Tijdens deze coronacrisis blijft de Kunstacademie-aan-zee (KAZ) actiever dan ooit, al is het goochelen met lessenroosters en bubbels. Ondertussen staat Peter Defurne tien jaar aan het roer van de academie. Kunst is zijn allergrootste passie. “Ik heb zolders en ateliers vol liggen met werk.”
Uitzonderlijke tijden vragen om creativiteit. Gelukkig is dat de dag van vandaag geen enkel probleem. Wanneer zowel de journaliste als de geïnterviewde in quarantaine zitten, dan spreken we voor een keertje niet af aan boord van de Mercator, maar wel via Zoom. De foto nemen, dat is een groter probleem. Gelukkig zet Peter graag zijn versie van de Mercator voor ons op papier voor de foto.
Peter, hoe ben jij gestart bij de Kunstacademie?
“Dat is ondertussen al 25 jaar geleden. Ik ben gestart als leerkacht, zowel voor jongeren als voor volwassenen. Na 15 jaar ging mijn voorganger met pensioen. Ik nam, samen met anderen, deel aan de examens en kwam daar als de meest geschikte persoon uit de bus. Dat is ondertussen tien jaar geleden.”
Mis je het lesgeven?
“Op zich mis ik het wel, ja. Het is tenslotte een van de drijfveren om leerkracht te worden. Mensen zien openbloeien en een vak beheersen, dat is fantastisch. Nu bekijk ik dat vanop afstand. Ik ben ook veel bezig met lesgeven. Ik denk er veel over na en schrijf er vaak over. Nu, ik doe het zelf nog heel af en toe. Ik probeer om jaarlijks drie, vier workshops te geven aan mensen met een beperking.”
Je bent zelf ook kunstenaar. Wist je altijd al dat dit je roeping was?
“Ik heb lang getwijfeld tussen muziek en beeldende kunst. Ik was met beide bezig. Uiteindelijk heb ik in het hoger onderwijs toch de keuze moeten maken. Mijn ouders dachten dat een studie binnenhuisarcitectuur mij een job zou opleveren, dus na die studies ben ik toch naar de vrije kunsten gegaan. Ik was als kind al creatief. Als je mijn cursussen zou bekijken, zou je er meer tekeningen vinden dan info over de les ( lacht ).”
Waar ben je vandaag mee bezig als kunstenaar?
“Ik ben gestart met tekenen, omdat dat het meest toegankelijk is. Als je een blad papier en een potlood hebt, ben je al vertrokken. Later evolueerde ik meer richting grafiek en vandaag ben ik voornamelijk bezig met installaties: grote ruimtes vullen met verschillende disciplines zoals ook video.”
Je bent van Oostende afkomstig, maar woont er ondertussen niet meer.
“Sinds een jaar of 15 woon ik in Diksmuide. In Oostende ben ik met heel veel bezig, net iets te veel. Ik loop het gevaar dat ik er niet meer weg van raak en dat ik geen zin heb om te stoppen met werken. Die afstand vandaag maakt het net interessant. Ik ben in Diksmuide ook betrokken bij enkele kunstprojecten en heb hier de volledige vrijheid, net omdat ik geen binding heb met de stad. Pas op, ik mis Oostende wel, maar ik kom er nog zo goed als dagelijks. Toch is dat anders als je er niet meer woont. Je beleeft het anders.”
Blijf je inspiratie vinden in Oostende?
“Ja, toch wel. Oostende zit in mijn bloed. Je blijft altijd die band behouden. Die diversiteit, het effect van de zee, het terminus-effect… Oostende heeft ook een heel artistiek verleden. Ik krijg hier een andere portie zuurstof binnen. Oostende zorgt ervoor dat ik niet indommel.”
“We hebben leerlingen van 6 tot 86 jaar, dus veel bubbels en generaties”
Ben je nog bezig met muziek?
“Het is welgeteld twintig jaar geleden dat ik nog op een podium stond ( lacht ). Er zijn momenten dat ik nog eens naar mijn gitaar grijp, of mijn drum weer opstel. Vrienden vragen me soms of ik het niet zitten om nog eens samen muziek te spelen. Mocht ik meer tijd hebben, zou ik dat wel graag doen.”
Hoe beleeft KAZ de coronacrisis?
“Het is al een heel uitdagende periode geweest. We hebben leerlingen van 6 tot 86 jaar, heel veel verschillende bubbels en generaties dus. Op zich hebben we geluk gehad dat we hebben kunnen verder doen. Maar alles verandert heel vlug. Om de twee weken moeten we weer alles aanpassen. Goochelen met lessenroosters, digitale platforms, afstandsonderwijs… Heel veel ups en downs, emotie en spanning dus.”
Stel dat je niets had met kunst, wat zou je vandaag dan doen?
“Als kind was ik bezig met keurturnen. Maar toen ik dertien jaar was, begon dat lastig te worden. Ik haalde er veel minder plezier uit door blessures en zo. Daarna ben ik richting natuur geëvolueerd. Ik was gefascineerd door amfibieën en reptielen. Van daar ben ik dan in de kunst en muziek gerold. Dus het zou waarschijnlijk biologie geweest zijn.”
Wie is Peter Defurne?
Privé
Peter (51) groeide op in Oostende en woont vandaag in Diksmuide samen met zijn vriendin. Hij is pluspapa van een zoon en een dochter.
Opleiding en loopbaan
Na een opleiding tot binnenhuisarchitect studeerde Peter vrije kunsten aan het KASK in Gent. Nadien volgde hij nog een lerarenopleiding. Hij ging na zijn studies aan de slag als leerkracht in de Kunstacadamie-aan-Zee (KAZ). Vandaag is hij er al tien jaar directeur.
Vrije tijd
Peter is dol op muziek, is ook zelf muzikant en doet daarnaast al eens graag een citytrip.
Wat wil je graag nog bereiken met de kunstacademie?
“De voorbije jaren is er veel veranderd. Soms vallen we eens binnen onderwijs, dan weer bij cultuur… Ik hoop dus op wat stabiliteit. Of er nog ruimte is om te groeien? Voor de coronacrisis zaten we in stijgende lijn. Ik vermoed dat we nog ongeveer 20 procent extra Oostendenaars kunnen bereiken. En ook bepaalde richtingen kunnen verbeterd worden. Verder denk ik ook aan de uitbreiding van onze eigen werking, in samenwerking met de andere culturele partners. Ik denk aan lezingen, expo’s…
En op persoonlijk vlak?
“Ik heb zolders en ateliers vol liggen met werk waar ik tot nu toe geen tijd voor had. Ik zou dat graag afwerken en ook nieuwe projecten starten. Veel mensen zeggen me dat ik dat kan doen als ik met pensioen ga, maar ik zou het toch liever niet laten liggen. Binnenkort, dus ( glimlacht ).”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
