Ozark Henry schittert in ‘Liefde voor Muziek’: “Waarom zou ik me beter voelen dan een ander?”

Ozark Henry, ofte Piet Goddaer (52), is al bijna 30 jaar een vaste waarde in muzikaal Vlaanderen. In ‘Liefde voor Muziek’ etaleert hij zijn kunde, terwijl hij achter de schermen hard werkt aan het zogenaamde geluid van de toekomst. In één beweging houdt hij ook een pleidooi om de onzichtbare grenzen tussen artiesten en mensen weg te vegen. “2 Fabiola die een nummer van mij covert, hoe cool is dat?”

“Ik ben daar écht niet goed in.” Piet zucht wanneer we opmerken dat hij ook een foto kon vragen. Net daarvoor kwam Margriet Hermans ons tijdens het interviewmoment van Liefde voor Muziek vragen om een foto te nemen voor haar Instagram. “Ik zag sommigen op reis ook tegen hun telefoon babbelen. Blijkt dat ze stories aan het maken waren voor Instagram. Ahja, shit, ik zou beter ook nog eens iets doen, dacht ik dan. Gelukkig kreeg ik van de productie wat foto’s om te posten. Maar goed.” Piet haalt zijn schouders op. Hij focust zich liever op waar hij wél heel goed in is én graag doet, en dat is muziek maken. Dat is ook duidelijk in het nieuwe seizoen van Liefde voor Muziek, waar hij regelmatig collega-artiesten verrast met ingetogen en vooral erg integer aanvoelende nummers.

Voor sommige artiesten als Camille is zo’n programma als ‘Liefde voor Muziek’ aardige exposure en een extra duwtje in de rug. Waarom heb jij toegezegd?

“Voor de ervaring en de uitdaging. Je weet dat je sowieso met een topband op het podium staat en dat in de beste omstandigheden. Of ik zenuwachtig was? Nee. Je kan alles netjes voorbereiden, mag op muzikaal vlak doen wat je wil, je vertoeft een week in het zuiden én leert ook nog eens nieuwe mensen kennen. Fantastisch toch? Eerlijk, ze hebben het mij al eerder gevraagd, maar het lukte nooit met mijn agenda. In het jaar van Ilse DeLange (2019, red.) was het wel mogelijk, maar toen schoven ze last-minute een week op met de productie en zat ik weer vast. Ze waren toen erg ontgoocheld, wat begrijpelijk was natuurlijk, maar ik was blij dat ze het toch nog opnieuw hebben gevraagd.”

Kende je iedereen op voorhand?

“Nee, maar het deed er ook niet toe wie er meedeed. Ik wou eender welke artiest wel beter leren kennen. Ik vond het net interessant dat we qua leeftijden, genres en stijlen ver uit elkaar liggen. De kennismaking verliep heel vlot en spontaan. De sfeer zat er al snel goed in.”

Het zijn wel erg diverse genres, van pakweg Margriet Hermans tot 2 Fabiola. Was dat een extra uitdaging om er een Ozark-sausje over te gieten?

“Het was een uitdaging, geen competitie. Het originele nummer vraagt geen betere versie, wel een versie waarbij jij je kan tonen als artiest, of waarbij je je respect kan betuigen. Ik troostte mij met het idee dat het voor anderen ook wel een challenge was. Het heeft er ook voor gezorgd dat iedereen zich wilde bewijzen en dat de lat erg hoog lag. Je gaat door hun oeuvre en kiest dan iets voor een bepaalde reden. Bij mij was dat heel vaak de tekst die mij aansprak. Kan ik het brengen naar een andere leefwereld waar je het verhaal op een andere manier kan vertellen? Mensen als Suzan & Freek en Davina Michelle waren voor mij een ontdekking. Camille kende ik enkel van die monsterhit. Koen (Buyse van Zornik, red.) kende ik nog van vroeger, net als Margriet. En van 2 Fabiola ken je wel de hits, maar ik wilde vooral weten wat ze nog allemaal hadden. Dan is het interessant om dat in zijn geheel te zien.”

Welke was de moeilijkste?

(denkt na) “Ik weet niet of er eentje moeilijker was dan de ander. Ik denk dat ik het langst aan dat van Margriet heb gewerkt.”

Omdat dat het verst van je leefwereld lag?

“Nee, ik ben zelf de vijftig voorbij en je wilt de zaken waarin je je herkent, ook echt uitwerken. Zaken die verder liggen dan de tekst van het nummer.”

Wat heeft je het meest verbaasd aan het programma an sich?

“De manier waarop we met elkaar omgingen. Er waren geen ego’s, geen snobisme. Iedereen was er voor elkaar. Als je ziet hoe krachtig Suzan & Freek op zichzelf staan… Ik was weggeblazen wat voor talent Davina is, en hoe persoonlijk, echt en doorleefd dat klinkt. En Camille: piepjong, maar superprofessioneel. Onwaarschijnlijk. Om over de rest nog maar te zwijgen. Maar er wordt nog altijd te vaak gedacht: is het wel serieus genoeg?”

Heb je het gevoel in een hokje gestopt te worden? Velen keken ook op toen je voor het eerst in het Nederlands zong.

“Voor mij voelt het Engels het meest vertrouwd. Ik maak ook nummers in het Frans, maar die heb ik nog niet uitgebracht. In het West-Vlaams? Dat zou kunnen, maar daar ligt het voor mij niet. Taal is voor mij geen issue, ik wil vooral dat de tekst tot zijn recht komt. En soms ligt de ene taal beter bij je dan een andere. Maar het stoort me wel dat ze van bepaalde artiesten een karikatuur proberen te maken. En daar was dat absoluut niet zo, integendeel. (denkt na) Onlangs was er een filmpje van Gert Verhulst op Qmusic (die liedjes van Samson zong met een erg nasale stem, waarmee hij Ozark Henry nabootste, red.). Heel grappig, en ik kon er ook kostelijk mee lachen, maar het toonde ook een beeld dat er heerst van andere artiesten. Alsof er tussen ons een grote gracht ligt, maar eerlijk: ik heb die nog nooit gezien.”

Muziek valt al snel onder de categorie alternatief of commercieel.

“Ja, maar wat betekenen die termen? Meer nog: wie was er het meest commercieel? Nirvana of K3? Wel, ik denk Nirvana. Wie heeft er het meest platen verkocht? Iedereen die muziek maakt, heeft de ambitie om gehoord te worden. En van zodra je dat doet op een podium of een plaat maakt, en je vraagt geld: dan ben je commercieel bezig. Punt. Ik was alternatief toen mijn platen niet goed verkochten en plots commercieel wanneer ze dat wel deden. Met hetzelfde genre en met dezelfde inzet en goesting. Alsof ik plots mijn ziel kwijt was gespeeld omdat mijn muziek vaker werd gedraaid. Maar waarom zou ik me beter voelen dan een ander?”

Je lijkt me niet het type.

“Ik ben dankbaar voor wat ik doe. Als je daarvoor gewaardeerd wordt? Top. Maar als de één graag blauw ziet, en de ander groen, dan moeten ze elkaar niet proberen te overtuigen dat hun kleur mooier is. Ik heb heel mijn carrière een rare spreidstand gekend daarin. Als ik een nummer bracht in The Voice, of op Zomerhit, dan kwam je in het circuit van de populairdere muziek terecht en werd ik bekeken alsof ik iets kwam afpakken. Op den duur val je overal tussen.”

Je had het waarschijnlijk nooit gedacht dat 2 Fabiola een cover van je nummer zou maken.

“2 Fabiola die een nummer van mij covert, hoe cool is dat? Zeker als ze hun hart daar echt in leggen. De muziek is daarin de essentie. We hebben altijd de mond vol over jezelf zijn, maar toch worden er vaak dijken en grachten gegraven tussen artiesten, alsof sommige mensen niet in één ruimte kunnen zitten. Eigenlijk is dat pure discriminatie. Maar als je hier nu topchampagne of een Cola op tafel zet… De tafel blijft hetzelfde en iedereen heeft zijn voorkeur. Het ene is niet noodzakelijker beter dan het andere.”

Maar het kan wel je ego strelen.

“Ik heb dat niet. Nooit gehad, eigenlijk. Een nummer is als een kind, waar je trots op bent. En dat is alsof je kijkt naar een wielerwedstrijd waarin je zoon of dochter een rit wint. Als dat mijn kind zou zijn, dan bleit ik van contentement. De vreugde zit erin dat je je kind ziet winnen, dat hun droom gerealiseerd wordt. Suzan & Freek hebben een nummer van mij gecoverd, dat perfect binnen hun repertoire past (Dit is voor jou, red.). Maar als dat een monsterhit wordt, zit mijn vreugde er niet in dat het publiek weet dat ik dat heb geschreven. Nee, dat mensen het graag horen, dát is zalig. Het is prachtig als zoiets een eigen leven leidt. Iemand zei ooit dat hij in een bar in de middle of nowhere in Zuid-Amerika een nummer had gehoord van mij. Dan wil ik niet dat iedereen naar die bar trekt, hé. Of dat de hele wereld dat weet. Ik vind het vooral geweldig dat het nummer tot daar is geraakt. Hoe geestig is het niet dat je iets kan maken dat evenveel is van een ander als van jezelf? Dat het voor iemand een geweldige song wordt of misschien zelfs de soundtrack van zijn leven. Dat het een deel wordt van hen. Zalig.”

Ben je iemand die snel ontroerd kan raken?

“Er waren veel ontroerende momenten, zeker als je bepaalde context hoort bij verschillende nummers. Maar ik hoef niet te huilen om ontroerd te zijn.”

Heeft het je inspiratie gegeven?

“Dat wel, ja. Op het einde van het jaar ga ik weer touren, Liefde voor Muziek heeft die goesting om te spelen alleen maar versterkt.”

En zit er ook nog een nieuw album in de pijplijn?

“Er staan best wel nog wat dingen op stapel. Ik heb de afgelopen jaren veel geïnvesteerd in immersive sound, 3D audio die echt aanvoelt als een beleving of ervaring. Dat zit in de lift. Ik kon blijven werken, maar heb vooral de diversiteit in het reizen en het mensen zien gemist. Ik ben daarmee begonnen in 2017 en het jaar waarin corona uitbrak, was heel druk. Straks zit ik weer in Schotland, New York, Los Angeles, Tokio, Singapore… allemaal optredens op speciale locaties, waarbij je het geluid op een unieke manier beleeft. Ik doe dat ook in de studio. Wat ik doe, is muziek maken die je letterlijk omarmt.”

Veel artiesten hebben als doel steeds grotere zalen of podia vullen. Waar ligt het doel dan bij jou?

“Met immersive sound is er geen fysieke grens. Ik vergelijk het vaak met televisie: we zijn van zwart-wit naar kleur overgeschakeld, maar vandaag heb je haarscherp beeld in 4K. Met geluid gaan we dezelfde weg op. Kijk maar naar de overgang van mono naar stereo. Dat heeft jaren geduurd. Maar de transitie is ingezet. Nu wordt er gewerkt aan de hardware, de dragers om dat soort muziek af te spelen. Als dat systeem morgen zou bestaan, kan ik morgen drie, vier albums in één keer uitbrengen. Nu breng ik het vooral live. De laatste jaren maak ik mijn allerbeste werk en dat zou ik nog graag delen. Maar ik wil ook nog verder onderzoek voeren, zoals die sound toepassen in andere omgevingen, zoals voor therapeutische doeleinden. Het is al bewezen dat muziek daarin een belangrijke rol kan spelen. Bij bijvoorbeeld alzheimer kan het een zinvolle tool zijn om de levenskwaliteit te verhogen.”

Moeten we tot dan geen nieuw album verwachten? Of waag je je toch nog eens aan stereo?

“Misschien breng ik het wel uit in beide formaten, een beetje zoals een vinyl uitbrengen bij een cd.”

Iemand met jouw ambities, verwacht ik eerder in het buitenland, dan diep in de West-Vlaamse polders.

“Je moet niet per se in New York wonen. Je kan daar wel een paar maanden onderzoek doen, of omgekeerd kunnen zij dat hier ook doen. Ik woon op een bijzondere plek in Oostduinkerke en hoop dat dat nog lang zo zal blijven. Al weet je nooit natuurlijk als je naar het nieuws kijkt.”

Lig je daar wakker van?

“Als je daar nuchter over denkt: waar zou een bom gegooid kunnen worden? Als je dat in Brussel doet, raak je het hart van de NAVO en zijn grote landen als Engeland, Frankrijk en Duitsland niet rechtstreeks aangevallen, maar is er wel genoeg verontwaardiging. Ik ben niet eens een doemdenker, maar het is gewoon de realiteit. Kijk maar naar de geschiedenis. Waarom bevond het slagveld zich altijd bij ons? Mensen kennen de geschiedenis ook niet meer. Waarom wil Rusland Kiev inpalmen? Omdat het de hoofdstad van het oude Russische rijk was. Voor Rusland was dat een provocatie, wat voor alle duidelijkheid zo’n inval niet rechtvaardigt, maar Amerikanen zijn Irak en Afghanistan voor minder binnen gevallen.”

Veel mensen zien het vaak van één kant.

(onverstoorbaar) “Waarom waren de Amerikanen er zeker van dat de Russen Oekraïne zouden binnenvallen? Omdat ze wisten dat ze te ver hadden geduwd. Je kan elkaar altijd een duwtje geven en treiteren, maar vroeg of laat krijgt iemand een vage. En Amerika ligt er niet van wakker. Meer nog: als het hier een puinhoop is, kunnen ze er nog economisch van profiteren. (denkt na) De situatie doet ons weer anders kijken naar de wereld. Ook corona heeft ons weer doen stilstaan, bij zaken die lang vanzelfsprekend waren. We nemen het allemaal maar aan als normaal: de band met onze buren, wat de landbouw doet… We moeten weer kijken naar de wereld rondom ons, niet alleen naar onszelf. Zonder al die desinformatie en polarisatie. Want corona heeft bewezen wat voor gekke dingen dat kan doen met een maatschappij. Nee, we moeten onze eigen omgeving weer ontdekken en iedereen meepakken in dat verhaal van samen, zonder dat iemand door de mazen van het net glijdt. Iets betekenen voor je gemeenschap, het talent van je kinderen helpen ontluiken, bepaalde waarden doorgeven… dat vind ik steeds belangrijker. Oog hebben voor zaken die lang onzichtbaar waren. Dat zou al een mooie stap vooruit zijn.”

Ozark Henry staat centraal in de aflevering van ‘Liefde voor Muziek’, komende maandag 9 mei om 20.35 uur bij VTM.