In de Kringloopwinkel in Avelgem worden wel vaker vluchtelingen tewerkgesteld. Abdullah is de schuilnaam voor een Palestijn die daar tot voor kort werkte. Zijn verhaal is verbijsterend. Abdullahs familie zit nog steeds opgesloten in Gaza. Ieder moment vrezen ze voor hun leven, en dat doet Abdullah samen met hen.
Voorlopig is hij hier gehuisvest in Avelgem. Hij heeft in de Kringloopwinkel gewerkt volgens artikel 60. Zo kwam Abdullah in contact met Rino Feys die hem onder zijn vleugels nam en steun biedt waar nodig. Artikel 60 is een arbeidsovereenkomst om nieuwkomers vertrouwd te maken met de werkethos hier. Na een periode van 18 maanden houdt de overeenkomst op. Voor Abdullah is dat het geval. Er werd een gezinshereniging opgestart, maar een artikel 60-traject wordt niet gezien als een volwaardige job en die heb je nodig om groen licht te krijgen bij vreemdelingenzaken. Momenteel is Abdullah druk bezig met solliciteren, maar het is geen eenvoudige opdracht om een werkgever te overtuigen om meteen met een vast arbeidscontract van start te gaan.
“Het internet valt daar vaak uit. Als dat gebeurt denk ik meteen het ergste. Dat is normaal. Ieder moment kan er een raket vallen. Ieder moment kan ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Die gedachte is gewoon misselijkmakend” – Abdullah
Op 14 februari 2016 vluchtte Abdullah het land uit. Via Egypte en Turkije kwam hij in Europa terecht. Na een tussenstop in Duitsland belandde hij uiteindelijk in ons land. Bij zijn vlucht uit zijn thuisland bleef zijn vrouw in Gaza. Op het moment dat Abdullah afscheid nam, was zij 24, hij 30. Ze trouwden nog kort daarvoor. In de zomer van 2014 verklaarde het paar de liefde aan elkaar. Op dit moment zijn ze bijna tien jaar getrouwd, maar ze hebben elkaar al bijna even lang niet meer gezien.
Winkels zijn leeg
“Het gemis is ondraaglijk”, verklaart Abdullah. “We proberen dagelijks contact te houden via internet, maar soms is dat gewoon niet mogelijk. Het internet valt daar vaak uit. Als dat gebeurt denk ik meteen het ergste. Dat is normaal. Ieder moment kan er een raket vallen. Ieder moment kan ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Die gedachte is gewoon misselijkmakend.”
Abdullahs vrouw zit in een appartement samen met dertig andere mensen. Ze hebben bijna geen water, voedsel en geld. De winkels zijn leeg en als er dan al iets ligt, is het te koop aan woekerprijzen. “We kunnen ons hier in België onmogelijk voorstellen hoe het is om daar te leven. Met het weinige voedsel dat ze hebben moeten ze zuinig zijn. Eerst de kinderen krijgen te eten, dan de ouderen en zieken en dan de rest. Samen met de voortdurende angst om te sterven maakt dat het leven onhoudbaar”, zegt Abdullah daarover.
In een vorig leven studeerde Abdullah voor kinesist in Caïro. Hij heeft zijn eindexamen niet kunnen afwerken door de gesloten grenzen met Egypte ten gevolge van een conflict met Israël. Hij zou dat graag hier ook doen, maar dat is praktisch onmogelijk. Hij zou hier zijn opleiding volledig moeten herstarten. Daar heeft hij gewoon de middelen niet voor. Zonder vast inkomen wordt dat al helemaal onmogelijk.
“Vast werk zou mijn vrouw stapje dichter brengen bij de vrijheid”
Abudallah is op zoek naar vast werk. Dit is een cruciale stap in het proces om zijn vrouw in veiligheid te brengen. Bij DVZ (Dienst Vreemdelingenzaken) is het aantonen van een vast arbeidscontract met een stabiel inkomen een noodzaak in de procedure van gezinshereniging. “Ik wil werken, ik ben constant op zoek naar werk, om het even welk werk, met een vast arbeidscontract, maar ik snap ook dat het voor een werkgever niet zo evident is”, zegt hij vastberaden. “Zelfs als dat zou lukken, blijft het enorm moeilijk om zijn vrouw hier te krijgen”, voegt Rino Feys daaraan toe. “Zij mag dan wel toestemming hebben om het land binnen te komen, ze geraakt nog niet zomaar uit Gaza. Momenteel zitten de mensen daar gewoon opgesloten, alles is afgezet. Het moet een nachtmerrie zijn om daar te leven.”
Ten einde raad
Een vaste job zou wel al een zorg minder zijn voor Abdullah. Het zou dat ene sprankeltje hoop geven waar hij zoveel nood aan heeft, want voorlopig is hij ten einde raad. “Soms bedenk ik me waarvoor ik het allemaal eigenlijk nog doe. Ik ben nu al bijna tien jaar weg uit Gaza en niets lukt om mijn vrouw hier bij mij te krijgen. Ik kan alleen maar wachten, maar soms wordt het gewoon te veel. Nu ben ik op zoek naar werk met enkel en alleen de overtuiging dat het mijn vrouw een kleine stap dichter brengt bij de vrijheid. Als ik zou horen dat er met haar iets gebeurt, dan zou ik niet weten waarom ik het nog zou doen. Mijn leven zou ophouden”, zegt Abdullah radeloos.
Intussen zit Abdullah ieder moment te vrezen voor het leven van zijn geliefden. De gedachte dat er ieder moment een bom kan inslaan, is onhoudbaar. Niet alleen voor zij die daar zitten, maar ook voor Abdullah zelf die alles vanop afstand moet volgen, is het niet te houden. Hij probeert zo veel mogelijk geld op te sturen, maar ook dat is een risico. Tot voor kort ging dat via Western Union, maar door de huidige evolutie in Gaza gaat dat steeds moeizamer.
Hij zit hier, machteloos, wetende dat het ergste kan gebeuren met zijn vrouw. Hij is er dag in dag uit mee bezig. Slapen lukt amper. Op internet volgt hij een hele dag mee wat er daar gebeurt. Zelden stelt hem dat gerust, integendeel. Abdullah is een werker en wil zich keihard inzetten voor dat vast contract. Hij heeft er letterlijk alles voor over.
(Jonas De Bosschere)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
