“De beelden die ik daar te zien kreeg, staan voor eeuwig op mijn netvlies gebrand.” De Oostendse Afghaan Fayaz H., die vier dagen op de vlucht was nadat hij in Afghanistan met zijn vrouw was getrouwd, is terug in het land. Nadat de taliban de macht hadden gegrepen, gingen ze naar hem op zoek. Fayaz vreesde voor zijn leven.
“Ik ben vooral bang voor mijn familie die achtergebleven is.” De Oostendse Afghaan Fayaz H. vertrok op 7 augustus naar Afghanistan om er zijn familie te bezoeken en er te trouwen met zijn vrouw Sosan K. (26). Op 13 augustus stapte de man in het huwelijksbootje en vierde hij zijn huwelijk nog met beide families, in het land waar hij ooit voor de oorlog had moeten vluchten. Drie dagen later brak de hel los.
“Niemand had deze situatie zien aankomen”, vertelt Fayaz, duidelijk nog onder de indruk van wat zich daar heeft afgespeeld. “De taliban rukte in een sneltempo op. Onze regering bood amper weerstand. De politie was nergens nog te bespeuren. In een mum van tijd hadden ze de grootste steden overgenomen. Toen Kaboel viel, was het gedaan.”
Vroeger journalist
Fayaz kwam vijf jaar geleden naar ons land op zoek naar een beter leven. Hij paste zich aan aan onze maatschappij, leerde de taal en ging werken voor cortenstaalbedrijf Corcoo in Wingene. Hij is er de enige werknemer van de eenmanszaak van zaakvoerder Peter Coopman.
In een vorig leven in Afghanistan werkte de man als journalist en later voor Oxfam. Hij komt uit een goed opgeleide familie: er is een dokter, een advocaat en een gynaecoloog in de familie. Zijn broer – die eveneens in Oostende woont – was er politieman. Zijn kersverse vrouw is tandarts van opleiding. Fayaz zocht het geluk in ons land na jaren van oorlog. Via Luik ging het naar Oostende, waar hij een opleiding volgde als lasser bij de VDAB.
“Heel bang geweest”
De taferelen die Fayaz en zijn vrouw in Afghanistan te zien kregen, tarten elke verbeelding. “We zagen mensen neergeschoten worden, zonder enige reden”, zucht de man met tranen in de ogen. “Mensen werden verwond, terwijl ze niets verkeerd deden. De taliban waren terug en dat hebben ze iedereen duidelijk laten zien. Wat we daar te zien kregen, staat voor eeuwig op ons netvlies gebrand.”
“De taliban wisten dat er een groot feest had plaatsgevonden voor ons huwelijk en dat mijn vrouw getrouwd was met iemand met Belgische papieren. Dat was niet naar hun zin. Twee dagen nadat ze het land hadden overgenomen, stonden talibanstrijders aan de deur bij mijn ouders: of ze wisten waar ik was. Mijn ouders vertelden hen dat ze dat niet wisten.”
Ondergedoken
De taliban bleef echter zoeken naar het koppel. Fayaz leefde ondertussen al enkele dagen ondergedoken met zijn kersverse vrouw. Vier dagen en nachten lang probeerde Fayaz de luchthaven van Kaboel binnen te geraken, in de hoop zo snel mogelijk een vliegtuig richting ons land te kunnen nemen. Ondertussen was ook zijn familie gevlucht uit vrees dat de taliban zouden terugkomen.
“We zijn enorm bang geweest en dat zijn we nog steeds”, aldus Fayaz. “Mijn familie is daar nog en ik vrees dat hen iets zal overkomen. De taliban zijn meedogenloos en ruimen iedereen uit de weg die niet naar hun pijpen danst. Dat was vroeger zo en dat zal nu niet anders zijn, dat hebben ze alweer bewezen door mensen zonder reden neer te schieten. Wat er met mij zou gebeuren als ze mij hadden gevonden? Ik was gegarandeerd vermoord.”
Fayaz en zijn vrouw konden na vier dagen en evenveel nachten eindelijk Belgische militairen aanspreken en raakten zo binnen in de luchthaven, veilig en wel. “Hoewel we veilig waren, bleven we op onze hoede. Pas toen we opstegen, wisten we dat het goed zou komen. Toch wat ons betreft, want mijn ouders, broer en twee zussen zijn daar nog steeds. Normaal zou mijn moeder met ons meegekomen zijn. Ze zou even bij ons verblijven, maar raakte gewond toen ook zij moesten vluchten. Daardoor kon ze niet meekomen. Alles was nochtans geregeld. Ik heb, sinds ik terug ben, geen contact meer met hen, omdat ik bang ben dat de taliban hen zullen vinden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik ze moest achterlaten, maar wou anderzijds ook mijn vrouw in veiligheid brengen. Als man ben ik verantwoordelijk voor haar veiligheid.”
Draad weer oppikken
De taliban beloven dan wel onderwijs en werk voor vrouwen, toch is Fayaz daar niet van overtuigd. “Een vrouw hoort te werken en een degelijke opleiding te volgen. De taliban willen de vrouw thuis, bij de kinderen. Die tijden zijn al lang voorbij. Nu zal alles opnieuw veranderen. We keren minstens 50 jaar terug in de tijd. Verschrikkelijk.”
Fayaz probeert de draad weer op te nemen in ons land en gaat binnenkort weer werken. “Ik heb mijn baas genoeg in de steek gelaten. Ik ga zo snel mogelijk weer aan de slag. Maar ik trek ook zo snel mogelijk naar het stadhuis, Ik trek zo snel mogelijk naar het stadhuis, om te bekijken of ik iets kan doen voor mijn familie die daar is gebleven, want ik vrees echt voor hun leven”, besluit de Afghaanse Oostendenaar.
