.
Vertel eens wat meer over de start van je carrière?
Sammy: “Ik zing al ruim 30 jaar, maar vooral thuis, op een feestje, een trouwfeest… Zes jaar geleden was ik met vakantie aan het Gardameer in Italië. Ik kwam daar een vroegere schoolvriend tegen. Hij vertelde dat hij had gehoord dat ik zong tijdens trouwfeesten en dat de reacties erop lovend waren. Hij stelde voor om eens met Jim Nijs te praten, een persoon die ooit bij ons op school zat. Nu is Jim een geschoolde pianist. Pas maanden later belde ik Jim op. Na ons gesprek wimpelde hij mij wat af wegens te druk, maar ik bleef volhouden. Ik mocht eens gaan. Hij speelde een liedje, ik zong mee. Deze song was nog niet volledig gedaan of hij stopte. Hij zei dat hij al zolang naar precies dàt stemgeluid aan het zoeken was. Misschien konden we samen iets doen, stelde hij zelf voor. Op dat moment had ik een eigen band. Jim zei later dat ik een leadzanger was, dat ik een échte artiest was. Hij nam mij onder zijn vleugels en zo is het begonnen. Eerlijk, ik wilde geen artiest zijn. Ik wilde mij vooral muzikaal amuseren.“
Het waren dus leuke maanden?
Sammy: “Toch niet, want op dat moment was ik heel verdrietig. Ik was op zoek naar iets om mijn verdriet een plaats te kunnen geven. Heel veel mensen schrijven alles neer als ze verdrietig zijn. Ik ben eigenlijk beginnen zingen om mijn zinnen te verzinnen. Ik was verdrietig omdat ik na een scheiding mijn jongste dochter niet meer zag. Ik heb twee dochters, Sarah – dat is mijn oudste dochter – is afgestudeerd als leerkracht. Vandaar mijn recentste single Juf Sarah die ik uitbracht. Vroeger was ik zo verliefd op een juf van mij. Ik vertelde tegen mijn dochter Sarah dat ze dat ook wel zal meemaken dat er jongentjes verliefd op haar zullen worden. Mijn jongste dochter Yasmine zag ik al vijf jaar niet meer (stilte). Uiteindelijk is dat de reden waardoor ik ben beginnen te zingen. Ik moest een uitlaatklep zoeken voor mijn verdriet. Dat was ook de reden waarom ik naar Jim ben gegaan.”
En plots was daar het succes?
Sammy: “Jim en ik maakten een liedje A Star Is Born. Vrienden zeiden dat we daarmee naar Radio 2 moesten gaan. Wij kenden daar helemaal niks van. Nog geen week er na kregen we Airplay bij Radio 2. We hadden geen enkel idee of dat hoog gegrepen was. We vonden het wel leuk. Zo zijn de andere radio’s naar ons toegekomen. De radio’s vroegen zich wel af wie Sammy was, want toen heette ik nog niet Sammy Moore. Bij Sabam kon ik mij niet laten registreren als Sammy, want er bestonden al zoveel zangers met die voornaam. Ter plaatse kwam de naam Moore met een dubbele o naar boven én zo werd ik zanger Sammy Moore. Zonder het te weten had Jim mij ingeschreven voor het VIER-programa Komen Eten. Pas toen er een bevestigingsmail kwam, vernam ik dat. In mijn uitzending deed ook Marina Wally mee. Eddy zat op dat ogenblik nog in een rusthuis, terwijl dit programma werd opgenomen in de keuken van zijn woning. Drie weken na de opnames overleed Eddy.. Normaal was onze uitzending voorzien voor zes maanden later, maar alles ging plots in een stroomversnelling. Leuk voor mij, want ik kwam iedere dag op tv.”
Recent zat je zelfs in ‘Iedereen Beroemd’ op Eén. Hoe kwam dat?
Sammy: “Dat was al de tweede keer. De eerste keer – ruim één jaar geleden – volgden ze mij eenmalig. Dit jaar wilden ze iets doen met mensen die heel vaak samen komen, zoals een fanclub. Ze zochten het trefwoord fanclub op in Google en ik kwam er als eerste uit. Dat is wel heel mooi voor promotie.”
Alweer tv, kwam je album daarom vlugger uit?
Sammy: “Neen, dit album moest er komen. We hebben heel hard gewerkt om dit klaar te krijgen voor mijn live concert van begin december. Het zijn eigen nummers geworden.”
De cd is vooral een album geworden met singles die je al eerder uitbracht. Juist?
Sammy: “Dat klopt, maar er staan ook drie nieuwe nummers op : Juf Sarah, Ga je Mee en Papa. Papa schreef ik vooral over het verdriet van m’n jongste dochter.”
“Pas na onze babbel zei hij dat hij ook in dezelfde situatie zat en dat hij al vijf jaar zijn zoon niet meer zag. Dat fenomeen heet ouderverstoting. Het is een onderwerp waar veel te weinig over wordt gepraat.”
Hoop je op een verzoening door jouw muziek?
Sammy: “Ik denk dat mijn muziek niks te maken heeft met verzoening. Als ze aan mij zouden vragen wat ik het liefst voor kerst zou willen, dan is dat mijn dochter terugzien.”
December is dus een triestige maand voor jou?
Sammy: “Niet echt, want ik geniet heel hard van mijn dochter Sarah. Maar op zo’n dagen mis ik ook wel de jongste, alhoewel het iedere dag pijn doet.”
Wie weet, brengt de muziek jullie toch weer samen?
Sammy : “Ik blijf erop hopen. Eén jaar geleden gaf ik een interview aan een national weekblad. Ze vroegen of ik getrouwd was, kinderen had, enz. Ik zei dat ik mijn jongste niet meer zag. Ik vertelde àlles. De reporter kreeg tranen in zijn ogen. Pas na onze babbel zei hij dat hij ook in dezelfde situatie zat en dat hij al vijf jaar zijn zoon niet meer zag. Dat fenomeen heet ouderverstoting. Het is een onderwerp waar veel te weinig over wordt gepraat.”
Raar dat uw jongste dochter daarop niet reageert, wanneer ze zo’n verhaal eventueel leest in een nationaal blad.
Sammy: ” Ze neemt het mij kwalijk dat ik er zo over praat in de media.”
Denkt ze misschien dat je daarover praat om aandacht te trekken? Om hogerop te geraken in de muziekwereld?
Sammy: “Dat denk ik niet. Ik ben er zeker van dat ze zelfs nog geen enkel liedje van mij heeft gehoord. Ik zie ze al vijf jaar niet meer, ik zing nu al vijf jaar. Misschien dat ze al stiekem eens keek op Youtube, wie weet?”
Papa gaat dan over uw verdriet?
Sammy: “Dat lied schreef ik zelf en daar komt vooral mijn verdriet aan bod. Ik breng ergens wel een boodschap. Héél veel mensen zitten ook in zo’n situatie. De mensen moeten nadenken wanneer ze scheiden en ze moeten zeker denken aan hun kind.”
Wat zei jouw oudste dochter over het lied ‘Juf Sarah’?
Sammy: “Die vond dat geweldig. In haar school zingen ze zelf mijn liedje. Leuk hé!”
“Ik vind dat West-Vlaams ook zo’n mooie taal.”
De Vluchteling gaat dat over het actueel thema?
Sammy: “Ik schreef het drie jaar geleden, in ‘t begin dat de crisis uitbrak. Ik probeer een goed mens te zijn. Dat raakte mij wel. Ik contacteerde alle instanties, waaronder het Rode Kruis, … Ik wou dit nummer lanceren en de opbrengst zou voor die mensen zijn. Ik ben er ook mee naar Radio 2 gestapt en daar vonden ze het iets te politiek. Uiteindelijk is er met dat lied niets gebeurt. We hebben daar veel geld ingestoken. We gooiden ons geld in de vuilnisbak. Nu hielden we de muziek en zetten we er compleet andere tekst op. Een nieuwe start…”
‘Mijn eigen weg’ als ik daarnaar luister, denk ik aan een persoon die geblokeerd werd en zijn eigen weg niet kon inslaan. Juist?
Sammy: “Dat klopt wel iets van. Ik heb een bedrijf, een familiebedrijf in kachels. Mijn papa is dertien jaar overleden. Mijn mama en broer doen dat nu samen. Intussen zing ik nog. Ik heb nu twee fulltime jobs.”
Hoe zie je dat in de toekomst? Of durf je daaraan niet denken?
Sammy: “Ik durf er eerlijk gezegd nog niet aan denken. Ik heb het geluk dat mijn broer het mij heel hard gunt, hij is zo fier op mij. Anders was het echt niet te doen. We verdienen allebei evenveel, maar hij is er meer dan ik. Ja, ik voel mij wel eens schuldig. Ik doe de verkoop, maar hij doet zo veel meer. We hebben een hele goeie verstandhouding”
‘Samen zijn’, met wie ben je graag samen?
Sammy: “Met mijn fans. Samen zijn is gezellig. Dat liedje deed het heel goed, een herwerking van Willeke Alberti.”
Streef je naar de nummers waarin het enthousiasme wordt doorgegeven?
Sammy: “Dat is ook zo, daar doe ik het voor. Gisteren had ik een optreden en daar waren vooral oudere mensen. Die mensen waren zo blij. Zo’n dankbaar publiek, amai! Voor het geld moet je het niet doen. Ik doe het graag. Sommige zijn vijftien jaar bezig en ik sta na vijf jaar al even ver waar zij nu staan. Ik breng goede nummers en heb een goede kapitein als manager.”
Heb je een band met West-Vlaanderen?
Sammy: “Ja absoluut. Ik heb vrienden in Assebroek. Die mensen baten Frituur Peerdeke uit. Twee jaar geleden deed ik een optreden op het pleintje bij hun frituur. Ik vind dat West-Vlaams ook zo’n mooie taal. In mijn kindertijd gingen wij twee maanden naar de zee naar Camping Esmeralda in Wenduine. Dat dialect is echt leuk. Vroeger kon ik dat spreken, want ik had veel West-Vlaamse kameraden. Ik ging er van kleins af aan tot ik 18 jaar was. Ik woonde graag aan de zee met de familie.”
(PADI)
Sammy Moore, Mijn eigen weg : fysiek in de platenzaak. Ook via internet. Info : www.sammymoore.be.