Liliana (83) overleed na val uit bed in woonzorgcentrum: “Verzorgster legde haar weer in bed en wiste de bloedsporen uit”

Liliana Serpieters (83) uit Ingelmunster overleed in maart vorig jaar nadat ze uit haar bed in het rusthuis viel terwijl ze verzorgd werd door een 20-jarige verzorgster. Die legde de demente vrouw, die een grote hoofdwonde opliep, vervolgens terug in bed, wiste de bloedsporen van de grond en gaf haar fout pas dagen na haar overlijden toe. Ze werd veroordeeld voor onopzettelijke doding maar krijgt geen straf. Schuldig verzuim werd niet weerhouden. De beslissing is een bittere pil voor de familie. “Zonder die hoofdwonde was ze er helemaal mee weg gekomen”, zegt Lilianas dochter Nadia.

Op zondag 7 maart 2021 kreeg haar zoon Francky (59) ’s morgens een onrustwekkend telefoontje van het rusthuis in Lendelede. “Er was iets gebeurd met onze moeder maar ze wisten niet goed wat”, zegt Francky. Zijn zus Nadia (53) ging ter plaatse en vond Liliana met een – al genaaide – hoofdwonde van wel zeven centimeter lang.

Autopsie

“Mama zat in een rolstoel naast het bed en was er erg aan toe, ze zat te schudden en te beven. Ik zie dat beeld nog altijd voor mij als ik ga slapen. Mama gaf veel over, maar het rusthuis had geen verklaring voor haar hoofdwonde. Twee dagen later is ze gestorven. We moesten op een onmenselijke manier afscheid nemen. De politie was intussen betrokken en meteen na het overlijden kwamen ze zeggen dat we nog tien minuutjes kregen. Daarna werd de kamer verzegeld en kwamen ze het lichaam halen voor autopsie.”

Pas op vrijdag werd de ware toedracht duidelijk. Uit het autopsierapport bleek dat Liliana Serpieters voor haar overlijden zeer hard ten val gekomen was, eerst met haar voorhoofd op het nachtkastje, daarna met haar achterhoofd op de grond. Ze had zware interne bloedingen en moet veel pijn geleden hebben maar door haar vergevorderde dementie, kon Liliana al een tijdje niet meer spreken.

“Pijnlijke dood”

“Pas toen dat autopsierapport binnen was, en door de camerabeelden waarop bleek dat niemand anders de kamer was binnengegaan, heeft de verzorgster bekend”, gaat Nadia verder. “Tot dan hield ze vol dat ze mama zo in bed gevonden had en niet wist hoe ze die hoofdwonde opliep. Misschien door een haarspeld of door een medebewoner, zei ze. In werkelijkheid had ze de veiligheidsrails van het bed naar beneden gedaan en was ze even iets anders aan het doen toen mama uit bed viel.”

“Ze legde haar er daarna terug in, deed de rails weer omhoog en ruimde het bloed op de grond op. Op beelden van een camera in de gang is te zien dat ze zeven minuten in de kamer bleef. Pas dan is ze hulp gaan halen, en enkel voor de hoofdwonde. Had ze meteen verteld dat mama gevallen was dan had ze haar een zeer pijnlijke dood kunnen besparen.”

“Ik was heel close met mama. De drie jaar dat ze in het rusthuis zat, ging ik elke dag op bezoek. Ik had haar zo graag nog wat meer tijd met haar achterkleinkind gegund, ik mis ze nog elke dag. Ik kan ergens begrijpen dat de verzorgster geschrokken was maar zoiets zo lang verzwijgen, dat snap ik niet. Het steekt ook ze nooit de moeite gedaan heeft om met ons te praten. Ze gaf een brief mee aan haar advocaat dat ze akkoord ging met de opschorting van straf maar kwam zelf nooit in de rechtbank opdagen.”

Schuldig verzuim?

Volgens haar advocaat Dimitri Vantomme had zijn cliënt het mentaal zwaar door de feiten. “Ze zat hele dagen te wenen. Het was inderdaad een nalatigheid, een stomme fout, gemaakt in moeilijke omstandigheden maar helaas met zeer zware gevolgen. Van de schrikt heeft ze zich willen onttrekken aan de situatie.”

Het rusthuis heeft de verzorgster na haar bekentenis op staande voet ontslagen en wenste enkel mee te delen dat ze het voorval ten zeerste betreuren en hun volledige medewerking verleenden aan het onderzoek.

De verzorgster kreeg opschorting van straf voor de onopzettelijke doding maar werd vrijgesproken voor schuldig verzuim, hiertegen gaat de familie nog in beroep. “We hebben respect voor de beslissing van de raadkamer maar voor ons is dit een schoolvoorbeeld van schuldig verzuim”, zegt hun raadsman An Deprez. “Het is net dat schuldig verzuim dat extra leed heeft meegebracht en waardoor hun mama dagen later op mensonwaardige wijze is gestorven.”

“De zorgkundige had hulp kunnen verlenen door de verpleegster of de arts van wacht correct te informeren omtrent de oorzaak van de verwondingen, maar heeft bewust de toestand ter plaatse gewijzigd. Hierdoor kon men de juiste hulp niet bieden en lag de focus op de uitwendige wonde in plaats van op de daarmee gepaard gaande inwendige bloedingen.”

Schadevergoeding

“Het gaat ook niet om het financiële aspect, want het rusthuis blijft als werkgever aansprakelijk voor de schadevergoedingen. Een werknemer dient enkel zelf de schadevergoeding te betalen indien er sprake is van een zware fout, wat de zorgkundige betwist.”

“Maar we zouden liever hebben dat de verzorgster eindelijk haar verantwoordelijkheid opneemt en ons zelf betaalt, al is het maar beetje per beetje”, zegt Nadia. “We konden alles al snel afgehandeld hebben met het rusthuis maar geld interesseert ons niet, we willen dat die verzorgster later nog eens denkt aan het leed dat ze ons berokkend heeft. Wij blijven vechten voor onze moeder ook al is ze er niet meer”, besluit Nadia.

(Jonathan Folens)