Rock Torhout-boegbeeld Noël Steen: “Ik kijk zelden achterom, het verleden is wat het is”

Jarenlang was Noël Steen de motor achter Rock Torhout. Hij maakte het festival groot, tot in 1998 het doek viel. Op het hoogtepunt kwamen er liefst 60.000 toeschouwers naar de weide van wijlen Achiel Eeckloo op ’t Hoge. “Zo’n gigantisch evenement organiseren, bracht heel wat stress mee”, zegt Noël in onze reeks Interne Keuken.

“Bijna altijd heb ik in mijn leven gedaan wat ik graag wou doen. Daarbij stond muziek centraal. Veel mensen beschouwden het organiseren van Rock Torhout als een droomjob en ik heb inderdaad tal van hoogtepunten beleefd. Maar vergis je niet, er waren ook heel wat mindere momenten. Ik was toen op de eerste plaats een ondernemer, met alle risico’s van dien. Piekeren over het weer, over de opkomst, over de veiligheid van het publiek, over de artiesten… Ik heb er menige slapeloze nacht aan overgehouden. Rock Torhout was een begrip en groeide uit tot een bedrijf met eind jaren tachtig op één festivaldag een omzet van 120 miljoen frank, nu 3 miljoen euro. Gigantisch veel geld, zeker in die tijd. Dat hield een enorme verant-woordelijkheid in. Toen ik na het stopzetten van Rock Torhout in loondienst aan de slag ging, verdween het piekeren meteen als ik ’s avonds de deur van mijn werkruimte achter me dichttrok.”

Stress blijft helaas onvermijdelijk

“Ik ben 67, maar voel me 20 jaar jonger. Ik kom uit een gezin met negen kinderen, waarvan er twee als baby stierven: na 1 maand en na 22 maanden. Mijn ouders werden beiden 90 jaar. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik naar de eindmeet ga. Ik ben geen pessimist, wel een realist.”

“Vorige week is mijn zus gestorven na 12 weken op de palliatieve afdeling van het ziekenhuis. Ze was de oudste van ons, ik ben de jongste. We scheelden 21 jaar. Toen mijn ma net overleden was, zei mijn oudste broer: nu is het onze beurt, de volgende generatie . Dat heeft me aan het denken gezet. Een andere zus van me stierf twee jaar geleden in hetzelfde ziekenhuis op dezelfde afdeling. Ik heb groot respect voor de verpleging die er veelvuldig geconfronteerd wordt met de dood.”

“Ik kijk zelden achterom, het verleden is wat het is. Je kunt er toch niets meer aan veranderen. Blik vooruit! Wel vraag ik me af waar ik gestaan zou hebben mocht ik niet het risico genomen hebben om Rock Torhout op te starten. Of mocht ik die ene keer niet deelgenomen hebben aan de gemeenteraadsverkiezingen. In dat laatste geval zou ik wellicht nooit mijn vrouw ontmoet hebben. Soms neem je op enkele uren tijd beslissingen die het verloop van je leven bepalen. Heel raar toch.”

“Nu pieker ik nog zelden. Maar stressen gebeurt onvermijdelijk wél nog. Elke dag probeer ik gedaan te krijgen wat ik voor ogen had. Als dat niet lukt, dan slaat de stress onvermijdelijk toe.”

Muziek nog altijd centraal ten huize Steen

“Sinds mijn pensioen ben ik vooral bezig met klussen, bouwen en verbouwen in en om ons huis. Mijn vrouw Saar en ik blijven ideeën spuien die we willen realiseren. Tenzij het niet anders kan vanwege te specifiek of te technisch, doe ik alles zelf. Ik ben trots als ik een nieuw project kan afwerken en hoop dit uiteraard nog heel lang te kunnen doen.”

“Ik ben 67, maar voel me 20 jaar jonger”

“Muziek blijft sowieso centraal staan ten huize Steen. Ik heb een elektronisch drumstel, maar ik vind te weinig tijd om erop te rammen. Met mijn zonen Vincent en Robin speel ik nog altijd in een groepje. Jammer genoeg heeft corona een eind gemaakt aan onze repetities. Eenmaal de pandemie voorbij is, zal het concert- en festivalwezen hopelijk snel weer in gang schieten. De mensen missen het. Ik vrees dat er veel goede krachten van roadies tot technici van de markt zullen verdwijnen. Die eenmanszaken kregen geen overheidssteun en dienden noodgedwongen ander werk te zoeken. Hun knowhow dreigt helaas verloren te gaan.”

“Mijn dochters Luna en Noa hebben dankzij The Voice Kids het zangvirus ontdekt. Ze zingen beiden heel goed, zegt de trotse papa (lacht) . Ik luister via streamingsdiensten en de radio naar muziek. Op enkele uitzonderingen na vind ik weinig nieuwe platen overtuigend. Dan bekruipt me het alles-was-vroeger-beter-gevoel . Ik heb de indruk dat alternatieve muziek almaar minder airplay krijgt, waardoor die artiesten hun brood met liveoptredens moeten verdienen, wat vandaag een ramp is.”

“Een muzikant naar wie ik opkijk, is Dave Grohl. Wat een talent! Hoe hij zichzelf heruitgevonden heeft na Nirvana: niet te doen. Hij heeft ooit met Foo Fighters op Rock Torhout gespeeld.”

Eerlijkheid en durf zijn belangrijke eigenschappen

“Ik kan me enorm storen aan de sociale media. Ze zijn een van de grootste oorzaken van de mentaliteitsverandering in onze samenleving. Velen uiten zomaar hun ongenuanceerde mening over van alles en nog wat. Het meest ergerlijke vind ik de onverdraagzaamheid. Mensen aanvallen op basis van ras of religie bijvoorbeeld. Ik heb een grondige hekel aan posts met een halve uitleg. Pure aandachtzoekerij. Als je het verhaal niet volledig kunt vertellen, zwijg dan. Voor mij zijn eerlijkheid en durf belangrijke eigenschappen. De durf om iets nieuws te proberen en je niet te laten tegenhouden door angst of eventuele praktische obstakels.”

Geen talent in de keuken in tegenstelling tot vrouw Saar

“Sinds ik met pensioen ben, probeer ik wat meer te koken. Maar een talent ben ik zeker niet, in tegenstelling tot Saar, haar vader en haar twee broers. Het zit hen blijkbaar in de genen, want Saars grootvader was kok. Het gewoonste gerecht wordt in Saars handen een gastronomisch festijn. Ze kookt tegenwoordig veel uit de kookboeken van Ottolenghi.”

“Als ze nieuwe gerechten uitprobeert, eten onze dochters meestal met lange tanden. Voor hen zou het elke dag pasta mogen zijn.”