Zijn collega-paardenvissers en de Koninklijke Orde van de Paardevisser vormden een erehaag aan de Sint-Niklaaskerk in Oostduinkerke voor de begrafenisplechtigheid van garnaalvisser te paard Johan Vanmassenhove (56). Johan overleed onverwacht op donderdag 14 oktober, toen hij op zijn allerlaatste garnalenvangst terugkeerde van het strand, samen met zijn paard.
Tijdens de eredienst brachten Johans echtgenote Esméralda en zijn zonen een emotioneel eerbetoon met een pakkend afscheidswoord. “We hebben elkaar ontmoet in de zomer van 1990, en we verschilden zo veel van elkaar, onze jeugd, ons karakter…”, zei ze. “Het is me altijd bijgebleven dat je zei: ‘ik ben ongelukkig geboren en ik zal ongelukkig sterven’. Dat had zeker te maken met het feit dat je als kind niet omringd werd met de beste zorgen. Daarom wilde jij je kinderen geven wat je nooit zelf hebt gekregen. Je leefde enkel voor je werk en voor je paardenvisserij. We kwamen overeen dat ik thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Dankzij jouw arbeid zijn we nooit iets te kort gekomen. Je dacht dat je ongelukkig zou sterven, maar nee, je bent gelukkig gestorven, met op je kar je laatste 12 kg garnalen, je laatste sigaret… alleen… 30 jaar te vroeg. Voor jou was alles zwart of wit, grijs kende je niet. Je was direct, soms te direct, maar mensen wisten tenminste wat ze van jou konden verwachten. Met heel ons hart hopen ik en de kinderen dat, waar je ook bent, je jouw dierbaren terugvindt en dat je gelukkig bent! Dat je nu de eeuwige rust mag vinden die je zo verdiende. Dit is geen vaarwel, maar een tot ziens!”
Vaders voetsporen
“Ik kan het nog altijd niet vatten dat je er niet meer bent, papa”, sprak oudste zoon James. “Het is surreëel. De liefde voor de natuur en sport heb ik van jou gekregen. Bij elke koers, bij elke voetbalmatch zal ik denken aan onze gesprekken. Mijn enige troost is dat je gelukkig bent heengegaan, al doende wat je graag deed!”
Johans jongste zoon Thomas, die als garnaalvisser in zijn vaders voetsporen trad, nam ook het woord: “Mijn wereld stort in! Jij, mijn grote voorbeeld…, hoe is jouw vuur kunnen uitdoven! Ik heb nog zo veel vragen, ik heb zo veel verdriet… Jij kon mij temmen, hield mij in het gareel, je gaf me goede raad, ik keek zo naar je op. Je had een hart van goud, je had inzicht, sloeg je overal door, werkte dag en nacht! Samen met mama gaf je mij een perfecte thuis. Je leerde me respect te hebben voor materiaal, voor dieren, je leerde me sparen en met geld omgaan. Je bent een mooie persoon, eerlijk en rechtvaardig! Sommigen kenden je als een wijze man, die zich graag verdiepte in filosofische gesprekken. Onze gedeelde passie zal ik met trots verderzetten! Jij was een echte, je bent een legende! Jouw passie was zo groot dat je ook met je paard garnalen ging vissen als het sneeuwde, met kerst of op oudejaarsavond… Je gaf mij een kans die jij nooit heb gekregen. Ik blijf zorgen voor je paard en je materiaal. We hebben er vrede mee dat je afscheid hebt kunnen nemen als natuur- en dierenvriend.”
Na die pakkende afscheidswoorden bleef het muisstil in de kerk, alleen de muziek ‘My name is nobody’ van Ennio Morricone weerklonk. Familie, vrienden en kennissen brachten een laatste groet aan Johan en dan werd de kist door zijn collega-paardenvissers de kerk uitgedragen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
