Piet Desmedt (62) is een van de gemotoriseerde helden die al 39 jaar trouw op post is om Kuurne-Brussel-Kuurne veilig te laten verlopen. Als kind wilde Piet voor geen geld van de wereld de flitsende renners missen, al ging zijn interesse toen eigenlijk vooral uit naar de vele motoren die in de koers meereden.
Met een eigen vrijwilligersequipe van mobiele seingevers heeft Kuurne-Brussel-Kuurne al jaren een handvol trouwe gemotoriseerde motorrotten onder de vleugels. Van ver detecteren ze tijdig en koelbloedig het gevaar, zodat de wielerkaravaan zich veilig een weg kan banen doorheen het parcours. Piet Desmedt ontmijnt al 39 jaar gevaarlijke situaties of gaat onbewaakte wegen opzoeken tijdens de wedstrijd om alsnog er de veiligheid te garanderen. “Onze taak bestaat erin om de gaten in het systeem op te vullen en ervoor te zorgen dat het peloton geen onaangename verrassingen voorgeschoteld krijgt tijdens de wedstrijd”, opent Piet Desmedt.
Taak onderschat
“Al wordt het steeds moeilijker als vrijwilliger om dat te doen, gezien meer en meer voorwaarden worden opgelegd en je tegenwoordig voor alles vergunningen en brevetten nodig hebt. Ooit ben ik begonnen als tijdsopnemer om de tijd op te meten tussen de reclamekaravaan en de wielerkoers. Op dat ogenblik was er nog geen sprake van zendapparatuur, WhatsApp, sociale media of smartphones. Als je begint als mobiele seingever heb je geen besef welke grote verantwoordelijkheid je draagt op dat moment. Het is dan ook jammer dat onze taak zo sterk wordt onderschat. Mobiele seingevers zijn broodnodig in een koers, maar toch krijgen we soms tijdens de wedstrijd van boze bestuurders heel wat naar het hoofd geslingerd. We merken dat ook als een wedstrijd in meerdere stukken is gebroken dat het moeilijk is om mensen te laten wachten tot de wielerwedstrijd volledig gepasseerd is.”
De nieuwe lichting
Kuurne-Brussel-Kuurne krijgt van de UCI altijd een score van 9 op 10, wat mede te danken is aan Piet en zijn gemotoriseerde collega’s die alles telkens in goede banen leiden. “De nieuwe lichting seingevers dienen in het bezit te zijn van een regulatorenvergunning”, gaat Piet verder.
“Ons doel is om de koers vlekkeloos te laten verlopen, zonder dat wij te zien waren”
“De regulatoren worden verondersteld om de koers veiliger te maken, terwijl sommigen nog beginnersfouten maken en valpartijen veroorzaken. Zelf ben ik van mening dat onze ervaring veel meer waard is dan een cursus die verplicht gevolgd dient te worden. Regeltjes alleen zijn immers niet voldoende. Wat ook is weggevallen sinds enkele jaren is de fysieke parcoursverkenning 14 dagen voor de wedstrijd per bus. Tegenwoordig gebeurt dit allemaal virtueel op de computer, wat niet meteen de obstakels van het moment blootlegt. Ook de wegen die ‘verkeersveiliger’ worden gemaakt door middel van verkeersremmers zijn moordend voor wielerwedstrijden”, klinkt het.
“Als ik even grasduin in de 40 jaar dat ik seingever ben, herinner ik me nog goed een situatie die zich voordeed in 1988 in Tollembeek. We reden even voor de wedstrijd uit toen plotseling in een straat waar een parkeerverbod van kracht was een container stond. Gezien we toen nog niet over een gsm beschikten en het aanstormende peloton ons op de hielen zat, dienden we dus snel een oplossing te zoeken zodat de renners niet inreden op het obstakel. Als brandweerman had ik gelukkig de reflex om een fuik te creëren met alles wat we langs de weg vonden. De trechter die we hadden gevormd deed zijn werk, waardoor ik ervan overtuigd ben dat we toen een vreselijk drama hebben kunnen vermijden. Als seingever moet je echter altijd denken zoals een renner. De kunst bestaat er immers in om de koers goed te laten verlopen zonder incidenten, zonder dat wij ergens te zien waren”, besluit mobiele seingever Piet Desmedt, die zelf met zijn motor zo’n 5.000 kilometer aflegt per jaar. (BRU)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
