In Brugge is gewezen voetballer Gilbert Bailliu overleden. Hij werd 86 jaar. Als aanvaller maakte hij na twintig jaar groen-zwart in 1966 de overstap naar Club Brugge. Nadien voetbalde hij nog voor Zwevegem Sport en Hoger Op Wingene waar hij als speler-trainer actief was. In 1974 hing hij de schoenen definitief aan de haak.
Het ouderlijk huis van Gilbert Bailliu stond in de Betferkerklaan, de huidige Olympialaan, en het Kloosterveld was voor de voetbalhongerige jeugd van de omgeving de redding. Daar ging hij als jonge speler bij groen-zwart aan de slag. Bij de cadetten was hij keeper van zijn ploeg, maar vlak voor de match vond Edmond Van Iseghem dat hij veel te klein was om in het doel te staan en werd hij op de rechterflank geposteerd. Bij de scholieren kreeg Bailliu gestalte en werd hij perfect tweevoetig een centrale spits. Hij was amper 17 jaar toen hij binnen de eerste ploeg, in de Antwerps getinte voorlijn van Cercle reeds sporadisch eens mocht invallen. Vijf jaar later werd hij vaste waarde en zou dan tien seizoenen lang groen-zwart van doelpunten voorzien. Zo maakte hij als vijfvoudige topschutter in 1961 met Cercle de promotie naar eerste klasse mee.
Doelpuntenmachine
Vijf jaar later, na de schandelijke en onterechte degradatie van Cercle van eerste naar derde klasse, zorgde Bailliu voor een ophefmakende transfer door voor Club Brugge te kiezen. Niet alleen zijn sportieve prestaties, ook zijn imago als grapjas en zijn volkse relatie met de supporters droegen bij tot zijn populariteit. Dat zo’n figuur uitgerekend naar de buren van Club trok was voor de Cerclefans een bittere pil om te slikken. Bij blauw-zwart ging Bailliu op zijn elan als doelpuntenmachine verder en vond hij als aanvaller iemand als Raoul Lambert blindelings. In een korte periode behaalde hij bij Club enkele mooie successen: vijf Europese wedstrijden, waaronder de debuutmatch tegen Sporting Lissabon. Zijn mooiste herinnering was de bekerwinst in 1968 tegen Beerschot toen maar liefst 19 strafschoppen de beslissing moesten brengen.
Gilbert woonde in de schaduw van het huidige Jan Breydelstadion in Sint-Andries en werkte voltijds bij de toenmalige Generale Bank, maar het hele weekend stond in het teken van het voetbal. Voor zijn echtgenote Christiane Serry en de kinderen Marleen, Ann, Johan en Peter was het niet altijd gemakkelijk. De zoons gingen later zelf voetballen, onder andere bij Cercle waar nadien Jens en Lars, de zoons van Peter, als een derde generatie binnen de familie Bailliu nog actief waren. (ACR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
