Stemmige koormuziek, een compleet Oostenrijks winterdorp en véél kerstlichtjes in huis: voor Renaud Baert (77) is het zijn grootste troost in eenzame dagen.
“Zie je dat witte kerkje met die bolvormige torenspits? Da’s het Seekirchl in Tirol. En dat herbergje daar? Te bezoeken in Reutte.” Dat Renaud er troost in vindt, komt ook doordat het hem doet denken aan zijn vrouw zaliger. “Sinds Diana in 2013 overleed, zit ik hier dikwijls alleen. Vooral met die donkere dagen is dat soms hard, maar ik trek mij op aan mijn herinneringen. Ik heb hier nog ergens tienduizend dia’s liggen. Diana en ik hebben samen heel Europa doorkruist”, vertelt hij.
De muziek die weerklinkt is van Scala. “Diana was zot van Kerst, maar ook van zangkoren. Scala is nog komen zingen op haar herdenkingsmis. Die muziek pakt me”, aldus Renaud. Zijn kerstgerief verzamelde hij in Keulen. “Al die verschillende kerstmarktjes daar: zalig, een mens kan er uren in verdwalen. Het is toch al zeker tien jaar dat ik daarmee bezig ben, en het heeft me wellicht al een fortuintje gekost. Maar ik kan niet zonder die kerstsfeer in huis, en dat is van kleins af nooit anders geweest: ’t waren niet mijn ouders die het hele huis vol lichtjes hingen.”
Renaud lijkt dan ook zijn roeping te hebben gemist. “Ik droomde er vroeger van om etalagist te worden. Maar dat mocht niet van mijn ouders, zij zagen daar geen toekomst in. In plaats daarvan is het de Philips geworden: dertig jaar heb ik in de fabriek gewerkt. Maar ik ben ook kort cinema-operator geweest, en ik heb in Brugge nog de allerlaatste broodronde gedaan met paard en kar. Oudere mensen zullen mij wel nog kennen.”
Aan zijn winterdorp is Renaud twee volle dagen bezig geweest. “Ik ben er half november aan begonnen, en het blijft nog zeker tot in februari staan. Het was mijn maat van de OKRA die zei, bel eens naar de gazet, de mensen vinden dat schoon. En dan voel ik mij ook minder eenzaam. Ik zoek met die dagen graag wat extra gezelschap op.”
Hoewel hij het in de eindejaarperiode soms lastig heeft, wil Renaud zijn kop niet laten hangen. “Weet je wat het verschil is tussen een politiepaard en een gewoon paard? Bij een politiepaard zit de klootzak aan de bovenkant”, grijnst hij. “Je ziet, ondanks mijn verdriet ben ik een leutemaker, een moppentapper. Ik breng de mensen graag aan ‘t lachen.”
Met zijn Diana deelde Renaud vijftig jaar lief en leed. “We zijn getrouwd in de Sint-Salvatorskathedraal, waar ik ook mijn communie gedaan heb. En weet je wat zo gek is? Ze is gestorven op de eerste mei – toevallig ook de dag waarop ik haar leerde kennen. Haar doodsstrijd is lang en moeilijk geweest, maar Diana was een sterke vrouw. Ze heeft haar kop óók nooit laten hangen.”
Als hij zelf komt te gaan, wil Renaud een groen-zwarte vlag op zijn kist: hij is een vurige Cercle Brugge-supporter. “Al mijn maten supporteren voor blauwzwart, dus de dag waarop ik word begraven, wordt de mooiste dag van mijn leven: ze gaan dan voor één keer allemaal op de Cercle-vlag moeten zitten kijken”, knipoogt Renaud.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
