Roger Herman (86) vond na zestig jaar zijn oude liefde Rosalind (81) terug in Nieuw-Zeeland. Hun verhaal las als een sprookje waar half België week van werd. De immigratiewet stak deze zomer een stokje in het liefdesverhaal van Roger en Rosalind. De aanvraag voor een visum was klaar, maar het mocht niet zijn. Rosalind overleed na een ongelukkige val. “Morgen is het mijn verjaardag, maar ik kan niet stoppen met wenen”, is Roger troosteloos.
Roger Herman zocht én vond in 2022 zijn grote liefde Rosalind in Nieuw-Zeeland. Hij leerde haar kennen in 1962, toen hij als 25-jarige officier met het schip Kirribilli aanmeerde in Nieuw-Zeeland. Roger moest enkele dagen later het schip weer op, maar hij bleef brieven uitwisselen met Rosalind. Toch verwaterde het contact en beiden stapten in het huwelijksbootje. Roger werd na 37 jaar weduwnaar. Nog enkele jaren later vond hij de tijd rijp om een van zijn grote wensen in vervulling te laten gaan: hij zou Rosalind opzoeken in Nieuw-Zeeland. Roger wist niet of ze getrouwd of weduwe was of ze überhaupt nog leefde. Roger vond Rosalind en hun liefde flakkerde weer op. Zo hard zelfs dat Rosalind Roger even later volgde naar Brugge.
Maar aan dat happy end maakte de migratiedienst deze zomer een einde. Rosalind moest terug naar Nieuw-Zeeland. De voorbije maanden leefde het verliefde koppel ruim 18.000 kilometer van elkaar. Toch koesterden ze nog hoop voor een definitieve hereniging. Rosalind had nét alles in orde gebracht om een ‘visum D’ aan te vragen, een nationaal visum voor lang verblijf. We hopen zo hard dat het deze keer wel lukt. In januari word ik 87 jaar, ik zou zó graag mijn laatste jaren doorbrengen met Rosalind”, vertelde Roger daarover in onze krant voor Kerstmis.
Kwalijke val
Maar het mocht niet zijn. “Vorige week zondag had ik, net zoals dagelijks, nog contact met Rosalind. Ze vertelde mij dat ze op maandag voor een check-up naar de dokter moest. Alles was tiptop in orde, maar Rosalind maakte een kwalijke val op de parking. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht en daar stelde men vast dat haar heup gebroken was. Omdat haar bloeddruk te laag stond, konden ze haar niet meteen opereren. Wat er dan gebeurd is, valt met geen worden te beschrijven. Rosalind haar hart, longen en nieren begonnen het op te geven. Ze verloor het bewustzijn en is op zaterdag 4 januari in een diepe slaap verzonken. Een eeuwige slaap. Ik ben er kapot van. De tranen rollen over mijn wangen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik heb zelfs geen afscheid kunnen nemen”, snikt Roger.
Niets om te vieren
Het liefst van al zou Roger meteen op het vliegtuig springen richting Auckland, Nieuw-Zeeland. “Ik zou graag de afscheidsdienst meemaken, maar het is praktisch onmogelijk om naar daar te reizen. Je staat er ook niet op één-twee-drie. Ik hou nu contact met de lieve dochter van Rosalind. Ze heeft me beloofd om een video van de dienst te bezorgen. Ze zou me ook een capsule opsturen met wat as van Rosalind. Een magere troost, ik had mijn Rosalindje liefst van al dichtbij mij gehad. Morgen, op dinsdag 7 januari, word ik 87 jaar. Het wordt een dag in mineur. Net zoals Kerstmis en Nieuwjaar, valt er ook morgen niets te vieren. Het was mijn vurige wens dat Rosalind en ik herenigd zouden worden in 2025, maar ons sprookje is geëindigd in mineur. Ik weet niet wat er nu met mij moet gebeuren. Ik zal geen stommiteiten uithalen, maar ik ben kapot van verdriet. Ik hield zoveel van haar, en zij van mij.”
