Amper vijf maanden na hun interview in onze krant moet Ine Lefevere (35) uit Oostkamp afscheid nemen van haar vader Karel (59). Hij koos uiteindelijk voor euthanasie, nadat het duidelijk was dat de uitgezaaide kanker hem de kans op een waardig levenseinde zou ontnemen. Karel overleed op 23 november in het ziekenhuis in Brugge. “Het was goed, papa heeft het afscheid gekregen dat hij verdiende”, reageert dochter Ine.
In juli vertelde Karel nog over de uitstapjes die zijn familie nog voor hem had gepland, hij wou nog alles uit het leven halen wat er uit te halen viel sinds hij na dertig jaar was hervallen. Midden november ging het helaas bergaf met zijn gezondheid. “Hij werd steeds zieker en begon wartaal uit te slaan, toen besloot mama om hem te laten opnemen in het ziekenhuis. Hij bleek een zware longontsteking te hebben. De dokters wilden geen extreme maatregelen meer nemen om zijn leven nog verder te verlengen, ze dachten dat het einde in zicht was”, vertelt Ine.
Vechter
Toch sloeg Karel zich door de longontsteking heen, enkele dagen later had hij geen extra zuurstof meer nodig om zelfstandig te ademen. In samenspraak met de familie besloten de artsen om de palliatieve sedatie op te starten, maar die sloeg helaas niet aan. “De bedoeling daarvan is om door middel van morfine en andere medicatie hem zachtjes in slaap te laten vallen. Daarna zou hij in een coma terechtkomen en tot slot rustig sterven. Maar papa was een echte vechter, de medicatie had weinig effect op hem”, klinkt het.
“Papa was heel onrustig, hij zou waarschijnlijk stikken in zijn slaap. Zo’n einde verdiende hij niet”
Woensdag 22 november was Karel volledig bij bewustzijn en vroeg hij om euthanasie. Die papieren had hij gelukkig een hele tijd eerder in orde gebracht, uit angst dat er plots tumoren in zijn hersenen zouden groeien en hij dan niet meer in aanmerking zou komen. Er werd een datum en tijdstip geprikt, vrijdag zou Karel sterven. Toch draaide dat anders uit, vertelt Ine:
“Donderdagavond was papa heel onrustig. De morfine liet hem niet slapen, maar had wel een effect. Hij wou naar huis, hij was erg verward. Het ging niet goed en de dokter voorspelde dat hij de volgende dag niet meer zou halen. Hij zou hoogstwaarschijnlijk nog hele de nacht zo onrustig blijven en dan stikken in zijn slaap. Zo’n einde wilden we echt niet voor papa, hij verdiende een mooi afscheid. Dus besloten we heel plots om hem diezelfde avond nog te laten inslapen.” Karel overleed in het bijzijn van zijn vrouw en drie kinderen.
Momentje
Ine blikt met een warm gevoel terug op de laatste week voor Karels dood. “Hij heeft goede en minder goede dagen gehad, maar over het algemeen was het echt heel mooi. Hij heeft met elk van ons nog een persoonlijk momentje gehad, waarbij we anekdotes ophaalden en stilletjes afscheid konden beginnen nemen. Er kwamen heel wat mensen op bezoek, om hem voor de laatste keer te zien. Confronterend, maar dat is voor papa heel waardevol geweest, dat ben ik zeker”, mijmert ze. “Je kunt je nooit voorstellen hoe die laatste uren zullen voelen, maar ik ben tevreden hoe het is verlopen. Het was gewoon goed, het was tijd om los te laten.”
“Ik weet uit eigen ervaring hoeveel mensen je verliest tijdens een kankerbehandeling”
Het was Karels wens om geen begrafenis te laten plaatsvinden, maar verschillende levensfeesten met kleine groepjes mensen. Een laatste keer het glas heffen met de mensen die hem de afgelopen twee jaar het meest hebben bijgestaan. Helaas hebben ze die plannen niet meer kunnen uitvoeren, dus is het toch een begrafenis geworden. “De belangrijkste zaken hebben we met hem kunnen bespreken. Hij wou gecremeerd worden en daarna mee naar huis genomen worden. De rest mochten wij zelf beslissen”, vertelt Ine. Het werd een intieme dienst met 50 personen. “Ik heb zelf een kankerbehandeling doorlopen, dus ik weet als de beste hoeveel vrienden je verliest door deze ziekte. Ik begrijp heel goed dat papa enkel mensen bij zijn afscheid wou die hem tijdens zijn traject zijn blijven steunen, ik zou dat zelf ook willen.”
“De dienst vond plaats in een aula in Ruiselede, maar de sfeer was zeer huiselijk en warm. Ik had een video in elkaar gestoken vol foto’s van papa. Zijn hele leven werd geprojecteerd: van zijn kindertijd tot zijn legerperiode en alle mooie jaren daarna. We hebben allemaal een persoonlijke tekst kunnen voorlezen, heel mooi was dat.”
Schrik
Ine kreeg zelf twee jaar geleden een borstkankerdiagnose, maar is intussen kankervrij verklaard. “Maar het woord ‘genezen’ of ‘in remissie’ willen de artsen niet in de mond nemen. Er is altijd een angst om te hervallen, maar sinds het overlijden van papa zit die schrik er nog veel meer in. Dus ja, dit heeft zeker een invloed op mijn eigen strijd tegen kanker. De gedachte dat ik ook binnen 30 jaar kan hervallen, speelt nog meer in mijn hoofd dan vroeger. Elke zes maanden ga ik met een bang hartje op controle, maar we blijven positief natuurlijk.”
“Er is altijd een angst om te hervallen, maar sinds het overlijden van papa zit die schrik er nog veel meer in”
“En we blijven vooral genieten. Als ik één boodschap mag meegeven, dan is het die wel. Geniet van het leven nu het nog kan. Je gezondheid is vanzelfsprekend zolang je ze hebt. Valt dit weg, dan is plots niets meer vanzelfsprekend. We leven soms zo haastig dat we niet beseffen hoe belangrijk het is om soms eens wat gas terug te nemen. Laat dat een les zijn voor ons allemaal.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
