Patrick Vermeylen trok na 43 jaar dienst in Ysco de deur van het bedrijf definitief achter zich dicht. Als ploegbaas maakte hij er het wel en wee van heel wat collega’s mee. Vanop de eerste rij was hij getuige van de groei van het bedrijf.
Patrick Vermeylen groeide samen met zijn broer Johan op bij zijn ouders Daniël en Jeannine Lefebvre in… het gemeentehuis in Langemark. “Mijn ouders waren conciërge van het gemeentehuis”, lacht Patrick, die na de vrije basisschool in Langemark de richting metaal volgde in het Ieperse VTI. “Daarna kon ik in 1978, direct na school, terecht in Ysco. Toen stond directeur Ernest Dewulf aan het roer en later werd hij opgevolgd door Wilfried Bontrock. Vooral onder wijlen directeur Blontrock kende het bedrijf een enorme groei. Hij wist precies hoe hij met zijn personeel moest omgaan. Met een schouderklopje gaf hij hen vleugels.”
Doorgroeien
“Ik begon als stagiair met een tijdelijk contract en na een eenmalige verlenging ben ik er gebleven tot nu, op mijn pensioen. We groeiden van een kleine 100 personen en veel handwerk naar een massaproductie met spitstechnologie tot een kleine 600 personen in het topseizoen. In mijn beginperiode werden een paar 100.000 liter ijs gemaakt en op vandaag gaat er meer dan honderd miljoen liter ijs door de molen. Ik begon in de inpak, werd machinebediener, dan voorman en uiteindelijk ploegbaas. We draaiden vroeger vele uren, tot zelfs in de weekends.”
“Directeur Blontrock wist zijn mensen te motiveren en ooit kwam hij op een late zondagavond op bezoek om ons te bedanken voor onze inzet en bij het afscheid – het was toen zondagavond – verliet hij ons met de woorden ‘en nog een prettig weekend’. (lacht) Het mooie van het bedrijf is dat je via ervaring kan doorgroeien en op vandaag staan directeur Ignace Gruwier en algemeen directeur Bert Vannieuwenborgh aan het roer. Zij tekenen ervoor dat Ysco een stevig en goed in de markt liggend bedrijf is en blijft. Ik heb heel mijn leven gewerkt in een koud bedrijf, maar wel een bedrijf met een warm hart.”
Kleinkinderen oogappels
“Of ik in een zwart gat zal vallen? Helemaal nie! Daarvoor zijn mijn echtgenote Hilde en ikzelf veel te bezige bijen. Vroeger was ik vanaf mijn zevende tot mijn negentiende in de Chiro en groeide van lid tot leider. Onze kleinzoon Odiel loopt momenteel in mijn sporen bij de Chiro. Op reis gaan, een daguitstap naar zee, een terrasje doen, een etentje, kaarten en er met onze elektrische fiets op uittrekken, dat zijn onze bijzonderste hobby’s. Maar vooral onze kleinkinderen Odiel, Jeanne en Lucien zijn onze oogappels. Aan hen zullen we de meeste vrije tijd spenderen.” (Robert Barthier)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
