“Hoeveel kan een mens nog verdragen?”: Ronny (67) verliest zijn vrouw en twee kinderen in amper vijf jaar

Ronny Masson (67) zag vijf jaar geleden zijn dochter Shana (27) en nu ook zijn zoon Lorenzo (45) ten onder gaan aan drugs en psychische problemen. Tussen het verlies van beide kinderen overleed zijn vrouw aan een hersentumor. “Ik voel verdriet, woede, onmacht.”

“Eerlijk, ik leef nu als een robot.” Ronny Masson (67) bracht zes kinderen groot, maar zag twee van hen de voorbije jaren afglijden door een drugsverslaving en psychische problemen. “Tijdens hun jeugd hadden mijn kinderen niks tekort, we gaven hen zoveel mogelijk kansen. Bij Shana wisten we pas heel laat dat ze kampte met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Kampte ze eerst hiermee en vluchtte ze daarna in drugs? Of was ze eerst verslaafd? Dat weten we nog altijd niet. We hebben zeven jaar enorm gesukkeld met haar, maar deden wat we konden. De opvang van haar zoontje bijvoorbeeld. Sinds zijn geboorte was hij veel bij ons. We hebben haar nog gedwongen laten opnemen, maar daarna herviel ze en op het einde ging het van kwaad naar erger.”

Nieuwe klap

Shana overleed op 3 februari 2020. Een verlies dat Ronny toen nog probeerde te verwerken met zijn vrouw Patricia Jonckheere. “Samen bleven we ook zoveel mogelijk zorgen voor het zoontje van Shana. Een paar jaar later kreeg mijn vrouw de diagnose van een hersentumor. Ze heeft nog amper een jaar geleefd tot haar 62ste.” Een nieuwe klap voor Ronny en zijn familie.

“Als ouder is het moeilijk om verslaving in te schatten”

“Of het verlies van zijn zus en mama een rol speelde bij Lorre kan ik niet zeggen.” Lorre is de roepnaam van Lorenzo, de speelvogel van de familie, zelf vader van een twaalfjarig dochtertje en in de regio bekend als dj. “Lorre kon heel uitbundig zijn, maar was tegelijk erg gesloten en kon bijvoorbeeld moeilijk vertellen over het verlies van zijn familie. Hij vluchtte soms in zijn speelse avonturen. Als ouder is het moeilijk om verslaving in te schatten. Bij Lorre ontdekte ik het pas vorig jaar. Zijn cocaïnegebruik duurde wellicht al langer, maar ik had het niet door. Tot hij in een situatie verzeild raakte dat het niet meer te verbergen was”, vertelt Ronny.

Gedwongen opname

“Er waren ook psychoses. Zoals een jaar geleden, toen hij mijn raam aan diggelen sloeg. De politie nam hem mee, waarna hij een mislukte zelfmoordpoging ondernam in zijn cel. We probeerden hem hulp aan te reiken, maar dat lukte niet. Er waren discussies waarbij je gewoonweg niet meer binnen raakte bij hem. Je kon er geen gesprek meer mee voeren. Na een tweede zelfmoordpoging een paar maand geleden werd ook Lorenzo gedwongen opgenomen. Toen hij vrijkwam, was hij een vogel voor de kat.”

“Ik weet niet hoe ik het ooit allemaal een plaats zal kunnen geven”

Lorenzo overleed vorige week. “Hoeveel kan een mens nog verdragen? Ik voel verdriet, woede, onmacht. En een groot schuldgevoel. Ook al proberen mensen dat uit mijn hoofd te praten. Wat kon ik meer doen? Anders doen? Kon ik het vroeger ontdekken? Ze hadden toch een goede jeugd? Moest ik hen strenger opvoeden? Mijn vier andere kinderen zijn toch wel oké? Het blijft malen en dat maakt het erg moeilijk. Momenteel probeer ik alles te verdringen terwijl ik in de flow zit om de uitvaart en andere zaken te regelen. Intussen blijf ik ook zorgen voor het zoontje van Shana, ik zou alles doen voor dat ventje.”

Grootvaderjaren

“Ik had mijn grootvaderjaren anders voorgesteld. Je denkt altijd dat jij als eerste zou gaan, niet je kinderen. Dat is niet de normale gang van het leven. Ik heb moeite om buiten te komen en weet niet hoe ik het ooit allemaal een plaats kan geven. Wanneer het ‘s avonds rustig wordt in huis en ik alleen ben, komt een enorm verdriet naar boven dat ik dan met niemand kan delen.”

(lees verder onder de foto)

Ronny heeft zich een nieuw levensdoel gesteld. “Me inzetten voor lotgenoten. Ik werkte vroeger in de zorg, vond bij het overlijden van Shana dat ‘het systeem’ faalde en vijf jaar later is er nog niks veranderd. Ik wil iets in beweging zetten.”

De Ieperling schreef een emotionele Facebookpost die heel wat reacties losweekte. “Ik werd de voorbije dagen geconfronteerd met intrieste, maar herkenbare verhalen en getuigenissen. Ik wil aan de bevoegde minister een aantal pijnpunten voorleggen.”

Wachtlijsten

“Wachtlijsten en een gebrek aan doorverwijzing zijn grote problemen.‘Ze kunnen mij hier niet helpen’, zei Lorre eens tijdens een opname. Een andere voorziening was een betere optie, maar daar stond hij op een wachtlijst. Het was aan hem om elke dag te bellen en te vragen of hij nog op de wachtlijst stond. Verslaafden moeten zelf hulp vragen? Dat kunnen ze niet! Bij Lorenzo en Shana stelden we telkens vast dat de verantwoordelijkheid en het initiatief te veel bij hen werd gelegd, maar zij zaten op dat moment te diep. Een verslaafde is niet altijd helder en de eerste prioriteit is vaak om zo snel mogelijk weer in de roes te raken. Mijn kinderen zagen geen uitweg meer.”

“Systeem faalt”

De familie mist “zorg op maat”. “Er is een gebrek aan personeel, ook dat moet aangepakt worden vanuit het beleid”, vervolgt Ronny. “We lijken vastgeroest in een ontoereikend systeem. Ik hang dit nu aan de grote klok, maar blijf me ervoor inzetten. Als ik zo één iemand kan redden, is mijn missie geslaagd. Niemand zou dit enorme leed mogen meemaken.” (TP)