Wie het graf van een dierbare niet kan onderhouden, belt Dorota Depuydt (50). De Poolse doet het met het grootste respect en wil hier een traditie uit haar thuisland aanwakkeren. “Ook wij hadden ooit die cultuur in ons land, maar de hedendaagse levensstijl laat het niet meer toe”, vindt haar Vlaamse partner Pascal (50) die steun vond bij Dorota in zijn strijd tegen een agressieve ziekte.
Dorota Depuydt (50) is dezer dagen druk in de weer op begraafplaatsen. Ze harkt herfstbladeren, wiedt onkruid, poetst graven, plaatst bloemen en ontsteekt kaarsen. Klusjes die wij, Vlamingen, vooral doen in de periode voor Allerheiligen en Allerzielen, stelt de Poolse. Haar diensten zijn bedoeld voor mensen die om uiteenlopende redenen niet zelf de zorg kunnen dragen voor het graf van hun dierbaren.
“In mijn thuisland heb ik ook graven verzorgd voor anderen. Maar daar lijken begraafplaatsen op één groot bloemenveld, rijk versierd met talloze lichtjes. In Polen is het ontroerend om te zien hoe families er de graven met zoveel zorg en liefde onderhouden. Zo blijft de dankbaarheid en de verbondenheid met hun dierbaren levend.”
Verliefd op Vlaamse slager
Deze Poolse traditie wil ze ook in ons land aanmoedigen, niet alleen voor 1 en 2 november, maar heel het jaar door. “In Polen is het elke dag 1 november”, getuigt een bekende Ieperling die de liefde vond bij Dorota. “Iedereen in Ieper kent mij nog van Puydtjes Charcuterie”, vertelt Pascal Depuydt (55), ooit een fanatieke slager aan de Lakenhallen, nu een promotor van plantaardige producten. “Ik vertrok naar Polen en woonde er dertien jaar. Hoewel ik nu veel werk heb in mijn nieuw bedrijf, besloot ik terug te keren naar mijn thuisstad.”
En Dorota volgde. ” De stedelijke begraafplaats van Ieper werd bijna haar tweede thuis, bij wijze van spreken. Wat luguber, zouden mensen misschien denken, maar een kerkhof in Polen is enorm gerespecteerd”, aldus Pascal, die haar helpt vertalen. “Dorota begrijpt al heel wat Nederlands, maar is de taal nog aan het leren om zelf te kunnen spreken. Zelfs op een doordeweekse dag bulkt een Poolse begraafplaats van de bloemenweelde en de mensen gaan kilometers te voet om er kaarsjes aan te steken. Bij graftombes worden zitbanken geplaatst, waar families iets drinken en picknicken om samen te bezinnen en herinneringen op te halen.”
Elke 1 november
“In Polen is het elke dag 1 november en 1 november lijkt daar op onze kerstavond, maar dan duizend keer ‘erger’. Het hele land staat dan stil. Er ontstaan ongelooflijke files en Polen vanuit de hele wereld keren terug om hun overleden familieleden te eren en bij de nabestaanden te zijn. Dat vind ik zó mooi. In dat land is familie het allerbelangrijkste. Zelfs als je onder de aarde ligt, blijft je deel uitmaken van het gezin. Ook wij hadden ooit die cultuur in Vlaanderen, maar de hedendaagse levensstijl laat het niet meer toe om voldoende stil te staan bij je dierbaren. Men is te veel bezig met zichzelf in plaats van te rouwen en te verwerken.”
Polen heeft Pascal veranderd, zegt hij. “Ergens voelde ik mij schuldig en ging de graven meer verzorgen van mijn grootmoeder en overleden familie aan de kant van mijn papa. Te lang heb ik hen behandeld als Vlaming, maar door mijn nieuwe Poolse mentaliteit geef ik hen veel meer liefde en warmte. We werken niet meer zo hard als vroeger in de beenhouwerij, maar op een relaxed tempo. Nu ik terug ben in Ieper, kan ik ook zorgen voor mijn ouders die veel hulp nodig hebben.”
Agressieve kanker
Plots had ook Pascal veel zorg nodig. “Er werd agressieve blaaskanker vastgesteld, sepsis en een levensbedreigende bloedvergiftiging. Het is zoals het is, ik leerde het aanvaarden. Ik was een jaar helemaal uit rotatie, nu sta ik terug op mijn voeten, ook dankzij de steun van mijn grote liefde. Ze doet alles voor haar familie. De kanker is onder controle op dit ogenblik en ik kreeg net mijn laatste chemo, een hoogdag voor mij.”
Intussen promoot Dorota haar werk via sociale media. “Ik kreeg een prima service”, reageert iemand op haar foto’s. “Niet alleen werd het graf heel mooi gepoetst, maar Dorota zorgde ook voor een kaars die 100 uren brandt. Ik kan zelf aanvragen wanneer ze die mag aansteken. Verder had ik een bloemstukje gevraagd met heideplantje, maar omdat ze geen mooi grafstukje vond, heeft ze zelf iets gemaakt om op het graf te plaatsen.”
“Ze fotografeert haar werk steeds en stuurt de foto’s door naar de klant. Haar diensten zijn relatief goedkoop”, vindt Pascal. “Ze doet het op de eerste plaats uit respect voor haar medemens. Denk aan ouderen bijvoorbeeld die een graf zelf niet meer kunnen onderhouden. Ze krijgt er vooral veel waardering voor terug.” (TP)
Meer info: www.memorosa.be en Facebookpagina Graf Onderhoud Ieper
