Paul Vanthournout stoort zich aan het toenemende egoïsme

Gepensioneerde schooldirecteur en ereschepen Paul Vanthournout uit Torhout stoort zich mateloos aan wat hij de opmars van het fundamentele egoïsme noemt. “Ik heb het erg moeilijk met de manier waarop onze huidige samenleving vervalt van een solidaire naar een ik-maatschappij”, zegt hij in onze reeks Interne Keuken.

Dat egoïsme merk je aan iets op het eerste gezicht banaals, aldus Paul: nooit eerder hebben mensen zichzelf meer gefotografeerd dan nu. “Iedereen wil vrijheid, maar velen vertalen dat als vrij zijn om te doen wat ze willen, ongeacht de consequenties voor anderen. Voor mij is vrijheid altijd iets dat tegelijk verantwoordelijkheid voor de medemens inhoudt. Een solidaire maatschappij probeert het leven voor iedereen zo goed mogelijk te maken.”

De actualiteit op de voet volgen

“Ik volg de actualiteit op de voet en doe dat intensief. Ik heb mijn mening en ik durf er voor uit te komen, hoewel dat niet altijd geapprecieerd wordt. Ik probeer respectvol te blijven voor ieders ideeën, voor zover die ideeën zelf respect tonen voor anderen. Kort na mijn zware operaties aan de maag had ik de neiging om heel sterk te relativeren. Totdat ik besefte dat ik daarmee niets opschoot, zelfs integendeel. Als je constant relativeert, wordt alles vlak en kleurloos. Je dient er een middenweg in te vinden: het is goed je vol overgave en overtuiging te smijten, maar je moet bepaalde discussies ook kunnen loslaten. Choose your battles wisely .”

De dingen beter proberen te maken

“Nogal wat mensen laten zich van alles wijsmaken. Ze lezen iets op de sociale media en dus is het waar . Extreme partijen spinnen daar garen bij. Ze lanceren fake berichten met fake foto’s en wakkeren zo de haat aan ten aanzien van andere mensen. In de vorige eeuw was er een man die niets anders deed dan leugens te verspreiden en dat heeft geleid tot de grootste slachtpartij van de moderne geschiedenis. En nu lopen sommigen daar opnieuw in. Ze zien een façade, maar vragen zich helaas niet af welke schabouwelijke ideeën er onder het laagje vernis zitten. Dat ergert mij enorm.”

Ik heb mijn mening en ik durf er voor uit te komen

“Toch ben ik in essentie geen pessimist. Ik probeer zoveel mogelijk het positieve te zien. Destijds in de politiek en op school wou ik – vanuit een geloof dat het kan de dingen beter maken. Dat lukte niet altijd en in die zin ben ik voldoende realist om te weten dat de ideale wereld niet bestaat. Maar ’t is de moeite om het te proberen.”

Zorgen over het secundair onderwijs

“Ik maak me zorgen over het secundair onderwijs. Ik voel me niet goed bij de leerplannen die voortvloeien uit de nieuwe eindtermen. Dat wordt van alles iets zien en weinig ten gronde . Ik durf te voorspellen dat dezelfde grote ‘pedagogen’ die de leerplannen nu uitgetekend hebben, over tien jaar zullen roepen dat de onderwijskwaliteit gedaald is. Ze willen ook centrale examens, terwijl ik weet uit contacten met andere landen dat zoiets goed onderwijs fnuikt. De scholen zullen zich beperken tot teaching for the test . Zo gaan waardevolle dingen verloren die je niet met cijfertjes meet. In Groot-Brittannië verfoeien heel wat leerkrachten dat systeem, maar nu wil onderwijsminister Ben Weyts het bij ons invoeren. Begrijpe wie begrijpen kan.”

Het geluk vinden in kleine zaken

“Corona heeft ons leven grondig overhoop gehaald en veel leed veroorzaakt, maar ik zie er toch een lichtpuntje in. De crisis heeft ons hopelijk geleerd dat geluk in kleine zaken ligt. Zoals lijfelijk bij elkaar kunnen zijn. Als gezin, op het werk of in de vereniging. We beseften duidelijk niet meer hoe belangrijk normale zaken wel zijn. Maar nu we er plots voor moeten strijden, zullen we dat besef hopelijk niet snel vergeten.”

“Oók fundamenteel is dat mensen voldoende en gezond kunnen bewegen. De jongeren in onze volleybalclub VKt bijvoorbeeld.”

Anderhalve meter helaas ook mentaal

“Als schepen heb ik lang de portefeuille Cultuur mogen beheren. Dat was echt mijn ding. Corona betekent voor cultuur een zware klap. Cultuur brengt mensen samen en maakt gemeenschap, en dat is juist waar het virus op inhakt. De fysieke anderhalve meter is een zichtbare belemmering, maar daar groeide bij veel mensen jammer genoeg ook een mentale anderhalve meter uit.”

“Ik lees behoorlijk veel. Vroeger was dat vaak vakliteratuur, nu kies ik vooral voor ontspannende boeken. Ik kan genieten van een thriller van Karin Slaughter of Preston & Child, of van een fantasyboek van Robin Hobb. Ik hou ook van een goed stripverhaal. Ik heb ongeveer 11.000 stripverhalen. Die zijn in principe allemaal minstens één keer gelezen.”

Elke dag verse soep en vaak lekkere desserts

“Sinds mijn maag weggenomen werd, is eten niet echt meer aan mij besteed. Ik heb dat als het ware gecompenseerd door aan het koken te slaan. Ik sta elke dag aan het fornuis en op zondag is het feest, want dan komen onze kinderen en kleinkinderen eten. Mijn vrouw en ik hebben een goede werkverdeling. Ik kook en ik maak haar keuken tot een ware hel (lacht) en nadien ruimt Kristien de hele boel op.”

“Het is gevaarlijk om met jezelf te stoefen, maar anderen zeggen dat ik lekker kan koken. Elke dag van de week staat er verse soep op het menu en qua desserts gebruik ik de recepten van mijn vader, die patissier is geweest. Mijn taarten en chocolademousse vallen in de smaak. Net als mijn bruscetta, mijn geitenkaasbord en mijn oriëntaalse roodbaarsfiletsoep. Ik maak voorts graag spaghetti alle vongole en tapas klaar.”

“Aangezien mijn zoon en zijn vrouw vegetariërs zijn, ga ik ook op zoek naar passende vegetarische gerechten. Bij de kleinkinderen scoor ik dan weer met mijn gehaktbroodje met madeirasaus. Ik probeer mijn kookkunsten aan te passen aan mijn publiek.”