Eén jaar nadat Margot (21) aan station Waregem uit het leven stapte, organiseren dierbaren er herdenking: “Margootje was te goed voor deze wereld”

Bijna één jaar na het overlijden van Margot van Houcke (21) uit Ooigem (Wielsbeke) organiseren haar mama Tamara (46) en haar vriendinnen Shania, Arieke, Achlem en Liesl een herdenkingsplechtigheid. Die gaat door op woensdag 5 juli, één dag voor Margots verjaardag, aan het station van Waregem. “We zijn trots dat we nog kunnen lachen, ondanks alles”, klinkt het bij haar dierbaren.

Margot werd op 16 juli 2022 opgenomen in de psychiatrie in Waregem na een moeilijke periode. Nadat haar mama Tamara Vandenbroucke (46) Margot had bezocht en het ziekenhuis verliet, sloeg het noodlot toe. “Het was een enorm warme dag toen ik om 18.20 uur de deur van het ziekenhuis achter me toetrok nadat ik mijn Margootje een bezoekje bracht”, vertelt Tamara. “Ik vertrok iets vroeger omdat ik voor mijn papa nog boodschappen wou doen. Dat ze het ziekenhuis op eigen houtje verliet, werd door niemand opgemerkt. Om 19.30 uur deed ze haar wanhoopsdaad aan het station in Waregem… Dan staat de wereld stil hoor. Uw eigen kind afgeven…”

“Niets liet uitschijnen dat dit door haar hoofd spookte. (stilte) Het laatste liedje dat ze beluisterde was ‘Grenade’ van Bruno Mars. Ze stond altijd klaar om iedereen te helpen. Ze had nooit vooroordelen en zag iedereen graag. Ze was misschien impulsief, handelde soms zonder nadenken, maar telkens met de beste bedoelingen. Ze was heel broos en gevoelig. Ik zorgde er alleen voor dat ze niets te kort kwam, samen met haar broer Milo, maar omgekeerd was dit ook zo. Samen met mijn ‘m&m‘kes’ waren we drie handen op één buik. Ze mocht alle schoolreizen uit het HH College meemaken. Het was een pracht van een meisje. Ik ben enorm trots dat ik nog altijd kan lachen ondanks alles. Eind augustus ga ik met Milo op reis. Een zwembad en rust. Dat moet het rouwproces helpen.”

Kamerbrede glimlach

Arieke en Shania waren de beste vriendinnen van Margot. Beide meisjes hebben dan ook een tatoeage laten zetten. “Ik kende Margotje al van in het middelbaar in het College”, doet boezemvriendin Shania (22) uit Dentergem haar verhaal. “Het begon toen we studie hadden. Ik zat op een bank naast de gang, zij aan de andere kant. Zonder een woord uit te wisselen, maar met een kamerbrede glimlach keek ze me telkens aan, altijd zonder woorden. Het schooljaar daarop kwamen we in dezelfde klas terecht. Vanaf de eerste dag hadden we voor het eerst echt contact. Sindsdien waren we zowat onafscheidelijk.”

“Niets liet uitschijnen dat dit door haar hoofd spookte. (stilte) Het laatste liedje dat ze beluisterde was ‘Grenade’ van Bruno Mars” – Tamara, mama van Margot

“We waren altijd bij elkaar, we zaten in de klas en op de bus naast elkaar. En gingen naar elkaars huis. We gingen ook alleen op reis, naar onder andere Spanje en Londen. Toen we terugkeerden van Spanje dachten we eerst dat we het verkeerde vliegtuig genomen hadden, niet wetende dat er een tussenstop was. Dat zorgde plots voor serieuze paniek natuurlijk (lacht)”.

Totale ommekeer

“Toen veranderde Margot van school, naar Sint-Vincentius in Anzegem. Ik had veel liever gehad dat ze die beslissing niet had genomen. Ik wist dat het contact toen misschien zou minderen. Het was van altijd bij elkaar naar een totale ommekeer. Vanaf dan is het misgelopen. We hebben er superveel over gepraat. Ze zei dat als ze het geweten had, ze was gebleven. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd om er te zijn voor haar. Tot ze een berichtje stuurde dat ze iemand had leren kennen. Toen ze over hem vertelde, klopte dat niet volledig in mijn hoofd. Maar het was haar keuze, en ik steunde haar daarin.”

“Maar toen begon het pas mis te lopen. Haar relatie ging niet meer zo goed, maar ze zag die jongen doodgraag. Plots herkende ik haar niet meer. Ze was zo geremd plots, terwijl ze anders heel open was. Daarna werd ze opgenomen en zat ze in een knipperlichtrelatie. Wanneer ze zei dat ze weer dichterbij kwam wonen, dacht ik dat ik ze terug had. Maar niets was minder waar.”

Eronderdoor

“Op de dag van het ongeval had ik haar nog gehoord. Ze klonk goed… Tot ik later die dag plots heel veel berichten kreeg met nieuws. Het leek niet helemaal tot me door te dringen… Ik weet niet meer wat ik die dag daarna gedaan heb.”

“Vanaf de eerste dag hadden we voor het eerst echt contact. Sindsdien waren we zowat onafscheidelijk.” Beste vriendin en oud-klasgenootje Shania

“Toen ik in het funerarium de mama van Margot zag, ben ik er volledig onderdoor gegaan. Ik heb heel diep gezeten, ben volledig gestopt met werken, ik wist het geen plaats te geven. Margot was meer dan een vriendin, ze was mijn partner, mijn alles. Het was bovendien mijn eerste verlies in mijn leven… Op een bepaald moment kan je dan gewoon niet meer functioneren. Ik zie Margotje superhard in haar mama, en door haar heb ik mijn leven weer opgepikt. Ze is bij mij in alles wat ik doe.”

Veel afgelachen

Ook Arieke (21) was een rode draad in het leven van Margot. “Margotje moet zowat in 2017 in mijn leven gekomen zijn”, vertelt Arieke. “Ik leerde ze kennen in de psychiatrie in Roeselare. Ze was heel bedeesd in vergelijking met de anderen. We zaten in een kamer van vier, en zij was de enige ‘normale’. “Toen we therapie hadden, hebben we heel wat afgelachen en veel gekke dingen gedaan. Toen ze naar Pittem ging, koos ik ook voor Pittem. We zijn altijd contact blijven houden.”

“Ik denk niet meer triest over haar, maar aan alle mooie momenten. Als ik ooit een kind krijg, is het Margot” – Beste vriendin Arieke

“We hebben echt heel veel aan elkaar gehad. Als we wilden huilen, deden we dat samen. Toen ze ging samenwonen met haar ex ben ik heel veel langs geweest. We deden niet echt veel, hadden niet veel en toen we iets bakten, gegarandeerd was het aangebakken. We hielpen elkaar zoveel mogelijk, met bijvoorbeeld een cv en motivatiebrief schrijven… ik was heel dankbaar met haar vriendschap.”

Mooie momenten

“Jammer dat het zo een vaart heeft gelopen. Toen ze naar het station stapte… had ze maar de andere kant uitgestapt, naar mijn huis. Het was even ver… Na het nieuws heb ik heel Waregem bijeen gekrijst. Ik heb onmiddellijk gebeld naar Tamara of ik iets kon doen. Ik ben naar het station geweest en heb daar drie uur rondgelopen… Ik denk, mocht ze kunnen terugkeren, en ze ziet hoeveel mensen om haar geven, dat ze dat zou doen. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ik denk niet meer triest over haar, maar aan alle mooie momenten. Als ik ooit een kind krijg, is het Margot.”