Nog geen maand is zijn vriendin Nadine Baes uit Koekelaere gestorven, maar tijd om te rouwen is er niet voor Christian Debackere. “Als er iets zou gebeuren met Nadine, zou ik voogd worden van haar twee adoptiezonen, Remco en Omar Sabbe. Tot dat officieel bekrachtigd wordt, krijgen zij geen cent meer.”
Christian zit met zijn handen in het haar. Al dagen is hij over zijn toeren, al nachten kan hij niet meer slapen. Zijn verhaal start op 24 december. “Die ochtend heb ik Nadine (66) binnengebracht op spoed, want ze was echt niet goed. Nadine had in het verleden al borstkanker gehad en de kanker was teruggekeerd. Het is toen allemaal heel snel gegaan en op maandag 11 januari is Nadine al gestorven. Door de strenge coronamaatregelen heb ik Nadine pas voor de eerste keer teruggezien drie dagen voor haar overlijden. Ze lag toen al op palliatieve en was niet meer bij haar verstand. De dagen daarvoor lukte het ook niet meer om te bellen. De kanker was namelijk ook uitgezaaid naar haar hoofd, waardoor haar fijne motoriek uitgevallen was en ze kon nauwelijks nog praten. Ik vind het onmenselijk dat ze daar al die dagen alleen gelegen heeft. Ik stuurde haar wel filmpjes en foto’s door van Remco en Omar, maar die heeft ze niet meer kunnen zien. Van een echt afscheid is geen sprake meer geweest, of het moet zijn dat je 24 december meerekent. Maar dat was op dat moment zeker de bedoeling niet.”
Syndroom van Down
Remco (30) en Omar (31) hebben allebei het downsyndroom en werden op jonge leeftijd geadopteerd door Nadine en haar man Yvan Sabbe. In 2010 overleed Yvan en vijf jaar later vond Nadine nieuw liefdesgeluk bij Christian Debackere uit Aartrijke.
Christian werd op vraag van Nadine drie jaar geleden ook de persoonlijke assistent van Omar en Remco. Dat wil zeggen dat hij betaald wordt met het budget dat zij krijgen van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH). Bij de notaris werd ook vastgelegd dat als er iets met Nadine zou gebeuren, Christian dan hun voogd zou worden. “Die procedure loopt nu dus en eind februari zou die in orde moeten zijn volgens de notaris”, vervolgt Christian.
“Ondertussen krijgen zowel Omar, Remco als ikzelf geen cent meer want na het overlijden van Nadine werden alle rekeningen geblokkeerd. Ik probeer mij ondertussen financieel te beredderen en dat lukt. Ik heb het geluk dat ik goeie vrienden heb die mij steunen en zorgen dat er eten is. Ze zijn zelfs een crowdfunding gestart. Maar het gaat mij om het feit dat onze maatschappij niet zorgt voor Remco en Omar. Zij worden letterlijk in de kou gezet na het overlijden van hun moeder en ze kunnen zichzelf niet verweren. Al ben ik hun voogd nog niet en is er geen geld, toch blijf ik dag en nacht voor hen zorgen. Anders zaten ze nu in een instelling. Nadine zou het moeten weten nadat ze al die jaren zelf voor hen heeft gezorgd… Als mannen met het downsyndroom mogen zij niets. Zij blijven recht hebben op hun uitkering van het VAPH, maar ze kunnen simpelweg niet aan dat budget. Want zij mogen dat zelf niet beheren. Alleen hun voogd kan dat, maar dat hebben ze officieel dus nog niet.”
