Roeselaarnaar Wilfried Cappelle neemt verantwoordelijkheid ernstig: “Wellicht allereerste gevaccineerde van stad”

Wilfried Cappelle heeft het hart op de juiste plaats. Als lid van verschillende verenigingen neemt hij ook zijn verantwoordelijkheid op. Over een proefvaccin laten zetten in de vaccin-ontwikkeling en vrijwilliger zijn in het vaccinatiecentrum moest hij ook geen ogenblik nadenken.

Wilfried Cappelle: “Ik ben geboren in Zonnebeke en ben er ook opgegroeid. Mijn ouders waren landbouwers en thuis waren we met tien kinderen: vijf zonen en vijf dochters. Ik was het tweede kind. Natuurlijk moesten we veel meehelpen op de boerderij. We hadden varkens en koeien, verbouwden groenten en zelfs tabak. Er was altijd wel iets te doen (lacht).”

Je studeerde verder in een toen niet zo voor de hand liggende richting voor jongens?

“Ik trok naar Brugge om sociaal verpleegkundige te worden. Ik was toen waarschijnlijk één van de eerste mannelijke verpleegkundigen. Een opleiding verpleegkunde duurde toen vier jaar en wanneer ik in 1969 afstudeerde, heb ik eerst een half jaar bij ArcelorMittal gewerkt. Maar dan kon ik starten in het medisch schooltoezicht in Izegem (latere CLB, red.) en ik heb daar gewerkt tot ik tien jaar geleden met pensioen ben gegaan. Ik heb me altijd geamuseerd in mijn job maar ik had ook geluk dat ik veel afwisseling had. Ik heb arbeidsgeneeskunde en schoolgeneeskunde gedaan en de laatste jaren van mijn carrière was ik coördinator van het CLB Izegem.”

Je vrouw Nicole is van Langemark en toch kozen jullie voor Roeselare?

“Ja, mijn vrouw was verpleegster in Ieper maar kreeg opeens de gelegenheid om in het stedelijk ziekenhuis van Roeselare te beginnen. En zo was onze keuze snel gemaakt. We hebben eerst in een appartement in de Iepersestraat gewoond, vervolgens zijn we verhuisd naar het Hoog Stuk om dan tenslotte een huis te bouwen in de nabijgelegen Infanteriestraat. We hebben zelfs een groot deel van onze inboedel verhuisd met kruiwagens (lacht).”

Je bent je hele leven een sociaal bewogen persoon geweest?

“Ik ben 22 jaar secretaris van CD&V Roeselare geweest, ik ben al 35 jaar lid van de Gezinsbond en even lang lid van dansvereniging Dansibo. In deze laatste twee verenigingen ben ik ook bestuurslid. Ja, ik vind het belangrijk om verantwoordelijkheid op te nemen in een vereniging. En dan bedoel ik niet om een eenmalig project te ondersteunen maar om voor continuïteit te zorgen in een organisatie. En die verantwoordelijkheid kan wat mij betreft heel breed gaan. Dat kan zijn als voorzitter, secretaris of materiaalmeester, dat maakt mij niet uit. Het belangrijkste is dat de leden je zien en kennen als aanspreekpunt, als verbindend persoon van een vereniging. Voor Dansibo heb ik nog de ledenboekjes rondgebracht met de fiets. Ik reed zelfs tot bijna aan de kust. Wel, de mensen waren blij dat ze me zagen met het boekje van hun vereniging, zeker in coronatijden toen het moeilijk was om contact te hebben met andere mensen.”

Jij bent misschien ook één van de allereerste gevaccineerde geweest van Roeselare?

“Ja, waarschijnlijk wel. Op 21 augustus 2020 heb ik al een Johnson & Johnson-vaccin gekregen. Maar dat wist ik toen niet. Ik was namelijk één van de 700 personen die zich hadden opgegeven voor een proefvaccin. De helft van de groep kreeg het echte vaccin en de andere helft kreeg een placebo of vervangproduct ingespoten. Pas op 13 april 2021, twee dagen voor ik naar de Expohallen moest om mijn vaccin te krijgen, kreeg ik te horen dat ik mijn afspraak mocht afzeggen omdat ik een vaccin had gekregen in augustus. En nochtans had ik tot die tijd altijd gedacht dat ik een placebo had gekregen. Ik had de dagen na het vaccin absoluut niets gevoeld, ben niet ziek geweest ook.”

Je wist dus niet of je een echt vaccin zou krijgen of niet. Waarom neem je dan deel aan dergelijk project?

“Iemand moet dit toch doen! Als iedereen afwacht en niet deelneemt, dan kan de wetenschap toch geen resultaten boeken. Ik heb dat niet gedaan om snel gevaccineerd te geraken maar om, met mijn weliswaar kleine bijdrage, de wetenschap een handje te helpen.”

Daarom ook dat zowel jij als je vrouw vrijwilliger zijn geweest in het vaccinatiecentrum?

“Ik ben al meer dan veertig keer naar het centrum geweest. Nicole heeft in haar shifts steeds vaccins opgetrokken in de container terwijl ik de intake-gesprekken deed of spuitjes zette. Je helpt niet alleen de gemeenschap, je leert ook nieuwe mensen kennen en je vergroot je sociaal netwerk. In die optiek vind ik het ook spijtig dat het vaccinatiecentrum sluit op 9 oktober.”

Maar dan zal je meer kunnen fietsen?

“Ik ga nu iedere dinsdag fietsen met Rinus Cycling, een vriendengroepje van om en bij de twintig personen. Om de twee weken maken we een dagrit van 120 à 130 kilometer en anders rijden we enkel ’s namiddags ongeveer 70 à 80 kilometer. Ik ben pas begonnen fietsen toe ik 65 was maar gelukkig is mijn conditie nog goed. En dat vind ik een ongelooflijk pluspunt wanneer je 75 jaar bent.”

(PS)