Op 22 juli 2020 overleed de pas 24-jarige Elke Van Poucke. Haar familie heeft nu pas, na 35 maanden, duidelijkheid gekregen over de specifieke doodsoorzaak nadat het autopsierapport er eindelijk is. “Er is veel verteld, maar nu weten we hoe het zit en kunnen we verder met ons leven.”
Juanito Bettens (41) woont met zijn kroost, de drie kinderen die hij samen met Elke Van Poucke kreeg, nog in de Boomlandstraat waar drie jaar geleden het noodlot toesloeg. Elke Van Poucke werd op woensdag 22 juli onwel, de toegesnelde hulpdiensten brachten haar nog naar AZ Delta maar daar konden ze enkel het overlijden vaststellen. Het overlijden van de jonge vrouw werd door het parket als verdacht beschouwd, maar al snel bleek na een inwendige en uitwendige autopsie dat het om een natuurlijk overlijden ging. “Elke kampte al met een wankele gezondheid, maar het is logisch dat men de juiste doodsoorzaak wilde achterhalen. Dat wilden wij uiteraard ook weten”, zegt Juanito.
“Mijn kinderen waren bijna wees. Na een darmperforatie lag ik een week in coma” (Juanito Bettens)
De Ledegemnaar is zelf geen onbeschreven blad en geeft dat ook grif toe. “Ik heb al zaken mispeuterd, maar ik heb er mijn straf voor uitgezeten. Ik weet dat de mensen na Elkes overlijden van alles vertelden, maar gelukkig is er nu na maar liefst ruim 35 maanden toch duidelijkheid. Elkes mama kreeg te horen dat het autopsierapport er eindelijk is, een infectie aan de longkwabben zou haar fataal geworden zijn. Ze was in de periode voor haar overlijden ook fel vermagerd. En ze had veel schrik om het coronavirus op te lopen. Maar uiteindelijk zijn het dus haar longen die haar fataal geworden zijn.”
School doet hen deugd
Dat het definitieve verdict er nu is, is een opluchting voor Juanito hoewel hij maar al te goed beseft dat hij er Elke niet mee terugkrijgt. De mama van zijn drie kinderen Demian (7), Devin (6) en Iluna (4) dragen ze nog in het hart. De kinderen lopen school in de Peereboom in Ledegem. “Demian heeft zijn eerste communie gedaan, volgend jaar is het de beurt aan Devin. Ze hebben veel aan hun school en de juffen doen het erg goed met de kinderen. Die moeten het doen zonder hun mama. Gelukkig krijg ik nog heel wat steun, van mijn ouders, mijn tante, mijn schoonmoeder, een goede vriendin … En natuurlijk ook van José.”
José Sioen woont al jarenlang, al voor de dood van Elke, in bij het gezin en springt bij waar kan. En dat is ook nodig met drie kinderen. “Het zijn doendigaards.”
Juanito is ondertussen aan de slag als bakker. Zelf koos hij niet altijd het rechte pad, maar het lot diende hem ook niet altijd. Zo werden Elke en hij in Dadizele overreden, een ongeval waar Juanito nu nog de gevolgen van draagt en waar de toen zwangere Elke hun eerste kindje verloor. “En mijn kinderen waren bijna wees. In september vorig jaar had ik een darmperforatie. De hulpdiensten waren er nog net op tijd bij, een spoedoperatie volgde en ik lag een week in coma. Ik heb zes maanden met een stoma gelopen. Maar ik heb nu een nieuwe job die ik erg graag doe. Hopelijk ben ik weer vertrokken.”
“Men moet nu eindelijk stoppen met Juanito scheef te bekijken” (Kathleen Broes, mama van Elke)
Dat er nu duidelijkheid is over de juiste doodsoorzaak van Elke, is een opluchting. “Ik weet niet wat ik allemaal gehoord heb: geweldpleging, overdosis drugs, vergiftiging, moord… Nu mag iedereen weten wat er precies aan de hand is. We moeten hier roeien met de riemen die we hebben, maar we krijgen ook hulp van het ondersteuningscentrum jeugdzorg. Die mensen komen hier vaak over de vloer en weten dus dat we hier ons best doen”, zegt Juanito die vrijdag zijn 41ste verjaardag viert.
Rechtszaak op komst
Er hangt Juanito na de zomer nog een rechtszaak boven het hoofd. “Daar wordt de dood van Elke opnieuw opgerakeld, maar nu is er het overduidelijke bewijs dat het om een natuurlijke dood gaat. Ik heb ooit nog in de gevangenis gezeten, nu tien jaar geleden. Als ik iets uitgespookt heb het ging om drugsgerelateerde feiten en het niet naleven van mijn voorwaarden wil ik op de blaren zitten. Maar niet voor iets wat ik niet gedaan heb.”
Wachten op rapport
Ook Kathleen Broes, de mama van Elke die in Ruddervoorde woont, reageert opgelucht. “Ik ben blijven bellen naar het parket om de inhoud van het autopsierapport te kennen. We weten nu de reden van haar overlijden maar ik ben er nog niet klaar voor om het effectief in te kijken. Ik ben bang om er te stoten op foto’s die me te hard zouden raken. Maar ik ben vooral blij voor Juanito en de kinderen. Men moet stoppen met hem scheef te bekijken en hem te beschuldigen van zaken die niet zijn gebeurd. Juanito moet verder kunnen, ook voor de kinderen. Het zijn drie castards, en Iluna waarin ik de kleine Elke herken laat zich niet doen door haar broers.”
En één ding moet Kathleen nog van het hart. “Waarom moest het in godsnaam 35 maanden duren voor dat rapport er was? Bij het parket zijn ze vriendelijk, maar een antwoord op die vraag kunnen ze me ook niet geven.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