Geen rechten
Christian krijgt nu dus zelf al twee maanden geen uitkering meer en ook aan de centen van Omar en Remco kan hij niet om bepaalde kosten te dekken. “Zij worden letterlijk in hun hemd gezet. Ik ben officieel hun voogd nog niet, dus zij zijn in feite wezen en ze kunnen niet aan hun eigen centen omdat ze daartoe niet gemachtigd zijn. Ondertussen hebben ze ook geen recht op een leefloon. Ik moet het maar voorschieten, want ik zorg voor hen. Ik ben hun voogd niet en heb geen rechten, maar dus wel plichten. In de bank werd mij gezegd: ‘Je bent juridisch een vreemde voor Nadine, want jullie waren niet getrouwd en hadden geen samenlevingscontract. Dat klopt, maar Remco en Omar zijn wél erfgenamen, dus zij zouden bepaalde kosten zoals van de begrafenis moeten kunnen binnenbrengen. Maar dat kan dus niet. Ieder ‘gewoon’ mens kan dat, zij niet. Ondertussen moeten wij twee maanden doorspartelen zonder dat we hulp kunnen krijgen. Dat dit anno 2020 in deze maatschappij nog mogelijk is, dat vind ik ongelooflijk.”
Christian pendelt tussen zijn huis in Aartrijke, waar ook nog twee van zijn drie kinderen wonen, en Koekelare. “Ik kan Remco en Omar geen minuut alleen laten. Ze hebben een mentale leeftijd van 4 en 5 jaar. Sinds de corona is heel wat van hun dagbesteding weggevallen. Enkel op dinsdag mogen ze naar de zorgboerderij in Aartrijke en word ik even ontlast.”
(BC)
“Uz Uzeke was Nadine haar levenswerk”
Nadine was ook vrijwilliger in Uz Uzeke. Samen met CM-consulente Ellen Lingier was ze de drijvende kracht achter dit winkeltje in het CM-gebouw Ons Huis. Nadine hield dit tweedehandswinkeltje met kinderkleding aan heel zachte prijsjes twee keer per maand open. Ze verzamelde en sorteerde ook de kleding die werd geschonken. Het was haar manier om mensen die het financieel moeilijk hebben een duwtje in de rug te geven. Voor wie zelfs die zachte prijsjes niet kon betalen, kneep Nadine graag een oogje dicht. “Er zijn veel mensen die het financieel minder hebben, zelfs mensen die niet van een uitkering leven. Denk maar aan een alleenstaande ouder die huur of een lening moet (af)betalen. Of grote gezinnen. Ik weet waarover ik spreek, want ik heb vroeger vijf pleegkinderen een thuis gegeven”, vertelde ze daarover in onze krant.
Nieuwe locatie gezocht
“Ons Huis is verkocht en Uz Uzeke kan daar niet blijven. Op de nieuwe locatie van de CM zal er geen plaats zijn voor Uz Uzeke. Daarom zijn we nu op zoek naar een nieuwe locatie. Uz Uzeke was Nadine haar levenswerk. Het zou jammer zijn dat het verloren zou gaan. Wie een gratis locatie weet, kan mij contacteren”, doet Christian een oproep.
Info: 0468 34 45 57.
“Wie heeft een plaatsje voor tien van onze twaalf poezen?”
Nadine was een enorme poezenliefhebber. Liefst twaalf stuks vertroetelde ze in haar huis langs de Kleine Stationsstraat. “Na de paasvakantie start Remco – die een professioneel danser is – met de repetities van Het Narrenschip, een productie in samenwerking met Platform K. Elke week moet hij drie keer repeteren in Gent. Ik zou graag hebben dat hij kan gaan. Nadine zou dat ook gewild hebben. Maar ik sta er nu alleen voor en ik stoot tegen enkele praktische zaken. De verzorging van de twaalf poezen is bijvoorbeeld een groot werk. Elke dag moet ik tien kattenbakken legen en dweilen. Ik moet ook nog voor Omar zorgen en de woning onderhouden. Daarom ben ik op zoek naar een vrijwilliger die voor onze poezen wil zorgen als we met Remco naar de repetities moeten.”
“Ik durf het bijna niet te zeggen, omdat ik nu wellicht bakken kritiek zal krijgen, maar eigenlijk zou ik veel liever willen dat enkele van onze poezen geadopteerd worden. Het zou een pak minder zorgen zijn voor mij.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
