Woensdagvoormiddag kwamen familie en vrienden bijeen om de laatste reis van Delphine Demaître (32) bij te wonen in de Sint-Columbakerk in Deerlijk. De vrouw verloor de strijd tegen een zeldzame kanker en laat een echtgenoot en dochter achter. “Lucie, jij bent het mooiste geschenk in mijn leven”, schreef ze daarover.
In de kerk zelf was het drummen voor een plaatsje en ook buiten de kerk werden stoelen en luidsprekers voorzien. Het verhaal van Delphine is er dan ook eentje die je tot in de diepste vezels raakt. Getroffen door een zeldzame kanker, bleef ze tot de laatste dag strijden in de hoop haar dochter Lucie te zien opgroeien. Helaas bleek de gruwelijke ziekte te sterk te zijn, waardoor Delphine vorige week voor het laatst haar ogen sloot.
Muisstil in de kerk
De ceremonie werd geopend met een toepasselijk nummer van Stef Bos. “De waanzin en de schoonheid, een ster tussen de sterren en je wilde niemand tot last zijn!” De strijdvaardigheid van Delphine kon bijna woord voor woord op de muziek worden gekleefd.
Tijdens haar laatste momenten besloot Delphine haar levensverhaal te laten opschrijven, een verhaal dat in de kerk werd voorgelezen. “Laat ons terugblikken op de herinneringen die we hebben, en vooruitblikken op de toekomstplannen die we nog moeten maken.” Onder de aanwezigen werd het fluisterstil, toen het verhaal van de moedige Delphine werd voorgelezen.
Zwanger
“Bruno leerde me genieten van het leven. Het ontdekken van de kleine dingen, maar ook het verkennen van nieuwe oorden. In het begin van de relatie kregen we flink wat bagger over ons heen. Soms stel ik me de vraag of de kanker daar niet begonnen is, als een emotionele tegenreactie van het lichaam? Maar toen ik zwanger werd, veranderde dit alles. Onze kinderwens ging in vervulling en wanneer ik met een bol buikje over de speelplaats liep? Toen begreep ik wat geluk echt wilde zeggen.”
In haar levensverhaal spreekt Delphine ook over de rol die Lucie, haar parel, speelde en zal moeten spelen. “De roze wolk van toen veranderde in een donderwolk, toen het verdict van kanker viel. Maar Lucie gaf me de kracht om door te zetten, om te vechten. Ik wilde dat ze haar mama zag als een sterke vrouw. Tijdens de behandelingen deed ik me vaak stoer voor, maar éénmaal thuis was het niet altijd even eenvoudig. Die harde strijd werd draagbaar gemaakt door Lucie, mijn drijfveer! Als er één boodschap is die ik haar mee wil geven, is het dat ze nooit de armen mag laten zakken.”
Het levensverhaal van Delphine werd afgesloten met een citaat, dat door merg en been ging. “Toen we ons eigen huisje kochten en in de tuin begonnen te werken, zat daar een merel. Die merel keerde iedere keer terug als ik in de tuin zat. Hij was er altijd voor mij, misschien zal hij er nu ook altijd zijn voor Lucie, als een wakend oog.”
