Een volle aula nam zaterdagvoormiddag afscheid van Jos Bogaerts. ‘Joske’ was meer dan vijftig jaar lang actief als fotograaf, onder meer voor De Weekbode.
Op donderdag 2 februari overleed Jos Bogaerts op 77-jarige leeftijd. Jos is in de ruime regio van Roeselare vooral bekend als fotograaf voor tal van media. De aula was dan ook stevig gevuld met mensen die afscheid wilden nemen. Familie en vrienden, maar ook heel wat collega’s en politici.
Jos hechtte heel veel belang aan zijn militaire verleden en de vaderlandslievende verenigingen. De Belgische vlag kon dan ook niet ontbreken op zijn kist, daarnaast zijn fototoestel. The Last post weerklonk, net als het Lied van de hoop. Zijn leven werd geschetst, van postman tot vrachtwagenchauffeur. Net als zijn vele engagementen. Van zijn nieuwssite Mandelnieuws.be tot De Denker, uitgegroeid tot een vaste waarde in cultureel Roeselare. Tussendoor werden er foto’s van Jos geprojecteerd. Van klein mannetje tot trotse opa met zijn familie.
Band is uniek
Maar de meeste mensen zullen hem kennen als foto Jos, de man die duizenden stadsgenoten op de gevoelige plaat heeft gezet. Hij was ook stichtend lid van de Roeselaarse Perskring. De perskring kwam met een passend eerbetoon. “Het feit dat we je meestal Joske, of al lachend zelfs papa of pepe Jos noemden toont aan hoe belangrijk je was voor de Roeselaarse pers. Dat alle fotografen en journalisten in Roeselare zo’n goeie band hebben is uniek. En dat is grotendeels aan jouw te danken. Jij was, op je eigen manier, de lijm tussen ons. Decennialang.”
“Bijna 60 jaar terug zette je je eerste stappen in de lokale journalistiek. En al snel groeide je uit tot een vaste waarde bij tal van media. Terwijl jij heel wat collega’s zag komen en gaan, was jij degene die enthousiast stand hield. Al de 70 voorbije waagde je je nog aan een danspasje op de 100-dagenviering, vuurde je nog steeds kritische bemerkingen af op de politici en klom je nog gretig tot op grote hoogte om de ultieme foto te maken.”
Stoppen deed je nooit
“Wel was er een evolutie in het soort nieuws waarbij je hart lag. Jarenlang was je dag en nacht op baan voor ongevallen en branden, maar later koos je steeds meer voor het familie- en verenigingsnieuws. Rode draad was echter steeds je collegialiteit. je sprong in waar nodig en vroeg er niets voor terug.”
“Een kleine tien jaar terug kondigde je je je afscheid aan. Dit inclusief groots afscheidsfeest. Maar echt stoppen deed je nooit want thuiszitten was je ding niet. Je moest onder de mensen zijn. Tot drie maanden geleden. Wat eerst een onbenullig ongevalletje leek, bracht iets veel ernstigers aan het licht. Maar dat het zo snel zou gaan, had niemand verwacht. Jos, bedankt! Voor de collegialiteit maar bovenal voor de vriendschap. Elke Rodenbach is er voortaan eentje op jou!”
De plechtigheid werd afgesloten met het Belgische volkslied, zoals Jos gewild zou hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier