Voormalig journalist Guido Fossez, onder meer actief voor De Weekbode, is op zondag 14 maart in het woonzorgcentrum De Waterdam op 83-jarige leeftijd overleden. Hij was er samen met zijn echtgenote Eleonora (Nora) Margodt nog maar één week opgenomen, daarvoor woonde hij in de Zuidmolenstraat.
Guido werd geboren op 19 mei 1937 en groeide op in een gezin van vier kinderen. Agnes, Robrecht en Gaby (+) waren zijn zus en broers. Robrecht woont in Texas (USA). Bij hem thuis hadden ze een klein confectie- en textielatelier in de Meensesteenweg. Na de lagere school doorliep hij het middelbaar, richting Latijn, aan het Klein Seminarie. Daarna studeerde hij aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde en na die opleiding verbleef hij een tijd in Congo om er mee te helpen bij een van de vele vaccinatieprogramma’s. In de woelige jaren 60 vluchtte hij, net zoals zovelen, hals over kop het land uit. Terug in België was hij een aantal jaren actief als ‘placeur’ van bowlingbanen voor de firma Vermeulen.
Hij trouwde met Nora in 1966. Hij is de vader van Michiel (getrouwd met Sophie Ostyn) en Ann (gehuwd met Marino Croes). Beide wonen in Roeselare. Hij is opa van Ruben, Jasper, Nina en Valerie.
Journalist
Begin de jaren 60 vond Guido zijn ware roeping als beroepsjournalist bij Roularta. Hij bracht het tot eindredacteur van het weekblad Knack en was terzelfdertijd freelance journalist bij De Weekbode. Voor ons weekblad heeft hij op een onnavolgbare manier en in een bloemrijke stijl honderden bekende en minder bekende figuren van Roeselare en wijde omgeving geïnterviewd en geportretteerd.
“Hij tikte zijn artikels tot op het eind van zijn carrière op een ouderwetse schrijfmachine”, zegt zoon Michiel. “Ik liep dan van de Zuidmolenstraat naar de redactie in de Meiboomlaan met de schrijfsels van mijn vader. Daar moest zijn lieftallige secretaresse de artikels integraal overtypen om ze verder te verwerken. Er is aan mijn vader geen techneut verloren gegaan…”
Om het hoofd leeg te maken was Guido een fervent visser; het was niet zomaar een lijntje uitgooien, maar met professioneel visgerief kon je hem dikwijls aan een of andere plas in de Westhoek vinden. Het ‘schrijven’ en het ‘vissen’ sluiten perfect aan bij zijn lijfspreuk (en die van Stijn Streuvels) ‘Nulla dies sine linea’, geen dag zonder LIJN, de lijn van het schrijven en de vislijn.
Guido werd in 1989 tot ridder geslagen in de Orde van ‘t Manneke uit de Mane en van 2002 tot het voorjaar 2012 hielp hij Antoon Deweerdt bij de samenstelling van het alombekende Almanakske. Hij schreef ook zelf vele teksten en was voorbestemd om Antoon als hoofdredacteur op te volgen, maar door zijn steeds slechter wordende zicht kon hij die taak niet opnemen. Dat was het begin van veel gezondheidsproblemen, maar zijn slechte zicht was het ergste. “Vader verslond boeken, een boek per dag was geen uitzondering”, vertelt Michiel. “Na een tijd kon hij met zijn e-reader weer verder, daarna moesten we op luisterboeken overschakelen tot het lezen bijna onmogelijk werd. Dat was voor ons vader, naast andere lichamelijke problemen, de grootste handicap. De ‘lijnen’ waar hij zo van hield niet meer kunnen lezen was voor hem ongenadig hard om te dragen.”
Vereenigde Vrienden
Guido was ook jarenlang trouw lid van De Vereenigde Vrienden. Voorzitter Raoul Boucquey: “Hij leerde de VV kennen via stamgasten van het Roodhuis: Albert Vandoorne en Jules Tossins, werd lid in 1969 en ontpopte zich snel als werkmier en trouwe Vriend. Hij was spreker- ‘oefenaar’ op de maandelijkse vergaderingen, hij was redacteur van ons tijdschrift, helper in de decorploeg van de toneelafdeling, scenarioschrijver voor visuele beeldmontages. In 1978 werd hij bestuurslid in de functie van pr-meester en bleef dit tot hij door ziekte gedwongen forfait moest geven.” Hij was ook nog bestuurslid van de Nieuwe Stichting Alfons Blomme.
Er wordt in beperkte kring afscheid genomen in de aula van Uitvaartzorg Commeyne. (AD/Uitvaartzorg Commeyne)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
