Een jaar geleden kwam Harelbekenaar Gianni Taeldeman (20) om het leven bij een tragisch ongeval langs de Kanaalweg in Ooigem. Vrienden en familie kwamen woensdagavond samen om hem te herdenken en lieten ballonnen op. De klap is ze nog lang niet te boven maar Gianni’s moeder Cindy doet voor eerst haar verhaal. “We waren in de Ardennen toen het ongeval gebeurde, die rit naar het ziekenhuis was de hel.”
2 augustus 2022, rond halfacht ’s avonds. Gianni was na zijn werkdag in een Brugse supermarkt onderweg van het station van Ingelmunster naar huis. Hij reed met zijn brommer op het jaagpad naast de Kanaalweg in Ooigem. Om een obstakel op het jaagpad te ontwijken, stuurde Gianni zijn bromfiets plots door de berm de Kanaalweg op. Daar kwam het tot een aanrijding met een zwarte BMW.
De klap was verschrikkelijk. Gianni overleed diezelfde avond nog aan zijn verwondingen: om 20.50 uur om precies te zijn. Exact op dat moment gingen een jaar later tientallen ballonnen de lucht in vanuit de tuin van Cindy Taeldeman. Zij, haar partner en haar twee andere zonen van tien en zestien blijven alleen achter na het ongeval.
Vriend bracht het nieuws
“Wij waren op dat moment in de Ardennen, ruim drie uur van huis”, begint Cindy. “Rond 20 uur kreeg ik telefoon van een vriend van Gianni die me vertelde dat er een ongeluk gebeurd was. Hij had van de politie eigenlijk de opdracht gekregen om mij niet te verwittigen. Het was lange tijd niet duidelijk hoe ernstig het precies was. Gianni was naar het AZ Delta gebracht maar ook daar konden ze mij geen verdere info geven.”
“Op tien minuten tijd hebben we alles ingepakt en zijn we richting het ziekenhuis beginnen rijden. Die rit was de hel, ik zeg beter niet aan welke snelheid we reden. Ik had nog steeds niets van de politie gehoord. Onderweg zag ik in de media wel een foto van de auto waar Gianni op gebotst was. De schade sprak boekdelen. Pas rond 23 uur kreeg ik telefoon van mijn schoonzus uit het ziekenhuis. ‘Je zet je best even op de pechstrook’, zei ze. Toen kreeg ik te horen dat mijn zoon al twee uur dood was.”
“Een officiële slechtnieuwsmelding van de politie is er nooit gekomen. Toen we eindelijk in het ziekenhuis waren, ben ik wel goed ondersteund door slachtofferhulp. Ook daarna heb ik veel gehad aan de psycholoog. Al heb ik het nog steeds zwaar. Altijd eigenlijk, niet enkel in deze periode. Ik ween veel maar mijn echte krak heb ik nog niet gehad, dat zei de psycholoog ook. Ik hoop nog elke dag dat hij thuiskomt.”
“In het begin sliep ik met zijn jas bij mij en ik ging elke dag naar zijn graf. Twee dagen na het ongeval ben ik naar de plaats geweest. Er lag nog een grote plas bloed en overal brokstukken. Het was verschrikkelijk maar ik moest het met mijn eigen ogen gezien hebben. Ik moet daar regelmatig passeren en had er een kruisje en wat bloemen geplaatst. Die zijn al verschillende keren gestolen of kapotgemaakt, telkens een nieuwe steek in mijn hart. Wie doet dat nu? Blijkbaar gebeurt dat op andere plaatsen ook, ik snap het niet. Nu mijd ik die plek, het is te moeilijk.”
Nauwe band met broers
“Ook mijn twee andere zonen hebben op zijn zachtst gezegd een bewogen jaar achter de rug. Vooral mijn jongste had een nauwe band met zijn grote broer. Hij is tien en keek erg naar Gianni op. Hij verwerkt het op zijn eigen manier maar het is niet eenvoudig. Op school wordt hij goed begeleid maar nu in de zomervakantie merk ik dat die begeleiding weggevallen is. Mijn partner draagt het verlies meer op zichzelf. Voor Gianni was zijn stiefpapa nochtans zijn alles. Ze deelden hun interesse in hiphop en droegen zelfs vaak dezelfde kleren.”
“In het begin sliep ik met zijn jas bij mij. Ik hoop nog elke dag dat hij thuiskomt” – Cindy (mama Gianni)
“Gianni en ik hebben samen veel gezien en veel meegemaakt. Verder wil ik daar niet over uitweiden maar het is zoals ik op de begrafenis zei: we droegen samen een zware rugzak mee. Dat is wat het voor mij nog erger maakt, Gianni was net zo goed bezig. Hij was onlangs alleen gaan wonen in Harelbeke, hij had een goeie job en zou binnenkort gaan samenwonen met zijn vriendin. Aan haar heb ik nog veel steun, zij heeft zoveel betekend voor Gianni en blijft deel van de familie. Mocht ze iemand nieuw leren kennen, dan wil ze dat ik hem eerst goedkeur.”
Automobilist blijft afwezig
“Een frustratie die blijft, is dat ik tot op vandaag nooit iets gehoord heb van de automobilist. Eerst was ik niet klaar voor een gesprek maar nu misschien wel. Mijn kwaadheid is al veel gezakt. In het begin was ik ook boos dat het gerechtelijk dossier al na enkele weken geseponeerd werd. Ik begrijp wel dat Gianni technisch gezien in fout was maar in het dossier zaten toch wat tegenstrijdigheden waardoor ik dacht dat er mogelijk een gedeelde verantwoordelijkheid was.”
“Mijn advocaat gaf me echter amper kans op slagen voor de rechtbank dus heb ik besloten om mezelf een lange juridische lijdensweg te besparen. Maar los van die schuldvraag: de aanrijder moet dit toch ook meedragen? Ik weet dat hij zelf kinderen heeft. Ik wil gewoon weten hoe hij zich voelt en wat hij zich nog herinnert. Ik vind wel dat het initiatief daarvoor bij hem ligt, vandaar mijn frustratie. Al is het maar een brief of een kaartje, ik ben het beu om te wachten. Ik denk dat het me zou helpen om alles te verwerken.”
“Gianni werd op handen gedragen, hij had graag veel volk rond hem en stond altijd voor iedereen klaar”
“Nu doet vooral goed om elke dag over Gianni te praten. Sommige van zijn vrienden sturen nog steeds soms een berichtje om te vragen hoe het gaat. Dat vind ik echt straf. Er wordt veel gezegd over de jeugd maar het respect dat bij hen heerst, is ongelofelijk. Vooral omdat ik weet dat er in de vriendenkring in diezelfde periode nog vrienden weggevallen zijn, voor hen is het ook niet gemakkelijk. Gianni werd op handen gedragen, hij had graag veel volk rond hem en stond altijd voor iedereen klaar.”
“De herdenking was een moment om iedereen nog eens samen te brengen. Er vloeiden zeker tranen maar er moest ook gelachen kunnen worden. We draaiden zijn favoriete muziek en haalden herinneringen op. Om 20.50 uur stipt speelde zijn favoriete nummer, All Eyez On me van Tupac, en lieten we de ballonnen op. Groene, de kleur van zijn brommer.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
