Carlos Messiaen (70) overleed op 23 juni in Avelgem. Hij was begrafenisondernemer. Begrafenissen Messiaen telt vijf vestigingen en was zijn geesteskind.
In het gezin van Noël Messiaen en Julienne Kerckhove uit Zwevegem werd Carlos, als broer van Nicole, geboren op 19 april 1954. De gezondheidsproblemen van vader Noël maakten dat het thuis niet altijd gemakkelijk was. Hij had de stiel van houtbewerker geleerd en het gebeurde dat hij dan ook al eens een kist mocht maken. Carlos groeide op, samen met buurjongen en vriend voor het leven, Jozef Loncke. Hun kwajongensstreken waren niet te tellen. Samen maakten ze een paar weken geleden nog hun laatste uitstap naar zee en naar Brugge.
In 1963 besliste vader Noël om zelfstandig te worden. Het huis kon geleidelijk uitgebreid worden om er het startende bedrijfje in onder te brengen. Carlos was toen 10 jaar en maakte die start heel bewust mee.
In 1966 startte het gezin in de Otegemstraat een winkel met kisten en uitvaartproducten. Funeraria bestonden nog niet, een lijkwagen was wél nodig om een uitvaart te kunnen doen.
Voltijds in de zaak
Op z’n 16de stopte Carlos met de richting houtbewerking om thuis voltijds te kunnen meewerken. “Uitgaan interesseerde hem niet, maar boezemvriend Jozef trok hem toch graag mee. Zo leerde hij Claudine kennen. De mama van zijn kinderen en ook de beste keuze van zijn leven. Letterlijk tot de laatste seconde van zijn leven zou ze naast en achter hem staan.
Ouders en schoonouders bleken tijdens hun vrijage streng te zijn. Contact werd enkel in het weekend toegelaten. Een cinemabezoek en een pannenkoek gaan eten, was helemaal hun ding”, vertelt zoon Céderic.
In 1976 huwden ze en gingen bij de winkel in de Otegemstraat wonen. De huwelijksreis naar hotel Sonnenberg in Davos zou de enige echte reis blijven. Er was een grote kinderwens, maar het geduld werd toch wat op de proef gesteld. Terwijl Carlos kisten bleef maken, vervoegde Claudine de familiezaak en hield ze de winkel open. Steeds meer families vertrouwden hun uitvaart toe aan Messiaen waardoor de behoefte aan een ceremoniewagen groeide en er uitgekeken werd naar een Amerikaanse auto om te verbouwen tot lijkwagen.
In 1979 werd Aurélie geboren en dertien maanden later werden ze gezegend met een tweede dochtertje, Eline. In dezelfde periode werd de woning annex funerarium in de Blokellestraat gebouwd. Het was een groot financieel risico omwille van de woekerintresten die toen gangbaar waren, maar de familie zette door. De taken waren netjes verdeeld: vader Noël was vooral begrafenisondernemer en Carlos vervaardigde volop kisten. In 1984 maakte de geboorte van Céderic het gezin compleet.
Brand in schrijnwerkerij
Vijf augustus 1986 zal voor altijd een zwarte dag blijven in de familiegeschiedenis: vader Noël liet het leven bij een verwoestende brand in de schrijnwerkerij. Vanaf dan werd Carlos voltijds begrafenisondernemer. De voorraad kisten die niet in de brand gebleven was, werd verkocht en enkel het funerarium werd verdergezet. Zo engageerde onder andere de familie Lambrecht-Van Nieuwenhuyse uit Oostrozebeke zich om snel veel kisten af te nemen. De band en zelfs de samenwerking is gebleven tot zoon Céderic ook hun zaak overnam.
Met de hulp van echtgenote, moeder en schoonvader ging Carlos verder. De familie ging boven alles.
Met motto’s als ‘Al wat gedaan is, is gedaan’ en ‘Als je iets doet, moet je het goed doen’ én een luisterend oor zorgden ze voor een snelle en gedegen service voor de nabestaanden.
Het respect voor die families was vanzelfsprekend, de contacten menselijk waarbij de anderen altijd éérst kwamen. Carlos kon met iedereen overweg.
Samen met zijn zussen groeide Céderic zo goed als op in de winkel van het funerarium. De stiel werd met de paplepel meegegeven hoewel Carlos en Claudine hun kinderen zeker niet gepusht, en soms zelfs afgeraden, hebben om in de sector te stappen. Ondertussen bouwde hij het appartement waar eerst moeder Julienne ging wonen en waar hij met Claudine tweeënhalf jaar geleden zelf introk.
