Puis was een van de grootste voetballers aller tijden uit Oostende, maar hij stierf op 38-jarige leeftijd aan maagkanker.
Micheline Martens is al ruim dertig jaar de weduwe van Wilfried Puis, maar ze denkt nog dagelijks aan hem. Olivier Volckaert zocht de vrouw in 2011 op. “Ik ben nog steeds trots op hem, en dat gaat altijd zo blijven”, zei ze toen. “Een simpel boertje van de kust die het schopte tot international, én die de Gouden Schoen gewonnen heeft. Ik ga nog dagelijks binnen in de kamer met spulletjes van Wilfried.”
Eerste West-Vlaamse Gouden Schoen
“De Gouden Schoen in 1964, toen hij voor Anderlecht speelde, was voor Wilfried het hoogtepunt van zijn carrière, maar er werd niet veel ruchtbaarheid aan gegeven”, herinnert Micheline zich nog. “Hij kreeg zijn Gouden Schoen voor de match tegen Sint-Truiden, op de rand van het veld. Na de match was er wel een feestje in het trainerslokaal, maar slechts drie spelers tekenden present. Dat heeft hem gekwetst. Toen is er iets gebroken. Hij voelde dat er niets klopte op Anderlecht. Hij voelde zich wel geaccepteerd, maar was niet als de rest. Hij was niet voor blabla en blingbling. Hij was een simpele man. Wilfried ging bijvoorbeeld met de trein naar het voetbal, niet met de wagen.”
Fiasco in Brugge
“Wilfried was misschien een stille, maar toch was hij een deugniet. In Engeland bond hij eens alle schoenen van de spelers aan elkaar, en daardoor misten er bijna enkele spelers hun vlucht. Kattenkwaad, beter kan je het niet omschrijven. Chang was zijn bijnaam in Anderlecht, vanwege zijn spleetogen als hij lachte.”
“Later trok hij naar Club Brugge, maar dat werd een fiasco. Hij verwachtte er te veel van. Dan volgde Lokeren, waar hij op handen werd gedragen. Daar voelde hij zich thuis. Later trok hij nog naar AS Oostende en VV Coxyde.”
“Wilfried hield zijn kanker verborgen voor de buitenwereld”
“En dan werd hij ziek, in 1981”, vertelt Micheline. “Kanker was toen nog een taboe. Wilfried sprak er niet over, hield het verborgen voor de buitenwereld. Hij wou niet dat er iemand hem zag aftakelen, weigerde bezoek. En het ging vlug. Ik weet nog dat hij ziek werd op 8 mei. Hij moest overgeven, en we trokken naar het ziekenhuis. Daar werden we slecht opgevangen. Ik vroeg aan de dokter hoe het precies zat, en zijn antwoord vergeet ik nooit. Zijn maag is een geroeste boel. Ga maar zo vlug mogelijk naar een notaris, want hij heeft nog geen elf dagen meer te gaan. Zo cru was het. Dat kon toch op een andere manier gezegd worden ?”
“We trokken naar een privéziekenhuis in Mol, waren wanhopig. Na zes weken zou hij genezen zijn, en ik geloofde dat. Ik was naïef”, aldus Micheline. “Uiteindelijk stief hij op 21 oktober. Maagkanker, en dat voor iemand die altijd goed gegeten en gedronken heeft en veel sportte. Ik voel nog steeds onmacht en woede. Waarom moest ons dat overkomen ? Waarom geen ander ? Het is wraakroepend. Zeker op 38 jaar, zo jong nog.”
(OVG)
>> Lees het volledige artikel via de pdf in bijlage
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier