Vrijdagmorgen werd in een bomvolle aula van het Brugse crematorium Blauwe Toren een pakkende afscheidsviering gehouden voor Anthony Vervaecke, de clown die als Tony Frats door het leven ging en op zondag 23 maart omkwam bij een woningbrand. De oproep van zijn vader om in showkostuum naar de uitvaart te komen, was niet in dovemansoren gevallen: het werd een kleurrijke, en dus atypische uitvaartceremonie met tussendoor ook letterlijk een vrolijke noot van Anthony zelf.
Het openingslied greep meteen naar de keel: vooraan in de aula werden beelden geprojecteerd van een zingende, pianospelende Anthony die z’n eigen pakkende versie bracht van ‘Mag ik dan bij jou’: Als het einde komt, en als ik dan alleen ben, mag ik dan bij jou?
Geboren entertainer
Anthony’s speciale talenten waren de rode draad doorheen de hele uitvaart. Hoe hij al van kleins af de spots opzocht en graag mensen entertainde, zijn bijzondere fascinatie voor de clownswereld – zijn droomwereld – en hoe hij elke zondag trouw naar de act van Papa Chico ging kijken. Hoe hij op zijn veertiende zelf voor het eerst mee op de scène stond en daarvan opleefde… “Het was een toewijding die hij nooit meer zou loslaten”, klonk het.
Anthony werd door zijn naasten omschreven als een allemansvriend, maar uit de verschillende getuigenissen bleek ook een gevoelige kant die hem af en toe parten speelde. “De maatschappij was vaak te zwaar voor hem, zijn goedheid werd vaak misbruikt.”
Er werd verwezen naar het overlijden van zijn boezemvriend Dimi, enkele jaren geleden. Naar de nieuwe zware beproeving die hij onlangs moest doorstaan toen hij onlangs ook zijn duopartner Jasper D’Haese – Clown Jaspie – moest afgeven. Zelf stond Tony Frats voor een ‘veelbelovend voorjaar’, aldus een oom van Anthony. “Maar die plannen werden abrupt afgebroken.” Ook hij typeerde Anthony als iemand met een kwetsbaar hart. “Je bracht zoveel mensen vreugde, maar voor jezelf vond je dat niet altijd even gemakkelijk”, klonk het. Hij hoopte dat Anthony nu rust mag vinden, “daar waar geen maskers nodig zijn en het applaus nooit stopt”.
“Je bracht zoveel mensen vreugde, maar voor jezelf vond je dat niet altijd even gemakkelijk”
Na het beklijvende lied ‘De Clown’ – met de veelzeggende tekst ‘niemand kende de pijn van zijn stille verdriet’ – kwam er nog een mooie getuigenis van een van Anthony’s beste vrienden die onder meer herinneringen ophaalde aan hun allereerste ontmoeting. “Dat was op een voetbalwedstrijd, maar Anthony stond daar met zijn trommel en cymbalen”, klonk het. Opnieuw bleef vooral dat beeld hangen van iemand die vol passie in het leven stond en een geboren entertainer was. “Als we samen ergens kwamen, waren we ‘Toine en zijn maat’ – Anthony viel nu eenmaal meer op”, zei hij met een krop in de keel. Z’n dochter bleek Anthony’s petekindje, ook een rol die hij met veel toewijding op zich nam. “En wat voor een peter ook: een clown! Anthony’s grootste talent was de show stelen; hij was een natuurtalent op het podium”, klonk het.
Clown met stil verdriet
Het laatste woord was voor Anthony’s goede vriend en collega Christophe D’hondt, alias Chris Toon. “Toen we elkaar zestien jaar geleden leerden kennen, klikte het niet meteen. Dat kwam pas wanneer ik ook de warme mens achter dat clownsneusje leerde kennen. We werden beste maten en deelden onze grootste geheimen, die je nu voor altijd met je meeneemt”, zei hij. Naast zijn gevoelige kant, ontdekte Christophe ook een perfectionistisch trekje bij zijn collega. “Maar het leven ís nu eenmaal niet perfect”, klonk het, en weer volgde dat beeld van de clown met zijn stille verdriet.
“Ik dacht je morgen wel een berichtje te sturen… maar morgen kwam te laat”
Christophes stem brak toen hij Anthony’s laatste teken van leven deelde in de volle aula. “Ik was die zaterdagavond laat thuisgekomen van een show toen ik zag dat je een hartje had gepost bij een foto van ons samen. Ik was doodop en dacht, ik stuur je morgen wel een berichtje. Maar ‘morgen’ kwam te laat. Misschien bladerde je door die foto’s op zoek naar betere tijden? Weer hoorde ik een noodkreet niet”, klonk het geëmotioneerd. Ook Christophe omschreef zijn collega als ‘iemand die leefde voor de lach’, maar verwees in één adem ook naar de Pierrot met traan op het gezicht.
Laatste vertoning
Christophe had op vraag van Anthony’s vader collega-artiesten opgeroepen in kleurrijk showkostuum naar de uitvaart te komen. Daar werd talrijk gevolg aan gegeven, en aan het einde van de ceremonie werden zij allen het podium opgeroepen. Tony Frats kreeg op ‘zijn laatste vertoning’ een staande ovatie. “Want dat is toch het mooiste wat een artiest zich kan wensen”, besloot Chris Toon.
Bij de laatste groet rolden opnieuw filmpjes en foto’s van Tony Frats – behendig laverend op een eenwieler, vrolijk dansend tussen de kindjes – over het scherm, en daarover weerklonk nog zo’n zelfgezongen deuntje: Tony Frats kan gek doen, zeker weten, want hij heeft op de circusschool gezeten.
