Rode hanenkam, accordeon en lederen jacket. In Menen, maar ook tot ver erbuiten, zal men die kenmerken op een quiz meteen associëren met Marino Punk. Deze accordeonist-punker is al sinds 1992 onafgebroken present op menige evenementen om de boel in gang te krijgen. Welkom in de wondere wereld van een extravagante punker met een poeslief karakter. “In de punkscene voelde ik me meteen thuis.”
Hoe wordt een punker accordeonist? Of gebeurde het omgekeerd?
Marino: “Ik was accordeonist vooraleer ik punker werd. Ik speel al sinds m’n zevende accordeon. Dat was eerst met een pianoklavier dat ik had gekregen van mijn meter. Mijn vader speelde eigenlijk al met z’n accordeon naast m’n wieg toen ik nog een baby was. Wanneer we naar feestjes gingen speelden ook mijn nonkels, nichten en neven accordeon. Ik ben dus geboren in een accordeonfamilie. Als klein mannetje stond ik daar gefascineerd naar te kijken en mijn nonkel spoorde me aan om de knoppen te testen op zijn accordeon. Zo is de bal aan het rollen gegaan.”
Marino Bekaert
Privé
Marino (58) is 32 jaar samen met Debbie De Cauwer (50), met wie hij vier kinderen heeft: Mirko (25), Igor (23), Romy (21) en Otto (20).
Loopbaan
Al sinds 1992 verdient hij de kost met evenementen opluisteren met zijn accordeon. Hij heeft z’n eigen site www.marinopunk.be voor boekingen.
Vrije tijd
Zijn hobby’s zijn hengelen en trainen in de fitness. Dat laatste moet wel met een accordeon die 13 kilo weegt! Sinds z’n zestiende is hij punker. Zijn favoriete groepen zijn The Sex Pistols en The Exploited.
“Mijn vader heeft het mij dan later geleerd. Ik was dus eerst twee jaar in de leer bij m’n pa en dan werd ik lid van de harmonie van Menen. Dat was niet om accordeon te spelen, maar daar kwam ik wel in contact met Roger Desloovere, een accordeonleerkracht. Rond mijn dertiende heb ik dan vijf jaar bij hem les gevolgd. Na mijn achttiende leerde ik nog verder bij leraars uit Hamme en Wervik. Iedere leraar had eigenlijk een andere muziekstijl.”
Is Marino Punk altijd Menenaar geweest?
“Ik ben geboren in Roeselare en in het begin van mijn leven woonden we in Slypskapelle. Op mijn zevende zijn we verhuisd naar Xanten aan de Rijn in het Duitse Ruhrgebied. Mijn vader is heel zijn leven beroepsmilitair geweest. Ik zat daar op school, maar wel in een Belgische school met andere kinderen van militairen. Ik heb er het Duits onder de knie gekregen en beleefde er mijn jeugd. Telkens ik terugkeer voelt het als thuiskomen. Zeker het eten – en dan vooral de taarten – spreken me aan. Bij de verhuis naar België zijn we in Menen gaan wonen en ik ben er sindsdien niet meer weggegaan, want ik woon hier heel graag.”
En hoe ben je dan finaal in de punk gerold?
“Toen ik een jaar of zestien was, ging ik wel met vrienden naar dancings en dergelijke, maar ik amuseerde me daar niet echt. Als je al eens verkeerd keek naar iemand had je al spel. Ik ging in die periode meer en meer naar hardrockcafé’s en vond dat toffer en voelde mij er meer welkom. In die periode leerde ik ook een paar mensen kennen die fan waren van punk en ze overtuigden me om eens mee te gaan naar de Kortrijkse punkscene. Ik voelde me daar meteen thuis, ook door de onbevooroordeelde gastvrijheid die er normaal is. Ik zie er nogal graag anders uit dan de anderen. Op mijn twaalfde had ik al een Rockabilly vetkuif.”
Punk is not dead?
“Zeker niet. Het is misschien wat verminderd, maar er zijn nog punkers. Ik zie vele jonge gasten die er opnieuw mee beginnen ook. In Engeland en Nederland is het fel verminderd, maar als je naar Duitsland gaat – zeker in het Ruhrgebied – zie je er heel veel. Dat is dan vooral rond Dortmund en Keulen.”
Past punk bij Menen als grens- en arbeidersstad?
“Eigenlijk wel. Ik krijg ook geen rare blikken meer als ik naar de supermarkt ga, want ze zijn me al gewend. De Menenaars hebben me zien evolueren naar hoe Marino Punk er vandaag de dag uitziet. Vroeger had je trouwens vier punkers in Menen, maar nu ben ik voor zover ik weet de enige die overblijft.”
Je verdient de kost door op evenementen met je accordeon het publiek te bespelen. Heeft Marino Punk ooit gewerkt voor een baas?
“Ik heb eerst in een fabriek gewerkt en ook voor een bedrijf dat putboringen uitvoerde. Dat laatste was hard labeur, maar dat deed ik wel het liefst. Daarna ben ik bijna elf jaar klusjesman geweest van jeugdclub Ten Goudberge in Wevelgem.”
“Ik kom met alle lagen van de bevolking in contact”
“Het is ook daar dat ik Debbie, mijn vrouw (en dochter van José De Cauwer, red.), heb leren kennen. Ik was toen 26. Mijn zus overtuigde me om er die avond naar een New Wave Party te gaan. Debbie was toen 19 en zat op kot in Gent met iemand van de streek. Ze was die avond toevallig meegegaan. We raakten aan de praat en de klik was er. Ondertussen zijn we 32 jaar samen.”
Wat vind je het leukste aan de optredens die je doet?
“Voor mij is het eigenlijk het totaalplaatje. Ik sta echt op alle soorten evenementen: braderieën, buurt- en familiefeesten, rusthuizen…”
“Ik kom met alle lagen van de bevolking in contact. Ik speel heel veel verschillende genres en heb een repertoire van in totaal zo’n zeventien uur. Eigenlijk voelt dit ook niet aan als een job. Het is nog steeds mijn passie. Ik haal er veel voldoening uit als ik een feestje kan doen slagen. Stoppen zit er dus alleszins nog niet in!”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