Gloednieuw uitvaartcentrum in Moen
De jaren 2000 begonnen niet goed. Het harde werken en vele sparen leidden veel West-Vlamingen naar de beurs. Het fameuze technologiebedrijf uit Ieper zorgde voor een uppercut van jewelste. Gelukkig was het funerarium in Zwevegem net volledig vernieuwd. Carlos veranderde snel van koers en weigerde voortaan nog in iets anders te investeren dan het eigen ‘Begrafenissen Messiaen’. Aurélie moest het haar pa geen tweemaal vragen: hij bouwde in 2002 met hart en ziel een gloednieuw uitvaartcentrum in Moen. Tijdens de renovatie van de vestiging in Zwevegem had Carlos goed opgelet hoe de schrijnwerkers werkten waardoor hij in Moen de plafonds zelf kon steken.
Er werd veel en hard gewerkt en zelfs bespaard. De tering werd naar de nering gezet want de financiële tegenslag moest verwerkt worden. In 2006 en 2007 was er heuglijk familienieuws: vier kleinkinderen bij Aurélie en Eline in éénentwintig maanden. Gaéthan, Marie, Camille en Eugénie zorgden voor leven in de brouwerij. De living van oma en opa werd zowaar een minicrèche. Na zijn studies kwam Céderic in het bedrijf. In 2008 verkochten de vrienden uit Oostrozebeke hun zaak, de overnamegesprekken volgden al gauw: Begrafenissen Messiaen in Zwevegem, Moen én nu ook in Oostrozebeke.
Dit betekende geenszins dat Carlos zou uitbollen. Zowel voor Céderic in Oostrozebeke als voor Aurélie in Moen was hij dag en nacht bereikbaar. Ook Eline werd aan boord gehaald, het gezin was nu professioneel compleet.
Overname door kinderen
Carlos is begrafenisondernemer gebleven tot de laatste dag, maar toch besliste hij om op z’n 58ste de zaak aan de kinderen over te laten. De administratie was er teveel aan geworden. Die overdracht bracht wel wat spanningen met zich mee. Zoals in veel familiebedrijven werd dit een kleine zoektocht. Kleine problemen die in het niets verdwenen met de komst van alweer twee kleinkinderen: in 2011 en 2014 werden Alix en Benoit geboren, de kinderen van Céderic en Inge. De vele foto’s getuigen van de warme band die Carlos had met zijn kleinkinderen. Ook nu nog was hij begaan met hun examens en wilde absoluut niet van hier vertrekken zolang de kleinkinderen nog examens hadden: 22 juni was het streefdoel.
In april vierde hij zijn 70ste verjaardag op een bescheiden verrassingsfeest. Hij had zich gejeund en genoot van de entourage. Daarna keek hij erg uit naar het samenzijn van familie bij Aurélie op het communiefeest van Niels.
De funeraire stiel kent drukke en kalmere periodes waardoor er met de inmiddels aangeworven medewerkers af en toe wat tijd over was. De zorg voor ouders, kinderen die zakelijk werden bijgestaan én de kleinkinderen zorgden immers voor een niet bepaald rustig pensioen. De zaak bleef groeien met de bouw van aula Memoria, de overname van Uitvaartcentrum Vandercruyssen in Deerlijk en de start van de nieuwe vestiging te Desselgem. Dat werd allemaal wat veel voor Carlos die vaak liet vallen dat hij enkel nog in Zwevegem en Moen zou helpen. Dat waren maar voornemens want toch kon hij het niet laten om in te springen waar hij voelde dat het nodig was. Zijn gezondheid heeft hem uiteindelijk tegengehouden. Corona die een hel was in de sector, last van tranende ogen, gezichtsverlamming, rugpijn, artrose, zona, … een waslijst niet-levensbedreigende kwalen viel hem ten deel.
Lymfeklierkanker én leukemie
In september vorig jaar verdween zijn smaakzin. Een zoveelste keer corona, dachten zijn naasten. De dokters vonden niets. Een rugoperatie bracht niet veel heil. “Mijn hoofd staat er precies teveel op”, zei hij vaak. Tot een zoveelste doktersbezoek leidde tot een definitieve diagnose. ‘Als je iets doet, moet je het goed doen’, merkten zijn familieleden cynisch maar vooral verdrietig op. Carlos had het stevig te pakken: lymfeklierkanker én leukemie. De artsen konden niets meer betekenen en hun voorspelling kwam uit. Toen hij dan kort na de diagnose de vraag kreeg of hij ergens spijt van had, antwoordde Carlos snel dat dit niet zo was. Hij heeft samen met Claudine dag na dag zijn uiterste best gedaan, veel voldoening gehaald uit zijn werk en gezinsmomenten gekoesterd. “Ik ben preus”, zei hij op weg naar de palliatieve eenheid.
“Nu we zelf veel condoleanceberichten krijgen, blijkt welke enorme steun dit betekent voor anderen die iemand verliezen. Papa heeft een mooi en zinvol leven gehad”, vertelt Céderic. (DV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
