Bekende Brugse dirigent Patrick Peire na slepende ziekte in Jabbeke overleden

Wijlen Patrick Peire. © WILLAM BELGA
Stefan Vankerkhoven

Woensdag is de bekende dirigent en musicoloog Patrick Peire op 77-jarige leeftijd overleden in Jabbeke, na een slepende ziekte. Het gemeentebestuur wou hem volgend jaar ereburger van Jabbeke te maken. “Normaal gezien moest dat al gebeurd zijn. Maar Patrick Peire had zelf om uitstel, tot in 2024 gevraagd, omdat hij ziek was”, stelt een bedroefde burgemeester Frank Casteleyn, die zijn deelneming betuigt aan de familie van de musicus.

Patrick Peire zag in Brugge het levenslicht op 6 augustus 1946. Zijn vader Marcel was militair op de basis in Sint-Kruis. Maar na zijn pensioen werkte hij nog jarenlang bij Claeysson in Zedelgem. Ma Simonne Duwel was huisvrouw. Patricks ouderlijk huis stond in de Polderhoeklaan in Sint-Kruis.

Het gezin telde drie kinderen. Patrick had een zus Anneke en een jongere broer Marc, die ook een musicoloog was. Patrick is ook de neef van kunstschilder Luc Peire.

Ons Dorado

Hoewel zijn ouders operafans waren en pa Marcel een indrukwekkende klassieke platencollectie bezat, kreeg Patrick Peire naar eigen zeggen klassieke muziek geenszins met de paplepel toegediend. “Zonder mijn muziekleraar Paul Hanoulle uit het Sint-Lodewijkscollege zou ik zeker nooit een professioneel muzikant geworden zijn”, bekende hij ons ooit in een interview.

Als zanger zette hij zijn eerste schuchtere stappen in het knapenkoor van de Sint-Salvatorskathedraal. Dat koor was een introductie tot de Scola van de kathedraal en het pas door Paul Hanoulle opgerichte Ons Dorado, het schoolkoor van het Sint-Lodewijkscollege. Toen hij van zijn ouders voor zijn verjaardag een blokfluit kreeg en duchtig begon te repeteren, mocht Patrick Peire vanaf de zesde Latijnse meespelen in de Orff-groep van Ons Dorado.

Oord des duivels

Aanvankelijk mocht Patrick Peire niet naar het Brugse muziekconservatorium gaan om les te volgen. Dat oord werd door de priesters van het Sint-Lodewijkscollege bestempeld als een oord des duivels, omdat het gemengd onderwijs betrof. Pas in de poësis kreeg hij uiteindelijk de toestemming om voor die muzieklessen de verplichte avondstudie drie dagen per week een uurtje vroeger te verlaten.

Het bijwonen van een uitvoering van de Mattheuspassion van Bach in het Nederlandse Hulst met Ons Dorado betekende voor Patrick Peire een openbaring. Het zou zijn levensdroom worden om dat werk zelf eens uit te voeren. Die droom realiseerde hij in 1985 in de Brugse stadsschouwburg, toen het Collegium Instrumentale Brugense zijn vijftienjarig bestaan vierde.”

Gents conservatorium

Na zijn humaniora in het Sint-Lodewijkscollege trok Patrick Peire in 1964 naar het koninklijk conservatorium van Gent. Zijn ouders waren akkoord, op voorwaarde dat hij nog andere studies – psychologie – zou bij nemen. Na zes jaar studies werd hij licentiaat in de psychologie en in de kunstgeschiedenis. Bovendien behaalde hij aan het Gentse conservatorium een eerste prijs dwarsfluit en nadien in Brussel een eerste prijs blokfluit.

Hij specialiseerde zich in de oude muziek en haar historische uitvoeringspraktijk in Keulen en Den Haag. Vanaf 1970 leidde hij als stichter-dirigent het kamerorkest Collegium Instrumentale Brugense. Met het kamerkoor Capella Brugensis en het kamerorkest concerteerde hij in bijna alle landen van West-Europa en nam hij een 50-tal cd’s op. Na 37 jaar droeg hij in 2007 de dirigeerstok over aan Ivan Meylemans.

Symfonieorkest

Van 1986 tot 1994 was Patrick Peire ook chef-dirigent van het Nieuw Vlaams Symfonieorkest (het huidige Symfonieorkest Vlaanderen), waar hij het symfonisch repertoire kon exploreren. Bovendien was hij een veelgevraagd gastdirigent in binnen- en buitenland. Zo dirigeerde hij het orkest van de Munt in het oratorium tijdens de finale van de Koningin Elisabeth wedstrijd voor zang. Hij was ook aan de slag als gastdirigent in de opera van Freiburg en docent aan het Lemmensinstituut en het Conservatorium van Gent.

In 1996 werd zijn kamerorkest en koor genomineerd voor een Grammy Award. Zelf kreeg hij in 1998 de Medaille van Cultuurverdienste uit handen van toenmalig Vlaams cultuurminister Luc Martens…

Lees meer over:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier